Filmografia Audrey Hepburn

Audrey Hepburn (1929–1993) w trwającej 33 lata karierze występowała w filmach, telewizji i na scenie. Zagrała w 28 produkcjach fabularnych. Pięciokrotnie była nominowana do nagrody Akademii Filmowej i dziewięciokrotnie do Złotego Globu, z czego zdobyła jedną statuetkę Oscara i jedną nagrodę Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej. Uznawana jest za jedną z najwybitniejszych aktorek w historii amerykańskiej kinematografii oraz ikonę stylu i elegancji.

Na dużym ekranie debiutowała w 1948 rolą stewardesy w komedii Holenderski w 7 lekcjach (reż. Charles Huguenot van der Linden). Występowała również w musicalach wystawianych w teatrach muzycznych na londyńskim West Endzie, m.in. w Sauce Tartare (1949) i w sequelu Sauce Piquante (1950). W sezonie 1951–1952 grała na Broadwayu w sztuce Gigi, napisanej przez Sidonie-Gabrielle Colette. W 1953 debiutowała w Hollywood, występując u boku Gregory’ego Pecka w komedii romantycznej Rzymskie wakacje (reż. William Wyler). Po premierze filmu zdobyła status gwiazdy, a jej zdjęcia były publikowane na okładkach wielu prestiżowych pism. Kreacja księżniczki Anny przyniosła jej nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym oraz BAFTĘ dla najlepszej brytyjskiej aktorki. W latach 50. XX wieku występowała u boku największych gwiazd kina; w komedii romantycznej Sabrina (1954, reż. Billy Wilder) zagrała wraz z Humphreyem Bogartem i Williamem Holdenem. W zrealizowanym dwa lata później melodramacie wojennym Wojna i pokój (1956, reż. King Vidor) partnerował jej Henry Fonda. W musicalu Zabawna buzia (1957, reż. Stanley Donen) zagrała z Fredem Astaire’em. Z kolei w komedii romantycznej Miłość po południu (1957, reż. Billy Wylder) wystąpiła wspólnie z Garym Cooperem. Rola siostry Łucji w dramacie Historia zakonnicy (1959, reż. Fred Zinnemann) spotkała się z uznaniem ze strony krytyków, którzy uważali ją za jedną z najważniejszych i najwybitniejszych w dorobku aktorki. Kreacja ta przyniosła jej szereg nominacji oraz nagrody BAFTA i David di Donatello.

W latach 60. Hepburn wystąpiła w komedii romantycznej Śniadanie u Tiffany’ego (1961, reż. Blake Edwards), gdzie stworzyła wizerunek, który na trwałe wpisał się do kanonu mody, dramacie obyczajowym Niewiniątka (1961, reż. William Wyler), dreszczowcu romantycznym Szarada (1963, reż. Stanley Donen) wraz z Carym Grantem, musicalu My Fair Lady (1964, reż. George Cukor), komedii kryminalnej Jak ukraść milion dolarów (1966, reż. William Wyler) oraz w dreszczowcu psychologicznym Doczekać zmroku (1967, reż. Terence Young). Pod koniec lat 60. wycofała się z przemysłu filmowego na osiem lat, poświęcając czas rodzinie i wychowaniu syna. Powróciła na duży ekran w 1976, jednak filmy z jej udziałem zbierały głównie negatywne recenzje. Coraz bardziej ograniczała karierę na rzecz działalności humanitarnej, zostając w 1988 ambasadorem dobrej woli UNICEF.

Trzy filmy z jej udziałem były zestawiane w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w amerykańskim box offisie. Dwanaście produkcji, w których wzięła udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara w różnych kategoriach, a pięć z nich zdobyło jedną statuetkę w dowolnej kategorii. Dziesięć filmów z udziałem Hepburn, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym.

Filmografia

Telewizja

Scena

Audrey Hepburn debiutowała na deskach teatru w 1948, występując w roli chórzystki w komedii muzycznej High Button Shoes z tekstami i muzyką Jule’a Styne’a i Sammy’ego Cahna oraz choreografią Jerome’a Robbinsa. Angaż otrzymała jako ostatnia z czternastu aktorek wybranych spośród trzech tysięcy kandydatek. Zarabiała 8 funtów tygodniowo. Przychylne recenzje spowodowały, że dostrzeżono rolę Hepburn, która została zaangażowana przez producenta Cecila Landau do sztuki Sauce Tartare, będącej składanką piosenek i satyrycznych skeczy, cenionych przez angielską publiczność. Spektakl otrzymał pozytywne recenzje, a krytycy chwalili w nich świeżość, dowcip i styl przedstawienia oraz pomysłowe dekoracje i kostiumy. Sukces Sauce Tartare sprawił, że Landau podjął się realizacji sequela Sauce Piquante, którego premiera odbyła się 27 kwietnia 1950. Sztuka została zdjęta z afisza po ośmiu tygodniach, wskutek mniej entuzjastycznych recenzji. W 1951, za namową francuskiej pisarki Sidonie-Gabrielle Colette, zdecydowała się na przyjęcie głównej roli w ekranizacji noweli Gigi z 1944. Premiera odbyła się w Fulton Theatre na Broadwayu 24 listopada 1951. Aktorka zebrała entuzjastyczne recenzje za swoją kreację. W 1954, wraz z przyszłym mężem Melem Ferrerem, występowała w sztuce Ondyna autorstwa Jeana Giraudoux. Hepburn ponownie otrzymała przychylne recenzje krytyków, a jej rolę nagrodzono Tony Award.

Zobacz też

• lista nagród i wyróżnień Audrey Hepburn

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Martin Gitlin: Audrey Hepburn: A Biography. ABC-Clio, 2008. ISBN 978-0-313-35945-3. (ang.).
• Michael Heatley: Audrey Hepburn: In Words and Pictures. Chartwell Books, 2017. ISBN 978-0785835349. (ang.).
• David Hofstede: Audrey Hepburn: A Bio-bibliography. Greenwood Publishing Group, 1994. ISBN 978-0313289095. (ang.).
• Barry Paris: Audrey Hepburn. Berkley Books, 2001. ISBN 978-0425182123. (ang.).
• Donald Spoto: Oczarowanie. Życie Audrey Hepburn. Anna Dwilewicz (tłum.). Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 978-83-245-9267-8. (pol.).
• Ian Woodward: Audrey Hepburn: Fair Lady of the Screen. Ebury Publishing, 1993. ISBN 978-1-4481-3293-5. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Audrey Hepburn w bazie IMDb (ang.)
• Audrey Hepburn w bazie Filmweb