Η Stellantis N.V. είναι ένας πολυεθνικός ευρωπαϊκός - αμερικανικός όμιλος κατασκευής αυτοκινήτων, που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2021 βάσει μιας διασυνοριακής συγχώνευσης 50% - 50% μεταξύ του ιταλο-αμερικανικού ομίλου Fiat Chrysler Automobiles και του γαλλικού ομίλου PSA. Έχει την έδρα του στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από τον Μάιο του 2021, η Stellantis είναι η έκτη μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία παγκοσμίως (πίσω από τον όμιλο Volkswagen, την Toyota, την Renault – Nissan – Mitsubishi Alliance, την General Motors και την Hyundai Motor Group). Η εταιρεία είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο του Μιλάνο Borsa Italiana, στο χρηματιστήριο του Παρισιού και στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η κύρια δραστηριότητα του Stellantis είναι ο σχεδιασμός, η ανάπτυξη, η κατασκευή και η πώληση αυτοκινήτων των εταιρειών (με αλφαβητική σειρά) Abarth, Alfa Romeo, Chrysler, Citroën, Dodge, DS Automobiles, Fiat, Fiat Professional, Jeep, Lancia, Maserati, Mopar, Opel, Peugeot, Ram και Vauxhall. Ο όμιλος Stellantis έχει 300.000 υπαλλήλους, με παρουσία σε περισσότερες από 130 χώρες και με εγκαταστάσεις παραγωγής σε 30 χώρες.

Ετυμολογία

Το όνομα προέρχεται από το λατινικό ρήμα stello. Σημαίνει «(αυτού που) φωτίζει με αστέρια».

Ιστορία

Στις αρχές του 2019, η Fiat Chrysler Automobiles (FCA) επιθυμούσε συγχώνευση με τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault και αρχικά μάλιστα κατέληξε σε προσωρινή συμφωνία μαζί της. Ωστόσο, η συμπεριφορά της γαλλικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οδήγησε στην εγκατάλειψη της συμφωνίας. Ο Economist ανέφερε ότι «για την FCA αυτό προμήνυε μελλοντικές παρεμβολές». Επιπλέον, η Nissan είχε επίσης διάφορες ανησυχίες σχετικά με τον αντίκτυπο της πρότασης στη συμμαχία της με τη Renault.

Ως αποτέλεσμα, η FCA στη συνέχεια προσέγγισε την PSA. Η συγχώνευση, που συμφωνήθηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 2019, ήταν να δημιουργήσει την τέταρτη μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο με παγκόσμιες πωλήσεις οχημάτων με αναμενόμενη ετήσια εξοικονόμηση κόστους 3,7 δισεκατομμυρίων ευρώ ή αντίστοιχα 4,22 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2020, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε την έγκρισή της για τη συγχώνευση, επιβάλλοντας παράλληλα ελάχιστα μέτρα για τη διασφάλιση του ανταγωνισμού στον τομέα.

Η συγχώνευση εγκρίθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021 από τους μετόχους τόσο της FCA όσο και της PSA, και η συμφωνία ολοκληρώθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2021. Οι κοινές μετοχές της νέας εταιρείας άρχισαν να διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο του Μιλάνου (MTA) και στο Euronext Paris στις 18 Ιανουαρίου 2021 και στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στις 19 Ιανουαρίου 2021, σε όλα αυτά πάντα με το σύμβολο "STLA". Ως τις 24 Μαΐου 2021, όλες οι μάρκες έχουν ήδη γίνει μέλη του ομίλου Stellantis.

Το όνομα Stellantis χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την ταυτοποίηση της εταιρικής οντότητας, ενώ τα εμπορικά σήματα και τα λογότυπα του ομίλου παραμένουν αμετάβλητα.

Το 2021, ο Διευθύνων Σύμβουλος Carlos Tavares εξέδωσε μια πρόκληση για τις μάρκες του ομίλου να αποδείξουν τις δυνατότητές τους εντός 10ετούς περιόδου, σε αντάλλαγμα για την απαραίτητη επένδυση σε νέα μοντέλα και τεχνολογία.

