Η Μήδεια (πρωτότυπος τίτλος: Medée) είναι όπερα κομίκ σε τέσσερις πράξεις του Λουίτζι Κερουμπίνι. Το λιμπρέτο του Φρανσουά-Μπενουά Οφμάν είναι βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, Μήδεια, καθώς και στο θεατρικό έργο Μήδεια του Πιέρ Κορνέιγ. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 Μαρτίου 1797 στο θέατρο Φεντώ στο Παρίσι με τη Γαλλίδα υψίφωνο Ζιλί-Ανζελίκ Σιό στον ρόλο της Μήδειας. Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Κερουμπίνι και το μόνο που παίζεται τακτικά έως σήμερα.

Η όπερα, αν και στην πρωτότυπη εκδοχή ήταν στα γαλλικά και συμπεριελάμβανε διαλόγους δίχως συνοδεία μουσικής, έγινε γνωστή τον περασμένο αιώνα με την ιταλική εκδοχή του λιμπρέτου του Οφμάν και των ρετσιτατίβι του Φραντς Λάχνερ από τον Κάρλο Τσανγκαρίνι. Αυτή την εκδοχή της Μήδειας ερμήνευε η Μαρία Κάλλας επί περίπου δέκα χρόνια, από το 1953 έως το 1962.

Σύνθεση

Στις περισσότερες αναβιώσεις της Μήδειας της εποχής αυτής, όπως του Κορνέιγ, κυριαρχούσε η Μήδεια του Σενέκα· γυναίκα αδίστακτη και μάγισσα, μακριά από την πρωτότυπη Μήδεια του Ευριπίδη. Το 1779 ο Ζαν-Μαρί Κλεμάν (Jean-Marie Clément), στην εισαγωγή της δικής του έκδοσης του έργου, υποστηρίζει πως η Μήδεια πρέπει να επιστρέψει στην "ελληνική απλότητα" του Ευριπίδη. Την άποψη αυτή εξέφρασε σε μεγάλο βαθμό και ο Οφμάν κατά τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Χρειάστηκε, όμως, να προσαρμόσει τον μύθο στις ανάγκες της εποχής, ώστε να συνδέεται με τη νεοσυσταθείσα γαλλική δημοκρατία και την κοινωνία της. Αυτό αντανακλάται και στη μετατόπιση του κέντρου βάρους από τον βασιλιά και την πριγκίπισσα της Κορίνθου, που κυριαρχούσαν στις μέχρι τότε γαλλικές αναβιώσεις, στον Ιάσονα και τη Μήδεια.

Η σύνθεση της μουσικής έγινε την περίοδο του Διευθυντηρίου και συγκεκριμένα μεταξύ 1795 και 1799. Το λιμπρέτο του Οφμάν έδωσε την ευκαιρία στον Κερουμπίνι να παρουσιάσει μέσω της μουσικής του την ιστορία της Μήδειας ως τραγωδία και όχι σαν μελόδραμα δολοπλοκίας. Παρουσιάζεται μια κανονική γυναίκα, η οποία ωστόσο έχει αντιμετωπιστεί άδικα και έχει πληγωθεί. Η όπερα αποτελείται από τρεις συνοπτικές και σχετικά μικρές πράξεις. Ο Οφμάν εισήγαγε κάποιες καινοτομίες όσον αφορά τα πρόσωπα και την πλοκή. Η Γλαύκη αναλαμβάνει κεντρικότερο ρόλο, ενώ αποκτά το όνομα Dircé (Δίρκη) αντί του Glaucé (Γλαύκη) ή Créuse (Κρέουσα), όπως αντιστοιχεί στα γαλλικά. Τη θεραπαινίδα της Μήδειας την ονομάζει Νέρις και της δίνει ενεργό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της σύνθεσης. Επιπλέον, ο Αιγέας, μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, δεν εμφανίζεται, αφού αυτή η Μήδεια πεθαίνει και επομένως δεν αναζητά καταφύγιο στην Αθήνα.

Το τέλος παρουσιάζει επίσης διαφορές σε σύγκριση με την κλασική τραγωδία. Στον Ευριπίδη, η Μήδεια καταφεύγει στην Αθήνα με τη βοήθεια άρματος που το σέρνουν φτερωτοί δράκοντες, ενώ στο ποιητικό κείμενο του Οφμάν η Μήδεια εξαφανίζεται σε ένα βάραθρο και στη συνέχεια κατεβαίνει στον κάτω κόσμο με τη συνοδεία των τριών Ευμενίδων. Λίγο αργότερα, ο Κερουμπίνι άλλαξε το κείμενο επαναφέροντας το κλασικό τέλος, χωρίς όμως να προβεί στην αλλαγή της υπάρχουσας μελωδίας. Στις τελευταίες παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του προηγούμενου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε το τέλος του Οφμάν.

