Joe Satriani

Joe „Satch” Satriani (ur. 15 lipca 1956 w Westbury, NY) – amerykański wirtuoz gitary elektrycznej, wokalista oraz kompozytor.

W 2012 roku w plebiscycie The 100 Greatest Guitarists of All Time czytelników branżowego magazynu Guitar World zajął 5. miejsce.

Życiorys

Zaczął grać na gitarze w wieku 14 lat, gdy dowiedział się o śmierci Jimiego Hendriksa, którego był fanem. Wcześniej trenował futbol amerykański.

Od 1971 roku, czyli już w wieku piętnastu lat, Satriani był nauczycielem gry na gitarze. Jego uczniami byli m.in. Steve Vai, David Bryson (Counting Crows), Kirk Hammett (Metallica), Alex Skolnick (Testament), Larry LaLonde (Primus), Charlie Hunter oraz wielu innych. W następnych latach grał z muzykami jazzowymi, co znacznie wpłynęło na jego styl. Byli to m.in. Lennie Tristano i Billy Bauer.

W latach 80. Joe Satriani grał koncerty z Mickiem Jaggerem i Alicem Cooperem oraz brał udział w wielu sesjach nagraniowych różnych zespołów. Założył także pierwsze swój zespół The Squares z Jeff Campitelli na perkusji i Andy Miltonem na wokalu i basie.

W latach 90. XX w. na kilka miesięcy zastąpił na koncertach gitarzystę Deep Purple – Ritchiego Blackmore’a.

Pierwszy jego solowy album został wydany w 1986 roku i nosił tytuł Not of This Earth. Za następne płyty – Surfing With the Alien, Dreaming #11, Flying In A Blue Dream, The Extremist – artysta był nominowany do nagrody Grammy.

W 1996 Satriani stworzył formację G3. Oprócz niego udział w projekcie brali Steve Vai, Adrian Legg, Paul Gilbert, Eric Johnson, Yngwie Malmsteen, John Petrucci, Kenny Wayne Shepherd, Robert Fripp i Steve Lukather. Grupa odbywała trasy koncertowe w Stanach Zjednoczonych i Europie.

Od 2009 gitarzysta formacji Chickenfoot wraz z wokalistą Sammym Hagarem (dawniej w Van Halen i Montrose), basistą Michaelem Anthonym (dawniej w Van Halen), perkusistą Chadem Smithem (grającym również w Red Hot Chili Peppers). Zespół nagrał w 2009 roku płytę, która zawiera bardzo mało z klimatów utworów Van Halen, a sporo ze stylu Satrianiego.

Styl gry

Styl gry Satrianiego cechuje wykorzystanie wszystkich technik gry, w szczególności zaś legato i tappingu. W niektórych utworach zastosowana jest technika tappingu „pianistycznego”, gdzie palce obu rąk uderzają w struny bezpośrednio na gryfie (kostka staje się zbędna), co pozwala na uzyskanie efektów nieosiągalnych przy tradycyjnej grze. Joe Satriani jest autorem licznych „etiud” wykorzystujących tę technikę („Midnight” z płyty Surfing With the Alien, „Day At The Beach” z Flying In A Blue Dream).

Gra także tappingowe flażolety oraz często operuje systemem vibrato.

Instrumentarium

Joe Satriani gra na gitarach marki Ibanez z serii JS oraz wzmacniaczach Peavey JSX. Obie marki produkują specjalne, sygnowane jego nazwiskiem serie produktów. W swojej muzycznej karierze oprócz gitar i wzmacniaczy Satriani używa wielu efektów. Podczas występów estradowych są to w przeważającej mierze efekty firmy Boss, takie jak: Distortion, Delay, Chorus, Flanger i wiele innych.

Równolegle Satriani korzysta z kostek amerykańskiej firmy Fulltone, takich jak: Ultimate Octave czy Deja Vibe. Ulubioną kaczką muzyka jest Dunlop 535q. Połączeniem Octave i możliwości kontroli w czasie rzeczywistym jest fenomenalny efekt – Digitech WhammyTM – którego Satriani użył w utworze „Searching” z płyty „Is There Love In Space?” (2004). Satriani we współpracy z firmą Vox przygotował efekty typu: distortion – Satchurator, delay – Time Machine oraz Big Bad Wah.

Publikacje

• Joe Satriani – Guitar Secrets, Cherry Lane Music Co., 2011, ISBN 978-1-60378-358-3.
• Strange Beautiful Music: A Musical Memoir, BenBella Books, 2014, ISBN 978-1-939529-64-0.

Dyskografia

Albumy studyjne

Minialbumy

Albumy koncertowe

Kompilacje

Wideografia

Filmografia

• Highway Star: A Journey in Rock (2007, film dokumentalny, reżyseria: Craig Hooper)
• Jason Becker: Not Dead Yet (2012, film dokumentalny, reżyseria: Jesse Vile)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona artysty (ang.)