Πλατφόρμες

Ο όμιλος σχεδιάζει να διαθέσει 39 ηλεκτρικά μοντέλα οχημάτων μέχρι τα τέλη του 2021. Υπάρχουν τέσσερις πλατφόρμες EV που πρόκειται να αναπτυχθούν έως το τέλος της δεκαετίας:

• STLA Small, για οχήματα κατηγορίας A / B / C
• STLA Medium, για τμήματα C / D
• STLA Large, για τμήματα D / E
• STLA Frame, για φορτηγά E / F / J-segment και ελαφρά επαγγελματικά οχήματα.

Μάρκες

Από το 2021 το εμπορικό χαρτοφυλάκιο της Stellantis αποτελείται από τις εξής εταιρείες:

Ιδιοκτησία

Μετά τη συγχώνευση το 50% της FCA και το 50% της PSA, οι κάτοχοι είναι:

• Exor NV : 14,40%
• Οικογένεια Peugeot (Etablissements Peugeot Frères, EPF): 7,19%
• Bpifrance : 6,18%
• Dongfeng Motor Corporation : 5,62%
• BlackRock : 2,52%

Διοικητικό συμβούλιο

Το εκτελεστικό συμβούλιο του Stellantis αποτελείται από 11 μέλη. Τα πέντε μέλη προέρχονται από την PSA και τους κορυφαίους μετόχους (BpiFrance και FFP), ενώ τα άλλα πέντε προέρχονται από την Fiat Chrysler Automobiles και τον κύριο μέτοχο (Exor). Οι υπόλοιπες θέσεις ανήκουν στον Carlos Tavares, Διευθύνοντα Σύμβουλο της Stellantis και πρώην Διευθύνοντα Σύμβουλο της PSA.

Σημειώσεις

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος
• STELLANTIS: Το όνομα του νέου ομίλου που προκύπτει από τη συγχώνευση των FCA και Groupe PSA, κοινό δελτίο τύπου των FCA και PSA.

Ο όμιλος Renault (προφέρεται: [ʁəno] μεταγραφή: Ρενό) είναι γαλλική αυτοκινητοβομηχανία που παράγει επιβατικά αυτοκίνητα, επαγγελματικά οχήματα, λεωφορεία και φορτηγά και είναι παρούσα σε 118 χώρες.

Η εταιρεία Renault ιδρύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1899. Όταν τα αυτοκίνητα της εταιρείας εξάγονταν στις Η.Π.Α. στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, αποφασίστηκε το όνομά της να προφέρεται «Ρενάλτ» στις διαφημιστικές καμπάνιες της Αμερικής και αυτή η ονομασία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα. Παρόλα αυτά, σήμερα στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανόμενης και της Γαλλίας, εξακολουθεί να προφέρεται «Ρενώ».