Η Μήδεια του Κερουμπίνι συμπεριλαμβάνεται στα έργα που επηρεάστηκαν από την οπερατική μεταρρύθμιση του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ. Μάλιστα, το πλάνο της Μήδειας βασίζεται σε κάποιο βαθμό στην όπερα Αρμίντα του Γκλουκ. Αυτό είναι εμφανές κυρίως στη δομή της Μήδειας. Αν και ο Κερουμπίνι ήταν συνθέτης του κλασικισμού, ωστόσο έζησε στην περίοδο της μετάβασης από τον κλασικισμό στον ρομαντισμό και ως εκ τούτου τα έργα του παρουσιάζουν και στοιχεία πρωτορομαντικά, όπως συμβαίνει και με τη μουσική τεχνοτροπία της Μήδειας.

Η Μήδεια, που συντέθηκε σε μια ταραγμένη περίοδο, έχει την αμεσότητα της σκληρής εμπειρίας· στον αναβρασμό του αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η ηρωίδα της όπερας στέκεται εμπρός ως υπέρμαχος του δικαιώματος της γυναίκας να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή και ισότιμη προσωπικότητα και όχι ως μέρος της περιουσίας.

Εκτελέσεις και διαφορετικές εκδοχές

Παρά τις καλές κριτικές που έλαβε στην πρεμιέρα της στο Παρίσι το 1797, η Μήδεια δεν ήταν πολύ δημοφιλής στο κοινό και, ως εκ τούτου, σταμάτησε μετά από είκοσι παραστάσεις. Το μελόδραμα δεν παίχτηκε ξανά στο Παρίσι μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, ωστόσο παιζόταν συχνά σε πολλές γερμανικές πόλεις κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Η πρώτη παραγωγή της όπερας του Βερολίνου έγινε στις 17 Απριλίου του 1800 και παιζόταν συχνά εκεί μέχρι και το 1880. Το 1803 παίχτηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη σε γερμανική μετάφραση και το 1809 ο ίδιος ο Κερουμπίνι επιμελήθηκε μια νέα έκδοση στο πλαίσιο αυτών των παραστάσεων με απαλοιφή περίπου 500 μουσικών μέτρων. Τον Ιούνιο 2013, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, με τη βοήθεια ακτινων-χ, κατάφεραν να αποκαλύψουν τα διαγγραμμένα από τον Κερουμπίνι σημεία αυτά του χειρόγραφου. Το 1854 ο Φραντς Λάχνερ αντικατέστησε τα διαλογικά μέρη (πρόζα) με ρετσιτατίβι για την παραγωγή του 1855 στη Φρανκφούρτη.

Στη Βρετανία πρωτοπαρουσιάστηκε στις 6 Ιουνίου 1865 στην όπερα "Her Majesty's Theatre" στο Χέιμαρκετ του Λονδίνου. Οι διάλογοι αντικαταστάθηκαν για την παραγωγή από ρετσιτατίβι, αλλά αυτή τη φορά από τον Λουίτζι Αρντίτι. Παρουσιάστηκε ξανά στις 30 Δεκεμβρίου 1870 στο Κόβεντ Γκάρντεν. Στην Ιταλία πρωτοπαίχτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1909 στη Σκάλα του Μιλάνου σε ιταλική μετάφραση του Κάρλο Τσανγκαρίνι της εκδοχής του Φραντς Λάχνερ (1854). Η αποδοχή ήταν χλιαρή και δεν υπήρξαν άλλες παραστάσεις μέχρι το δέκατο έκτο Μουσικό Φλωρεντινό Μάιο του 1953, όταν τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμήνευσε η Μαρία Κάλλας. Η γαλλική εκδοχή αναβίωσε στο Φεστιβάλ του Μπούξτον στις 28 Ιουλίου 1984 και στο Κόβεντ Γκάρντεν στις 6 Νοεμβρίου 1989.

Ρόλοι

Η πρωταγωνιστικός ρόλος της Μήδειας είναι φημισμένος για την ιδιαίτερη δυσκολία του. Μάλιστα, ο πρόωρος θάνατος της υψιφώνου που ερμήνευσε τον ρόλο αυτό στην πρεμιέρα στο Παρίσι, Ζιλί-Ανζελίκ Σιό, αποδόθηκε ακριβώς στη δυσκολία και στο άγχος του ρόλου.

Σύνοψη

Η δράση λαμβάνει χώρα στην Κόρινθο.

Α' πράξη

Μπροστά από τα ανάκτορα, η κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Ιάσονα, ο οποίος ηγήθηκε της αργοναυτικής εκστρατείας και με τη βοήθεια της Μήδειας, πριγκίπισσα της Κολχίδας, έκλεψε το χρυσόμαλλο δέρας. Η Μήδεια, ωστόσο, η οποία εγκατέλειψε την πατρίδα της, την οικογένειά της και απέκτησε δύο παιδιά με τον Ιάσονα, εμφανίζεται μπροστά του και απαιτεί την επιστροφή του σε αυτήν. Αυτός αρνείται, προκαλώντας την οργή της Μήδειας και τη θέληση της για εκδίκηση.

