Finale wereldkampioenschap voetbal 1974

De finale van het wereldkampioenschap voetbal 1974 was de 10e editie van de voetbalwedstrijd die gespeeld werd in het kader van het FIFA Wereldkampioenschap. De wedstrijd vond plaats op zondagmiddag 7 juli 1974 tussen Nederland en West-Duitsland. De finale werd gespeeld in het Olympiastadion in München.

Route naar de finale

Verslag

De Engelse scheidsrechter Jack Taylor wilde al fluiten voor de aftrap van de finale toen hij zag dat de cornervlaggen nog niet waren geplaatst. Toen dat eenmaal was gebeurd, trapte Nederland af. Zonder de bal te hebben aangeraakt liep West-Duitsland al na een minuut spelen tegen een achterstand aan. Vlak buiten het zestienmetergebied werd Johan Cruijff neergelegd door Uli Hoeneß; de Nederlandse aanvoerder viel in het strafschopgebied, en de scheidsrechter wees een strafschop toe. Die werd genomen door Johan Neeskens. Deze wilde de bal aanvankelijk rechts van keeper Sepp Maier schieten, maar toen Maier gewaarschuwd werd door aanvoerder Franz Beckenbauer, knalde Neeskens de bal hard door het midden. De stand was 1-0.

Nederland drong vervolgens niet meer aan, maar ook West-Duitsland speelde aanvankelijk afwachtend. Na ongeveer twintig minuten hervonden de Duitsers zich. Die Mannschaft was wel vaker in belangrijke wedstrijden met een achterstand geconfronteerd, en kon daar goed mee omgaan. Bij een Duitse aanval drong aanvaller Bernd Hölzenbein het strafschopgebied binnen, waar hij over het uitgestrekte been van Wim Jansen viel. Taylor wees opnieuw naar de penaltystip. Jansen beweerde later de Duitser niet geraakt te hebben. Verdediger Paul Breitner schoot de strafschop langs Jan Jongbloed, die nauwelijks reageerde. Na 25 minuten was de stand zo 1-1.

De Duitsers zetten door, verhoogden het tempo en creëerden diverse kansen. In de 43e minuut belandde de bal bij Gerd Müller, Der Bomber der Nation, die de bal met de rug naar het doel aannam. Hij draaide zich vlot om en schoot de bal diagonaal in de verre hoek. 2-1 voor West-Duitsland.

Nadat Taylor had gefloten voor de rust, kreeg Johan Cruijff op weg naar de kleedkamer een gele kaart wegens zijn aanhoudende geklaag tegen de scheidsrechter.

In de tweede helft nam Nederland het initiatief. Het vloeiende combinatiespel en de overmacht waarmee Oranje eerder in het toernooi indruk had gemaakt, ontbraken echter. En geen van de circa vijf kansen werd verzilverd. Spelverdeler Cruijff speelde zijn slechtste wedstrijd van het toernooi. Ook West-Duitsland kreeg nog kansen. Een doelpunt van Müller werd ten onrechte afgekeurd wegens buitenspel. Hölzenbein viel in de slotfase in het strafschopgebied weer over een been van Jansen, maar deze keer werd er, onterecht, geen strafschop gegeven. De wedstrijd eindigde dus in 1-2, West-Duitsland was wereldkampioen.

In retrospect

De destijds spelende rechtsback van West-Duitsland Berti Vogts verklaarde in 1997 dat de aan West-Duitsland toegekende penalty onterecht was. Hij blijft echter de enige uit het elftal die zich erover uit wil laten.

De Braziliaan João Havelange (voormalig FIFA-president van 1974 tot 1998) stelde in 2008 zonder onderbouwing dat er sprake was van match fixing in de wereldkampioenschappen van 1966 en 1974, zodat Engeland en West-Duitsland kampioen zouden worden.

Wedstrijddetails