Ιστορία

Η εταιρεία Renault ιδρύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1899 ως Société Renault Frères από τον Louis Renault και τους αδελφούς του Marcel και Fernand. [10] [18] Ο Λούις ήταν ένας έξυπνος, φιλόδοξος νεαρός μηχανικός που είχε ήδη σχεδιάσει και κατασκευάσει πολλά πρωτότυπα πριν συνεργαστεί με τους αδελφούς του, οι οποίοι είχαν βελτιώσει τις επιχειρηματικές τους δεξιότητες που εργάζονταν για την εταιρεία υφασμάτων του πατέρα τους. Ενώ ο Louis χειρίστηκε το σχεδιασμό και την παραγωγή, ο Marcel και ο Fernand διαχειρίστηκαν την επιχείρηση. [19] Το πρώτο αυτοκίνητο της Renault, το Renault Voiturette 1CV, πωλήθηκε σε έναν φίλο του πατέρα του Louis αφού του έδωσε μια δοκιμαστική βόλτα στις 24 Δεκεμβρίου 1898. [20] 1901 Voiturette Renault Type D Série Β 1911 Renault CC Το 1903, η Renault άρχισε να κατασκευάζει τους δικούς της κινητήρες. μέχρι τότε τα είχε αγοράσει από την De Dion-Bouton. Η πρώτη μεγάλη πώληση όγκου ήρθε το 1905 όταν η Société des Automobiles de Place αγόρασε αυτοκίνητα της Renault AG1 για τη δημιουργία ενός στόλου ταξί. [21] Αυτά τα οχήματα χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τον γαλλικό στρατό για τη μεταφορά στρατευμάτων κατά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο τους απέκτησε το ψευδώνυμο "Taxi de la Marne". [22] Μέχρι το 1907, ένα σημαντικό ποσοστό των ταξί του Λονδίνου και του Παρισιού είχε κατασκευαστεί από τη Renault. [21 ] Η Renault ήταν επίσης η ξένη μάρκα με τις καλύτερες πωλήσεις στη Νέα Υόρκη το 1907 και το 1908. [23] Το 1908 η εταιρεία παρήγαγε 3.575 μονάδες, που έγινε ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων της χώρας. [21] Τα αδέλφια αναγνώρισαν την αξία της δημοσιότητας που μπορεί να δημιουργήσει η συμμετοχή σε αγώνες αυτοκινήτων για τα οχήματά τους. Η Renault έγινε γνωστή με την επιτυχία της στους πρώτους αγώνες από πόλη σε πόλη που πραγματοποιήθηκαν στην Ελβετία, παράγοντας ταχεία αύξηση των πωλήσεων. Τόσο ο Louis όσο και ο Marcel αγωνίστηκαν αυτοκίνητα της εταιρείας, αλλά ο Marcel σκοτώθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια του αγώνα Παρίσι-Μαδρίτης του 1903. Αν και ο Louis δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά, η εταιρεία του παρέμεινε πολύ εμπλεκόμενη, συμπεριλαμβανομένου του Ferenc Szisz που κέρδισε το πρώτο αγωνιστικό αγωνιστικό Grand Prix [25] σε ένα Renault AK 90CV το 1906. Ο Λούις ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της εταιρείας ως του μοναδικού εναπομείναντος αδελφού το 1906 όταν ο Φερνάντ αποσύρθηκε για λόγους υγείας. Ο Fernand πέθανε το 1909 και ο Louis έγινε ο μοναδικός ιδιοκτήτης, μετονομάζοντας την εταιρεία Société des Automobiles Renault (Renault Automobile Company). [10] [21] Η Renault ενίσχυσε τη φήμη της για καινοτομία από πολύ νωρίς. Εκείνη την εποχή, τα αυτοκίνητα ήταν είδη πολυτελείας. Η τιμή των μικρότερων Renaults τότε ήταν 3000 φράγκα (₣). ποσό ίσο με δέκα χρόνια αμοιβής για τον μέσο εργαζόμενο. Το 1905, η εταιρεία εισήγαγε τεχνικές μαζικής παραγωγής και Taylorism το 1913. [26]

Ίδρυση

Η εταιρεία Renault ιδρύθηκε το 1898 ως Société Renault Frères (Εταιρεία Αδελφών Ρενώ) από τον Λουί Ρενώ (Louis Renault) και τους αδελφούς του Μαρσέλ (Marcel Renault) και Φερνάν (Fernand Renault). Ο Λουί ήταν ένας εξαιρετικά ευφυής και πολλά υποσχόμενος νεαρός μηχανικός, ο οποίος είχε μάλιστα ήδη σχεδιάσει και κατασκευάσει αρκετά μοντέλα πριν ενωθεί με τους αδελφούς του, που είχαν ήδη αποκτήσει εμπειρία στον τομέα των επιχειρήσεων, δουλεύοντας για την επιχείρηση υφασμάτων του πατέρα τους. Συγκεκριμένα, στην οικογενειακή επιχείρηση, ο Λουί διαχειριζόταν τον τομέα του σχεδιασμού και της παραγωγής, ενώ ο Μαρσέλ και ο Φερνάν ασχολούνταν με τη διεύθυνση της εταιρείας. Το πρώτο αυτοκίνητο Ρενώ, το Renault Voiturette, πουλήθηκε σε ένα φίλο του Λουί, αφού έκανε μία δοκιμή οδήγησης. Μάλιστα ο πελάτης ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τον τρόπο που το όχημα κινούνταν στους δρόμους, που το αγόρασε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι αδελφοί Ρενώ αναγνώρισαν αμέσως την δημοσιότητα, την οποία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί η εταιρεία τους με τη συμμετοχή των οχημάτων της σε αγώνες και η Renault έγινε γνωστή μετά τις άμεσες επιτυχίες της στους πρώτους αγώνες από πόλη σε πόλη της Γαλλίας, γεγονός που έφερε την άμεση επέκταση της εταιρείας. Τόσο ο Λουί όσο και ο Μαρσέλ Ρενώ οδηγούσαν τα αυτοκίνητα της εταιρείας στους αγώνες, όμως ο Μαρσέλ σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1903 Παρίσι - Μαδρίτη. Παρόλο που ο Λουί Ρενώ δεν συμμετείχε ξανά σε αγώνες από τότε, οι δραστηριότητες της εταιρείας του συνεχίστηκαν και αναπτύχθηκαν, όπως το Renault AK 90CV, που κέρδισε το πρώτο Γκραν Πρι το 1906. Ο Λουί ανέλαβε τη διοίκηση της εταιρείας ως ο μόνος εναπομείνας αδελφός Renault, όταν το 1906 ο Φερνάν αποσύρθηκε για λόγους υγείας.