Β' Πράξη

Μέσα στα ανάκτορα, ο Κρέων διατάζει τη Μήδεια να εγκαταλείψει την πόλη του, αυτή όμως του ζητάει δύο ακόμη μέρες με τα παιδιά της. Ως πράξη συμφιλίωσης στέλνει με τη θεραπαινίδα της, Νέριδα, δύο δώρα για τη Γλαύκη· ένα διάδημα και έναν μανδύα σταλμένα από τον θεό Απόλλωνα.

Γ' Πράξη

Μεταξύ των ανακτόρων και του ναού του Απόλλωνα, η Μήδεια ασπάζεται τα παιδιά της για τελευταία φορά. Εντωμεταξύ, ακούγονται ουρλιαχτά από το εσωτερικό του παλατιού. Η Γλαύκη δηλητηριάστηκε από τον μανδύα και ο λαός ζητά εκδίκηση. Η Νέρις, η Μήδεια και τα παιδιά της κρύφτηκαν μέσα στον ναό αλλά σχεδόν αμέσως η Νέρις εμφανίζεται τρομοκρατημένη και πληροφορεί τον Ιάσονα για το τι συμβαίνει μέσα στον ναό. Πριν προλάβει να επέμβει, κάνει την εμφάνισή της η Μήδεια κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι με το οποίο μόλις είχε σκοτώσει τα παιδιά της. Φλόγες αρχίζουν να τυλίγουν τον ναό· η Μήδεια και οι Ερινύες της εξαφανίζονται.

Ενορχήστρωση

Ο Κερουμπίνι εξαπολύει σταδιακά την πληρέστερη ισχύ της ορχήστρας για να τη συνδυάσει με την επίσης σταδιακή αύξηση του μυστηρίου της ιστορίας. Η μουσική έχει απλή, αρμονική δομή και δραματική ενορχήστρωση. Στην εισαγωγή, στη σκηνική μουσική συνοδεία και στη συνοδεία των φωνών η ορχήστρα αποσαφηνίζει, ενισχύει αλλά και διακόπτει τη δραματική δράση. Στην ορχήστρα συμμετέχουν τα εξής όργανα: δύο φλάουτα, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, τέσσερα κόρνα, τυμπάνια, κρουστά, έγχορδα. Στην μπάντα της σκηνής συμμετέχουν: δύο φλάουτα, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, δύο κόρνα, τρομπόνι.

Ηχογραφήσεις

Το έργο έχει ηχογραφηθεί ολόκληρο σε στούντιο ηχογραφήσεων μόνο πέντε φορές. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο δύσκολο πρωταγωνιστικό ρόλο. Τέσσερις από αυτές τις ηχογραφήσεις είναι στην ιταλική εκδοχή, ενώ μία στην πρωτότυπη γαλλική εκδοχή (1997). Παράλληλα, υπάρχουν πολλές ακόμη ζωντανές ηχογραφήσεις που σώζονται, ολόκληρες ή αποσπασματικές, από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα έως σήμερα.

Η Κάλλας και η Μήδεια

Η μεγάλη Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας ερμήνευσε τον ρόλο της Μήδειας στην ιταλική εκδοχή της για εννέα χρόνια, από τις 7 Μαΐου 1953, που αναβιώνει στη Φλωρεντία, έως τις 3 Ιουνίου 1962 στη Σκάλα του Μιλάνου. Στο μεταξύ διάστημα ερμηνεύει τον ρόλο στο Μιλάνο, στη Βενετία, στη Ρώμη, στο Ντάλλας του Τέξας, στο Λονδίνο και στο Θέατρο της Επιδαύρου. Όλα ξεκίνησαν το 1953, όταν ο Φραντσέσκο Σιτσιλιάνι, ο διευθυντής του Μουσικού Φεστιβάλ της Φλωρεντίας, αποφάσισε την αναβίωση της Μήδειας. Η Κάλλας έμαθε τον ρόλο σε μόλις οκτώ μέρες. Ο Βιτόριο Γκούι ήταν ο διευθυντής της ορχήστρας, ενώ την παράσταση αυτή σκηνοθέτησε ο Αντρέ Μπερζάκ.

Μετά την επιτυχία στη Φλωρεντία, ο Αντόνιο Γκιρινγκέλι, διευθυντής της Σκάλας, επέλεξε τη Μήδεια ως εναρκτήριο έργο της περιόδου 1953-1954, αφού πρώτα έκανε κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα. Διευθυντής της ορχήστρας ήταν ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, ο οποίος αντικατέστησε τον Βίκτορ ντε Σάμπατα· τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Μαργκαρέτε Βάλμαν με σκηνικά και κοστούμια του ζωγράφου Σαλβατόρε Φιούμε. Στη Σκάλα την περίοδο αυτή έδωσε συνολικά τέσσερις παραστάσεις Μήδειας. Τον Μάρτιο του 1954 έδωσε τρεις παραστάσεις στο Θέατρο Φενίτσε της Βενετίας με διευθυντή ορχήστρας τον Βιττόριο Γκούι και σκηνοθέτη τον Αντρέ Μπερζάκ.