Επέκταση δραστηριοτήτων

Η φήμη της Renault όσον αφορά τις καινοτομίες, άνθισε από νωρίς. Το 1899, η Renault δημιούργησε το πρώτο 4-πορτο σεντάν αυτοκίνητο, ενώ κατοχύρωσε την πατέντα του πρώτου υπερτροφοδότη (τούρμπο). Εκείνη την εποχή, τα αυτοκίνητα ήταν είδος πολυτελείας και η τιμή των μικρότερων Renault που ήταν διαθέσιμα εκείνη την εποχή ξεκινούσε από 3.000 φράγκα, αντανακλώντας αυτή την τάση. Για έναν μέσο εργαζόμενο, αυτό το ποσό μπορούσε να εξοικονομηθεί σε χρονική περίοδο 10 ετών. Επιπρόσθετα, η Renault κατασκεύαζε ταξί, λεωφορεία και επαγγελματικά οχήματα πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ κατά τη διάρκειά του (1914-1918) ξεκίνησε την παραγωγή πυρομαχικών, πολεμικών αεροσκαφών και καινοτόμων πολεμικών οχημάτων, όπως το θωρακισμένο άρμα Renault FT-17. Η Renault έγινε ο κορυφαίος κατασκευαστής κινητήρων αεροσκαφών παγκοσμίως, ενώ η επιτυχία των προϊόντων αυτών της εταιρείας ήταν τέτοια, που ο ίδιος ο Λουί Ρενώ τιμήθηκε από τους Συμμάχους για τη συμμετοχή της εταιρείας του στη νίκη. Μέχρι το τέλος του Α' Π.Π. η Renault ήταν η κορυφαία ιδιωτική βιομηχανία της Γαλλίας.

Μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, ο Λουί Ρενώ επεξέτεινε το φάσμα δραστηριοτήτων της εταιρείας του, με την παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων. Στο μεταξύ, όμως, η Renault πάσχιζε να ανταγωνιστεί τα ολοένα και δημοφιλέστερα, μικρά και φθηνά αυτοκίνητα των άλλων εταιρειών, ενώ προβλήματα με το Χρηματιστήριο και το εργατικό δυναμικό επηρέασαν αρνητικά την επέκταση της εταιρείας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, η Renault έχασε την πρώτη θέση στις πωλήσεις μεταξύ των γαλλικών εταιρειών αυτοκινήτων από την Citroen. Από το 1935 ωστόσο, λόγω της πτώχευσης της Citroën και της εξαγοράς της από την Michelin, η Renault ξαναέγινε η μεγαλύτερη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία και διατήρησε την πρωτιά έως και τη δεκαετία του 1980.

Τα οχήματα κατασκευής πριν από τον Α' Π.Π. είχαν ένα χαρακτηριστικό σχήμα στο εμπρόσθιο τμήμα τους, αποτέλεσμα της τοποθέτησης του ψυγείου πίσω από τον κινητήρα. Αυτός ο σχεδιασμός συνεχίστηκε και ως τη δεκαετία του 1920 και μόλις το 1930 άρχισε να τοποθετείται το ψυγείο μπροστά.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π., τα εργοστάσια του Λουί Ρενώ δούλευαν για την Ναζιστική Γερμανία, ασχολούμενα με την παραγωγή φορτηγών αυτοκινήτων. Παράλληλα, κάθε ενέργεια εξέλιξης επιβατικών οχημάτων είχε, επίσημα, απαγορευθεί. Για αυτόν το λόγο, ο Λουί Ρενώ συνελήφθη και φυλακίστηκε κατά την απελευθέρωση της Γαλλίας το 1944 και πέθανε στη φυλακή πριν προφθάσει να ετοιμάσει την υπεράσπισή του. Κατά την νεκροψία διαπιστώθηκε πως αιτία θανάτου ήταν το σπάσιμο του λαιμού του, γεγονός που σημαίνει πως μπορεί να είχε δολοφονηθεί. Όλη η ιδιοκτησία του, συμπεριλαμβανομένης και της εταιρείας Renault, επιτάχθησαν από την προσωρινή κυβέρνηση της Γαλλίας. Τον Ιανουάριο του 1945, τα εργοστάσια της Ρενώ κρατικοποιήθηκαν (έγιναν γνωστά ως Régie Nationale des Usines Renault, που κατά λέξη σημαίνει «Εθνικός Έλεγχος των Εργοστασίων Ρενώ») υπό τη διεύθυνση του Pierre Lefaucheux.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την κρατικοποίησή της, η Renault μπήκε σε πορεία αναγέννησης, η οποία και οδηγήθηκε από το νέο μοντέλο της Renault 4CV (με κίνηση στους πίσω τροχούς), το οποίο βγήκε στην αγορά το 1946 και αποδείχθηκε ένας εξαιρετικά ικανός αντίπαλος για αυτοκίνητα όπως το Citroën 2CV και το Volkswagen Beetle, ενώ η επιτυχία του (με περισσότερες από μισό εκατομμύριο μονάδες να έχουν πωληθεί) διασφάλισαν την παραγωγή του έως και το 1961. Όπως και στα προγενέστερα μοντέλα της, η εταιρεία χρησιμοποίησε εκτενώς την συμμετοχή της σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού για την προώθηση του 4CV, όταν το συγκεκριμένο αυτοκίνητο κέρδισε τόσο το Ράλι των 24 ωρών του ΛεΜάν (Le Mans 24 Hours), το Μίλε Μίλια (Mille Miglia) και το Ράλι του Μόντε Κάρλο. Παρά την επιτυχία του αυτοκινήτου αυτού, η πορεία της εταιρείας συνέχισε να αμαυρώνεται από μια έκδηλη ανησυχία των εργαζομένων, με συνεχιζόμενες απεργίες μέχρι και τη δεκαετία του 1980.

Ο αντικαταστάτης του 4CV, το Renault Dauphine, είχε εξαιρετική εμπορική πορεία και η εταιρεία επεξέτεινε τις παραγωγικές δραστηριότητές της και στο εξωτερικό, κυρίως στην Αφρική και στη Βόρεια Αμερική. Αντίθετα, η εμπορική πορεία του οχήματος δεν ήταν καθόλου καλή στη Βόρεια Αμερική και το Dauphine ήταν ήδη ξεπερασμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Σε μια προσπάθεια να ανανήψει και να επανακάμψει, η εταιρεία εξέλιξε και διέθεσε δύο νέα μοντέλα που θα γνώριζαν πρωτοφανή επιτυχία: τα Renault 4 και Renault 8, το 1961 και 1962 αντίστοιχα. Ειδικά το R4 γνώρισε τέτοια επιτυχία, που ανταγωνίστηκε το Citroën 2CV, το Volkswagen Beetle και το Mini του 1959 - 2000, ενώ η παραγωγή του συνεχίστηκε έως και το 1992. Και τα δύο νέα μοντέλα συνέχισαν την μακρά αγωνιστική παράδοση της εταιρείας, μια παράδοση που ενισχύθηκε μετά τη συνεργασία της Renault με την Alpine, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το Alpine A110, με κινητήρες Renault. Παράλληλα με το 4 και με το 8, η εταιρεία γνώρισε επιτυχία με το πιο εξελιγμένο Renault 16, που κυκλοφόρησε το 1965. Το εν λόγω όχημα συνέχισε την παράδοση της Renault στις καινοτομίες, όντας το πρώτο παγκοσμίως "χατσμπάκ" αυτοκίνητο σε διαστάσεις μεγαλύτερες της μικρής κατηγορίας.