Τον Ιανουάριο του 1955, πηγαίνει στη Ρώμη για τέσσερις παραστάσεις με τους συντελεστές της παραγωγής του Μιλάνου. Το 1957 ακολούθησε η ηχογράφηση της όπερας υπό τη διεύθυνση του Τούλιο Σεραφίν. Μετά από διάλειμμα τριών ετών, η Κάλλας επιστρέφει στη Μήδεια στη σκηνή της Όπερας του Ντάλλας τo 1958, αλλά αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή και εικαστική επιμέλεια του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Νίκολα Ρεσίνιο. Η πρώτη παράσταση έγινε στις 6 Νοεμβρίου, κι ενώ η Κάλλας είχε έρθει σε ρήξη με τον Ρούντολφ Μπινγκ, τον διευθυντή της Μετροπόλιταν, πράγμα που οδήγησε στην ακύρωση του συμβολαίου της με την εν λόγω Όπερα.

Η παραγωγή ήταν πολύ επιτυχημένη και απέφερε σημαντικά κέρδη στη νεοϊδρυθείσα Όπερα του Ντάλλας. Στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής μεταξύ της όπερας του Ντάλλας και του Κόβεντ Γκάρντεν, η Κάλλας παρουσίασε την όπερα Μήδεια στο Λονδίνο, στις 17 Ιουνίου 1959, με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ντάλλας. Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1870 που η Μήδεια του Κερουμπίνι παιζόταν ξανά στο Λονδίνο. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους η Κάλλας επέστρεψε στην Όπερα Ντάλλας για την τελευταία της εμφάνιση ως Μήδεια εκεί.

Μετά από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι του 1961, η Κάλλας εμφανίστηκε για τρίτη φορά στο Θέατρο της Επιδαύρου για δύο παραστάσεις με τη Μήδεια της παραγωγής του Ντάλλας, στις 6 και στις 13 Αυγούστου. Στα τέλη του 1961 επέστρεψε για τελευταία φορά στη Σκάλα με συνολικά πέντε παραστάσεις Μήδειας· τρεις τον Δεκέμβρη του 1961, μία τον Μάιο και μία τον Ιούνιο του 1962. Οι παραστάσεις αυτές αποτέλεσαν τρόπον τινά αποχαιρετισμό της Κάλλας στο κοινό του Μιλάνου και ολόκληρης της Ιταλίας, καθώς και στον ρόλο της Μήδειας, αφού ήταν η τελευταία φορά που τον ερμήνευσε.

Η Μήδεια είναι ο ρόλος που αποκαλύπτει καλύτερα το sui generis χαρακτήρα της τέχνης της Κάλλας. Μετά την εκτέλεση της άριας "Dei tuoi figli" της πρώτης πράξης σε παράσταση στη Σκάλα το 1953, ακολούθησε ένα δεκάλεπτο χειροκρότημα. Την άρια αυτή είχε αποκαλέσει η ίδια η Κάλλας δολοφονική, όταν τη δίδασκε στη Μουσική Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης το διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 1971 και Μαρτίου 1972. Μάλιστα, στις τελευταίες της εμφανίσεις στο Μιλάνο, τον Δεκέμβριο του 1961, και ενώ η φωνή της είχε ήδη αρχίσει να εξασθενεί, καταγράφηκε ένα επεισόδιο. Η αδύναμη ερμηνεία της Κάλλας προκάλεσε τις αντιδράσεις των θεατών του υπερώου, οι οποίοι άρχισαν να σφυρίζουν επικριτικά. Τότε η Κάλλας, μετά το πρώτο "crudel" (άσπλαχνος) που απηύθυνε στον Ιάσονα στην άρια, έκανε μια παύση, στράφηκε προς τους θεατές και απηύθυνε το δεύτερο σε αυτούς. Λίγο αργότερα, στην ίδια άρια, φτάνοντας στη φράση "Ho datto tutto a te!" (έχω δώσει τα πάντα σε σένα), γύρισε προς το κοινό έχοντας προσηλωμένα τα μάτια της προς αυτό αντί στον Ιάσονα.