Άλλη μια επιτυχία της εταιρείας ήταν το μικρό και εξαιρετικά οικονομικό Renault 5, το οποίο παρουσιάστηκε το 1972 και μάλιστα λίγο πριν την πρώτη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση του 1973. Το αρχικό 5 παρέμεινε στην παραγωγή έως το 1984, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Renault Super5. Παρόλα αυτά, η συνταγή παρέμεινε ίδια, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού σχεδίου του προγενέστερου 5. Στο μεταξύ, η εταιρεία βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο, όπως άλλωστε και όλες οι υπόλοιπες αυτοκινητοβιομηχανίες, λόγω της ενεργειακής κρίσης στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και έτσι αποφασίστηκε η επέκτασή της και σε άλλους βιομηχανικούς τομείς και σε άλλες ηπείρους, όπως στην Ασία, και ειδικότερα στην Νοτιοανατολική Ασία. Η ενεργειακή κρίση ώθησε τη Renault να προσπαθήσει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στη σημαντική αμερικανική αγορά. Παρά την επιτυχία του Dauphine στα τέλη της δεκαετίας του 1950, μία ανεπιτυχής προσπάθεια συναρμολόγησης οχημάτων στο Κεμπέκ του Καναδά (1964 – 1972) είχε σχεδόν εξαφανίσει την εταιρεία από την αγορά της Βόρειας Αμερικής στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Έτσι, η ανάγκη για φθηνά, μικρά και οικονομικά αυτοκίνητα εκείνη την περίοδο, έδωσε στη Renault την ευκαιρία για την επάνοδό της. Σύντομα η εταιρεία έκανε σχέδια για τη συνεργασία με την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία American Motors Corporation (AMC).

Η συμφωνία αυτή εντασσόταν σε μια σειρά από συμφωνίες συνεργασίας που είχε συνάψει η Renault στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, καθώς η εταιρεία δημιουργούσε θυγατρικές εταιρείες στην Ανατολική Ευρώπη, όπως τη Dacia (Ντάτσια) στη Ρουμανία, και συνέχισε τη συνεργασία στον μηχανολογικό τομέα με τη Volvo / Βόλβο και την αντίπαλο Peugeot / Πεζώ (αποτέλεσμα τη συνεργασίας αυτής, αποτέλεσε η δημιουργία του V6 κινητήρα PRV, που χρησιμοποιήθηκε στα Renault 30, Peugeot 604 και Volvo 260 στα τέλη της δεκαετίας του 1970). Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ η Renault συνέχισε να αυξάνει τον έλεγχό της στην AMC και το 1980 ήδη κατείχε το 55% της εταιρείας. Η συνεργασία Renault-AMC είχε επίσης ως αποτέλεσμα την πώληση των οχημάτων Jeep στην Ευρώπη. Το Jeep XJ Cherokee θεωρείται από πολλούς ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ των δύο εταιρειών (η AMC επέμεινε πως το XJ Cherokee σχεδιάστηκε αποκλειστικά από το προσωπικό της, όμως είναι γνωστό πως ένας πρώην μηχανικός της Renault σχεδίασε το εμπρόσθιο σύστημα αναρτήσεών του, τύπου «Quadra Link», ενώ το όχημα χρησιμοποιούσε τροχούς και άλλα εξαρτήματα από τη γαλλική εταιρεία).

Βέβαια η συνεργασία Renault-AMC δεν ήταν επιτυχημένη. Τα οχήματα που κατασκευάζονταν είχαν χαμηλότερους δείκτες αξιοπιστίας που δεν ανταποκρίνονταν στα απαιτητικά στάνταρ της Βόρειας Αμερικής και όταν η παλέτα οχημάτων της Renault ήταν έτοιμη να καθιερωθεί στην αγορά, η ενεργειακή κρίση είχε παρέλθει, παίρνοντας μαζί της και την παροδική μόδα για οικονομικά, μικρά και φθηνά αυτοκίνητα. Η Renault διέθεσε κάποια ενδιαφέροντα και πολύ καλά αυτοκίνητα στη δεκαετία του 1980, όπως το Renault Alliance GTA (Renault 9) και το ανοικτό GTA (ένα πραγματικά αυτόματο ανοικτό αυτοκίνητο με κινητήρα 2.0 λίτρων), καθώς επίσης και το Renault Fuego, ένα κλειστό διθέσιο κουπέ, που ήταν μπροστά από την εποχή του. Η Renault τελικά πώλησε την AMC στην Chrysler / Κράισλερ τον Μάρτιο του 1987 και η AMC σύντομα αποσύρθηκε από την αγορά και διακόπηκε ως εταιρεία. Αντίθετα, η θυγατρική Jeep παρέμεινε και εξελίχθηκε.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της επόμενης, η Renault αύξησε την εμπλοκή της στους αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού, με εξαιρετικές καινοτομίες να εφαρμόζονται, όπως η χρήση υπερσυμπιεστών στα μονοθέσια της Φόρμουλα 1. Τα οχήματα που διέθετε η εταιρεία ήταν εξίσου επαναστατικά. Το Renault Espace προωθήθηκε από τη Renault ως το πρώτο πολυμορφικό μίνιβαν αυτοκίνητο παραγωγής και διατήρησε τη φήμη του δημοφιλέστερου πολυμορφικού για τις επόμενες δεκαετίες. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι προϋπήρξαν πολλά πολυμορφικά μίνιβαν πριν από το Espace, όπως το Stout Scarab, το VW Bus, το Fiat 600 Multipla και αρκετά ακόμα.

Η δεύτερη γενιά του Renault 5, το Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο της Χρονιάς Renault 9 και το πολυτελέστερο Renault (ως τότε), το Renault 25, παρουσιάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δημιουργώντας μια εξαιρετική εικόνα για την εταιρεία, η οποία όμως σύντομα αμαυρώθηκε εξαιτίας της πολύ κακής ποιότητας των προϊόντων της. Ιδιαίτερα το Renault 14 θεωρείται από πολλούς ως η κορύφωση των προβλημάτων αξιοπιστίας, γεγονός που και η ίδια η Renault παραδέχτηκε, διά στόματος του τότε διευθύνοντος συμβούλου της.

Αναδιοργάνωση

Παρά την άμεση επιτυχία όλων των μοντέλων της, τόσο των επιβατικών, όσο και των αγωνιστικών, η Renault έχανε ένα δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα ανά μήνα και ανακοίνωσε έλλειμμα της τάξης των 12,5 δισεκατομμυρίων το 1984. Η κυβέρνηση τότε παρενέβη και διόρισε ως πρόεδρο τον Georges Besse. Κύριο μέλημά του ήταν η δραματική μείωση των δαπανών, κάτι που επιτεύχθηκε με την πώληση αρκετών από τις δραστηριότητες της εταιρείας και αποσύροντας σχεδόν ολοκληρωτικά τη συμμετοχή της από τους αγώνες, ενώ έγιναν και μεγάλες μειώσεις προσωπικού. Παρά τη μείωση του ελλείμματος στο μισό μέσα στο 1986, οι αποφάσεις του Besse για τους εργαζόμενους είχαν ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του έξω από το σπίτι του το Νοέμβριο του 1986, από την τρομοκρατική οργάνωση Action Directe. Τη θέση του ανέλαβε αμέσως μετά ο Raymond Lévy, ο οποίος και συνέχισε την πορεία του προκατόχου του, συρρικνώνοντας την εταιρεία και έχοντας ως αποτέλεσμα την εξισορρόπηση των οικονομικών αποτελεσμάτων της, το 1987.

Η ανανεωμένη και αναδιοργανωμένη Renault παρουσίασε πολλά επιτυχημένα μοντέλα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, συμπεριλαμβανομένων του Renault 19, του Renault Clio, που αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένος αντικαταστάτης του 5, της δεύτερης γενιάς του Espace, του εξαιρετικά καινοτόμου Twingo και του Laguna. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η πρώτη γενιά του αντικαταστάτη του 19, Renault Mégane έγινε το πρώτο αυτοκίνητο που πέτυχε αξιολόγηση τεσσάρων αστέρων στις δοκιμές πρόσκρουσης του οργανισμού Euro NCAP για την προστασία των επιβατών. Το 1998, η Renault παρουσίασε το Mégane Scénic, το οποίο δημιούργησε μια ξεχωριστή κατηγορία αυτοκινήτων, χρησιμοποιώντας τη βάση του Mégane για τη δημιουργία ενός μικρότερου πολυχρηστικού οχήματος. Παράλληλα με την επιτυχία των νέων μοντέλων, η Renault γνώρισε ξανά μεγάλη επιτυχία στους αγώνες – μονοθέσια με κινητήρες της Renault κέρδισαν το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 το 1992, 1993, 1996 και 1997 με την ομάδα της Williams και το 1995 με τη Benetton.