Δείτε επίσης

• Κλασική εποχή της μουσικής
• Ρομαντική μουσική

Παραπομπές

Πηγές

• David Littlejohn (1994). «The Ultimate Art: Essays Around and About Opera». Columbia University Press. σελ. 320. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Donald Jay Grout, Hermine Weigel Williams (2003). «A Short History of Opera». Columbia University Press. σελ. 1030. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2012. 
• Edward J. Dent, Edward Joseph Dent (1979). «The Rise of Romantic Opera». Cambridge University Press. σελ. 212. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
• Geoffrey S. Riggs (2003). «The Assoluta Voice in Opera, 1797-1847». McFarland. σελ. 263. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• George Jellinek (1986). «Callas: Portrait of a Prima Donna». Courier Dover Publications. σελ. 355. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Gerald Abraham (1982). «The Age of Beethoven, 1790-1830». Oxford University Press. σελ. 747. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2012. 
• «Israel studies in musicology, Τόμος 6». Yosef Goldenberg - IMS. 1982. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2012. 
• «Italy: documents and notes, Τόμος 29». s.n. 1982. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• John Ardoin (1995). «The Callas Legacy: The Complete Guide to Her Recordings on Compact Discs». Hal Leonard Corporation. σελ. 236. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• John Ardoin, Gerald Fitzgerald (1974). «Callas: The art and the life». Holt, Rinehart and Winston. σελ. 282. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• John Kerrigan (1998). «Revenge Tragedy: Aeschylus to Armageddon». Oxford University Press. σελ. 404. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Laura Williams Macy (2006). «The Grove Book of Operas». Oxford University Press. σελ. 740. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2012. 
• Luigi Cherubini, François Benoît Hoffmann (1797). «Médée: tragédie en trois actes, en vers». Chez Huet, éditeur de pièces de théâtre et de musique. σελ. 48. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2012. 
• Matthew Boyden, Nick Kimberley (2002). «The Rough Guide to Opera». Rough Guides. σελ. 735. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2012. 
• Michael Ewans (2007). «Opera from the Greek: Studies in the Poetics of Appropriation». Ashgate Publishing. σελ. 217. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
• Michael Scott (1992). «Maria Meneghini Callas». UPNE. σελ. 312. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Νίκος Α. Μπακουνάκης (1995). «Κάλλας - Μήδεια». Εκδόσεις Καστανιώτη. σελ. 184. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Quaintance Eaton (1961). «Opera Production». University of Minnesota Press. σελ. 265. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2012. 
• Ronald L. Davis (2000). «La Scala West: the Dallas Opera under Kelly and Rescigno». Southern Methodist University Press. σελ. 206. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Stelios Galatopoulos (1966). «Callas: la Divina: art that conceals art». Dent. σελ. 218. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 
• Teatro alla Scala (1995). «Maria Callas alla Scala: mostra documentaria a vent'anni dalla scomparsa». Teatro alla Scala. σελ. 183. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Λιμπρέτο στα ιταλικά και στα ισπανικά
• Πλήρης κατάλογος των ηχογραφήσεων

Το Streets: A Rock Opera είναι το έκτο άλμπουμ του αμερικάνικου heavy metal συγκροτήματος Savatage, το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1991 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας «Atlantic Records». Επανεκδόθηκε το 1997 από την «Edel Music» με επιπλέον κομμάτι την ακουστική εκτέλεση του «Desirée», στις 3 Ιουνίου 2002 από την «SPV/Steamhammer» με τη ζωντανή εκτέλεση του «Ghost in the Ruins» και μία πιο σύντομη στούντιο εκδοχή του «Jesus Saves» και στις 11 Απριλίου 2011 από την «Ear Music» με τις ακουστικές έκτελέσεις του «This Isn't What We Meant» και του «Morning Sun».
Αυτός ήταν ο τελευταίος δίσκος των Savatage στον οποίο ο Τζον Όλιβα ανέλαβε τα κύρια φωνητικά.

Ιστορία του δίσκου

Τα τραγούδια του δίσκου είχαν κοινό στιχουργικό περιεχόμενο και ασχολούνταν με την ακμή και την παρακμή του μουσικού DT Jesus. Στην αρχή της ιστορίας, ο DT είναι έμπορος ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη. Η ιστορία είναι βασισμένη σε βιβλίο του παραγωγού του άλμπουμ Πωλ Ο'Νηλ, το οποίο είχε γράψει το 1979 με σκοπό να το ανεβάσει στο Μπρόντγουεϊ, κάτι που τελικά αναβλήθηκε. Μετά από πρόταση του Κρις Όλιβα, αποτέλεσε το θέμα του διαδόχου του «Gutter Ballet», με τον αδελφό του, Τζον, να δέχεται την ιδέα λόγω του γεγονότος ότι ο DT Jesus αντιπροσώπευε τον ίδιο σε εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Το βιβλίο του Ο'Νηλ έφερε τον τίτλο «Gutter Ballet» και το συγκρότημα αναγκάστηκε να αλλάξει τον τίτλο σε «Streets: A Rock Opera», αφού το ομώνυμο κομμάτι είχε χρησιμοποιηθεί για το προηγούμενο τους άλμπουμ. Αρχική εναλλακτική ήταν ο τίτλος «Ghost in the Ruins», τίτλο τον οποίο έφερε τελικά το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του 1995, το οποίο αφιερώθηκε στη μνήμη του Κρις Όλιβα.
Ο δίσκος προοριζόταν να κυκλοφορήσει σε μορφή διπλού CD, αλλά η «Atlantic» έχασε μέρος των ηχογραφήσεων κατά την διαδικασία της ολοκλήρωσης του άλμπουμ. Μέρη των χαμένων κομματιών επανηχογραφήθηκαν για τραγούδια του «Edge of Thorns» και το 2013 η «EarMusic» κυκλοφόρησε το «Streets: A Rock Opera - Narrated Version» με την αφήγηση της ιστορίας ανάμεσα στα κομμάτια.
Οι Savatage γύρισαν βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Jesus Saves», με τον σχεδιαστή του εξώφυλλου, Γκάρι Σμιθ, να παίζει τον ρόλο του DT Jesus.

Τραγούδια

1. Streets (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 6:48
2. Jesus Saves (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 5:13
3. Tonight He Grins Again (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 3:28
4. Strange Reality (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 4:56
5. A Little Too Far (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 3:25
6. You're Alive (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 1:51
7. Sammy and Tex (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 3:07
8. St. Patrick's (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 4:17
9. Can You Hear Me Now (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 5:11
10. New York City Don't Mean Nothing (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 4:01
11. Ghost in the Ruins (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 5:32
12. If I Go Away (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 5:17
13. Agony and Ecstasy (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 3:33
14. Heal My Soul (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 2:35
15. Somewhere in Time (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 3:17
16. Believe (J.Oliva, C.Oliva, O'Neill) - 5:42

Τα μέλη του συγκροτήματος

Το «Streets: A Rock Opera» ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς:

• Τζον Όλιβα - φωνητικά
• Κρις Όλιβα - κιθάρα
• Τζόνι Λι Μίντλτον - μπάσο
• Στιβ Γουόχολζ - τύμπανα

Γκεστ συμμετοχές

• Ρόμπερτ Κίνκελ - πλήκτρα
• Τζον Ζάνερ - πλήκτρα, κιθάρα
• Άμπι Ρέιντ - φωνητικά

Παραπομπές

Πηγές

• Review by Jim Gordon - The Official Savatage Homepage Αρχειοθετήθηκε 2008-05-13 στο Wayback Machine.
• Streets: A Rock Opera - Savatage | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
• Savatage - Streets: A Rock Opera (album review ) | Sputnikmusic
• Savatage - Streets: A Rock Opera - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
• Savatage - Streets: A Rock Opera - Metal Storm

A Night at the Opera είναι ο τίτλος του τέταρτου στούντιο άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen, το οποίο κυκλοφόρησε στις 21 Νοεμβρίου του 1975 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "ΕΜΙ / Parlophone" στην Ευρώπη, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες εκδόθηκε μέσω της "Elektra".

Ο τίτλος του δίσκου προέρχεται από την ομώνυμη ταινία των Αδελφών Μαρξ, την οποία είχε παρακολουθήσει το συγκρότημα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Το 2018 το άλμπουμ εισήχθη στο Grammy Hall of Fame.

Ιστορία του άλμπουμ

Πριν τις ηχογραφήσεις

Παρά το ότι είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, στις αρχές του 1975 οι Queen βρίσκονταν σε δεινή οικονομική κατάσταση. Οι συνεχείς περιοδείες και οι ασταμάτητες ηχογραφήσεις δεν είχαν ακόμη αποδώσει τα αναμενόμενα, γεγονός που που προκαλούσε ανησυχία στα μέλη του συγκροτήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η προκαταβολή των 5.000 στερλίνων που ζήτησε ο Τζον Ντίκον για τον γάμο του, που απορρίφθηκε αμέσως από το μάνατζμεντ των Queen.

Επίσης, υπήρξαν προβλήματα με τη φωνή του Φρέντι Μέρκιουρι, τα οποία τους ανάγκασαν να αναβάλλουν κάποιες από τις εμφανίσεις τους επί αμερικανικού εδάφους με σκοπό να ξεκουράσει τον λαιμό του. Το συγκρότημα περιόδευσε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία ως μέρος των εμφανίσεων για την προώθηση του "Sheer Heart Attack" και στη συνέχεια ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες για να αποδεσμευτεί από το μάνατζμεντ του.

Ηχογράφηση

Οι Queen επέστρεψαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον τέταρτο τους δίσκο. Στα σχέδια τους ήταν να συμπεριλάβουν μεγάλες δόσεις πειραματισμού και να πετύχουν μία μεγάλη σινγκλ επιτυχία, κάτι που ήλθε με το "Bohemian Rhapsody". Αν και υπήρξαν στο παρελθόν στοιχεία ανάμειξης της όπερας με τη ροκ μουσική, αυτή ήταν η πρώτη φορά που η όπερα ως μορφή τέχνης ενσωματώθηκε στη ροκ. Το συγκεκριμένο κομμάτι ηχογραφήθηκε σε διάστημα τριών εβδομάδων.

Το παλιό στυλ των Queen εμφανίστηκε σε κομμάτια όπως τα "Death on Two Legs (Dedicated to...)", "I'm In Love With My Car" και "Sweet Lady". Η αγάπη του Μέρκιουρι για τη βοντβίλ γίνεται φανερή στα "Lazing On A Sunday Afternoon" και "Seaside Rendezvous", ενώ το "Good Company" του Μπράιαν Μέι είχε τις βάσεις του στη μουσική των The Kinks. Το δεύτερο σινγκλ του άλμπουμ, "You're My Best Friend", ήταν ένα καλοφτιαγμένο ποπ τραγούδι, ενώ την μπαλάντα "Love Of My Life", είχε γράψει ο Μέρκιουρι για τη Μαίρη Όστιν. Στο "The Prophets Song", η Γη εκδικείται τους κατοίκους της, ενώ το " '39" ήταν ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου με τον Μέι στα φωνητικά.

Ο δίσκος κλείνει με τη διασκευή του βρετανικού εθνικού ύμνου, με την ηχογράφηση του να έχει πραγματοποιηθεί κατά τη δημιουργία του "Sheer Heart Attack" στα "Rockfield Studios" και αποτελούσε μέρος του set-list των συναυλιών τους από τον Οκτώβριο του 1974 ως τον Αύγουστο του 1986.

Κυκλοφορία και επιτυχία

Μετά το πέρας των ηχογραφήσεων, το συγκρότημα αποφάσισε να κυκλοφορήσει το "Bohemian Rhapsody", χωρίς να μικρύνει τη διάρκεια του για λόγους χωρητικότητας του 7" σινγκλ. Πριν την κυκλοφορία του, στις 31 Οκτωβρίου 1975, ο Μέρκιουρι ζήτησε τη γνώμη του Κένι Έβερετ, DJ του BBC, για το κομμάτι, με τον Έβερετ να μένει κατενθουσιασμένος. Ο Μέρκιουρι τον έβαλε να υποσχεθεί ότι δεν θα παίξει το τραγούδι στον αέρα πριν την επίσημη κυκλοφορία του, αλλά ο DJ έπαιξε το κομμάτι 14 φορές σε δύο ημέρες, γεγονός που προκάλεσε πανικό στο συγκρότημα, αλλά παράλληλα προκάλεσε τεράστια ζήτηση από το κοινό.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 21 Νοεμβρίου 1975, με το "Bohemian Rhpasody" να έχει εκτοξευθεί στην κορυφή του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών και στην ένατη θέση του Billboard των Ηνωμένων Πολιτειών, όντας η πρώτη φορά που μπήκαν στο Top-10 στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το "A Night at the Opera" έφθασε στο # 1 της πατρίδας τους για τέσσερις εβδομάδες και το # 4 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το δεύτερο σινγκλ του άλμπουμ, "You're My Best Friend", τους έδωσε άλλη μια Top-10 επιτυχία.

Ο δίσκος έχει βραβευθεί ως τριπλά πλατινένιος στις ΗΠΑ και πλατινένιος στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Πολωνία και την Αργεντινή, ενώ το "Bohemian Rhapsody" βραβεύθηκε ως τετραπλά πλατινένιο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Επανεκδόσεις

Το "A Night at the Opera" επανεκδόθηκε το 1991 από τη "Hollywood Records", με remix των "You're My Best Friend" και "I'm In Love With My Car" ως μπόνους κομμάτια. Επίσης, το 2005 κυκλοφόρησε σε μορφή διπλού δίσκου για την επέτειο των τριάντα χρόνων από την αρχική του κυκλοφορία, περιλαμβάνοντας και ένα DVD με το ντοκιμαντέρ "The Making Of A Night At The Opera".

Το 2011, η "Universal Records" το κυκλοφόρησε σε μορφή διπλού CD, με το πρώτο μέρος να περιλαμβάνει όλο τον δίσκο και το δεύτερο μέρος ζωντανές και ακυκλοφόρητες εκτελέσεις.

Τραγούδια του δίσκου

Θέσεις τσαρτ

Βραβεία

Οι μουσικοί των Queen

Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "A Night at the Opera" ήταν οι εξής:

• Φρέντι Μέρκιουρι - φωνητικά, πιάνο
• Μπράιαν Μέι - κιθάρα, φωνητικά, ουκουλέλε, κότο, άρπα
• Τζον Ντίκον - μπάσο, πιάνο
• Ρότζερ Τέιλορ - τύμπανα, κρουστά, φωνητικά

Παραπομπές

Πηγές

• A Night at the Opera - Queen | Songs, Reviews, Credits | AllMusic
• Queen - A Night at the Opera (album review ) | Sputnikmusic
• Queen A Night at the Opera Album Review | Rolling Stone

Η Wolf Trap Opera Company διεξάγει ένα θερινό φεστιβάλ όπερας ως μέρος του προγράμματος του Wolf Trap Foundation που βρίσκεται στο Wolf Trap National Park for the Performing Arts στη Βιέννα, Βιρτζίνια.

Το πρόγραμμα ιδρύθηκε το 1971 και έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο επιφανή προγράμματα ανάδειξης νέων επαγγελματιών όπερας. Η αποστολή του είναι να ανακαλύπτει και να ενθαρρύνει εκκολαπτόμενα ταλέντα στο χώρο της όπερας. Εργο του είναι και να βοηθά νεαρούς τραγουδιστές με εξαιρετικές ικανότητες και προοπτικές, εκπαιδεύοντάς τους και προσφέροντάς τους την εμπειρία των παραστάσεων όπερας, κονσέρτων και ρεσιτάλ. Οι παραστάσεις λαμβάνουν χώρα κάθε καλοκαίρι στο Filene Center και στο The Barns at Wolf Trap.

Οι παραγωγές επίσης παρουσιάζουν το έργο ανερχόμενων σκηνοθετών, μαέστρων, διευθυντών σκηνής, καλλιτεχνών σκηνής και τεχνικών.

Η Wolf Trap Opera Company παρέχει ευκαιρίες αύξησης επιδόσεων και εξέλιξης καριέρας για δύο βαθμίδες νέων επαγγελματιών τραγουδιστών.

• Οι Filene Young Artists έχουν συνήθως πρόσφατα τελειώσει ακαδημαϊκές σπουδές και μαθητειακή εκπαίδευση και πρόκειται να εισέλθουν στην πλήρους απασχόλησης επαγγελματική φάση της καριέρας τους. Τραγουδούν όλους τους πρώτους κα δεύτερους ρόλους σε παραγωγές του WTOC και παρουσιάζονται σε κονσέρτα και ρεσιτάλ.

• Οι Studio Artists είτε πρόκειται να τελειώσουν τις προπτυχιακές σπουδές τους ή έχουν μόλις αρχίσει να εργάζονται σε μια διπλωματική εργασία. Τραγουδούν για μικρούς ρόλους σε παραγωγές της WTOC και παρουσιάζουν διάφορες σκηνές.

Από ένα σύνολο πάνω από 1.000 τραγουδιστών, περίπου 400-500 επιλέγονται για ακρόαση. Από αυτήν την ομάδα 15-20 επιλέγονται ως Filene Young Artists και 12-16 επιλέγονται ως Studio Artists.

Άνω του 90% πρόσφατων Filene Young Artists εργάζονται ως επαγγελματίες τραγουδιστές. Μεταξύ των αξιοσημείωτων αποφοίτων είναι οι Στέφανι Μπλάιθ (1995 and 1996), ο Λόρενς Μπράουνλι (2001), η Ελίζαμπεθ Φούτραλ (1991), η Ντένυς Γκρέιβς (1989), η Κριστίν Γκέρκε (1995), ο Νέιθαν Γκαν (1994 and 1995), η Λίζα Χόπκινς (2007), ο Μάικλ Μανιάκι (2002), ο Σάιμον Ο'Νιλ (2003), η Ντον Άπσο (1985), η Τζέννιφερ Λάρμορ (1983), ο Μαρκ Ντέλαβαν (1988), ο Πολ Όστιν Κέλλυ (1987), ο Τζέιμς Μανταλένα (1975, 1976, και 1977), η Μέρι Ντάνλιβι (1993 και 1994), ο Ρόμπερτ Ορθ (1975, 1976 και 1979), ο Ρίκγουελ Μπλέικ (1974 και 1976), ο Ρίτσαρντ Κροφτ (1985), και η Άννα Κρίστυ (2000 και 2001).

Τον Δεκέμβριο 2009, η ζωντανή ηχογράφηση της Company το 2007 του Volpone του Τζον Μούστο προτάθηκε για βραβείο Grammy Award στην κατηγορία Best Opera Recording.

Η εταιρεία τυπικά παρουσιάζει τρεις όπερες στο Filene Center και/ή στο The Barns at Wolf Trap. Επιπλέον, λαμβάνουν χώρα ρεσιτάλ και άλλες παραστάσεις. Το 2010 η εταιρεία παρουσίασε τις όπερες Zaide, Il Turco in Italia, και Όνειρο Θερινής Νυκτός.

Η περίοδος του 2012 του WTOC παρουσίασε παραστάσεις του "Don Giovanni" του Μότσαρτ και του "The Rake's Progress" του Ιγκόρ Στραβίνσκυ στο Barns.

Δείτε επίσης

• Κατάλογος φεστιβάλ όπερας

Αναφορές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Wolf Trap's official website
• WTOC Director Kim Witman's blog