Ιδιωτικοποίηση

Σύντομα αποφασίστηκε πως η κρατική διαχείριση της εταιρείας είχε γίνει πλέον τροχοπέδη για την ανάπτυξή της και η Renault ιδιωτικοποιήθηκε το 1996 και έγινε Renault S.A. (Société Anonyme – Ανώνυμη Εταιρεία). Αυτή η νέα ελευθερία της εταιρείας, της έδωσε την δυνατότητα να επεκτείνει τις δραστηριότητές της στην Ανατολική Ευρώπη και στη Νότια Αμερική. Το πρόγραμμα περιελάμβανε εργοστάσια στη Βραζιλία και νέες υποδομές στην Αργεντινή και την Τουρκία.

Στον 21ο αιώνα, η Renault έγινε γνωστή για τον ξεχωριστό σχεδιασμό των μοντέλων της. Τόσο η δεύτερη γενιά του Laguna, όσο και του Mégane, διέθεταν δυναμικές και γεμάτες γωνίες και ακμές, γραμμές οι οποίες και αποτέλεσαν μεγάλη επιτυχία. Αντιθέτως, αυτοκίνητα μεγαλύτερων κατηγοριών δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένα. To Avantime (2001 - 2003), ένα περίεργο κράμα κουπέ και πολυμορφικού, είχε πολύ κακή εμπορική πορεία και γρήγορα αποσύρθηκε από την αγορά, ενώ και το πολυτελές Vel Satis (2001 - 2009) δεν είχε την αναμενόμενη εμπορική πορεία.

Πέραν του ξεχωριστού σχεδιασμού, η Renault έγινε παγκοσμίως γνωστή για την ασφάλεια που παρείχαν τα οχήματά της στους επιβάτες τους. Είναι σήμερα ο κατασκευαστής με τον μεγαλύτερο αριθμό αυτοκινήτων που έχουν κερδίσει τα πέντε αστέρια στις δοκιμές πρόσκρουσης του οργανισμού Euro NCAP. Η δεύτερη γενιά του Renault Laguna το 2001 ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παγκοσμίως που κέρδισε αυτή την ανώτατη διάκριση και το 2004 το Modus ήταν το πρώτο μικρό αυτοκίνητο που πέτυχε αυτή τη βαθμολογία.

Η Renault σήμερα

Η γαλλική κυβέρνηση κατέχει σήμερα το 15,7% των μετοχών της εταιρείας. Ο Louis Schweitzer διετέλεσε Πρόεδρος της εταιρείας από το 1992 και Διευθύνων Σύμβουλος από το 1992 μέχρι το 2005. Το 2005 ο Κάρλος Γκον (επίσης Δ/νων Σύμβουλος της Nissan) έγινε Διευθύνων Σύμβουλος ολόκληρου του Ομίλου Renault, με τον Louis Schweitzer να διατηρεί τη θέση του Προέδρου. Σήμερα ο Κάρλος Γκον είναι τόσο Πρόεδρος όσο και Διευθύνων Σύμβουλος της Renault.

Η Renault κατέχει ποσοστό 44,4% της Nissan, μαζί με την οποία έχουν σχηματίσει τη συμμαχία Renault-Nissan (Renault – Nissan Alliance). Η Nissan κατέχει το 15% της Renault από το 2002. Στη Renault επίσης ανήκει η Samsung Motors (Renault Samsung Motors) και η Dacia, ενώ διατηρεί μειοψηφικό ποσοστό (20%) στη Volvo Trucks.

Για το 2004, η Renault ανακοίνωσε αύξηση 43% στα καθαρά έσοδά της σε 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ και 5,9% κέρδη, στα οποία η Nissan έχει συνεισφέρει €1,7 δισεκατομμύρια. Ολόκληρος ο Όμιλος (Renault, Dacia, Renault Samsung Motors) σημείωσε αύξηση 4,2% στις πωλήσεις παγκοσμίως, με αυτές να ανέρχονται στον αριθμό ρεκόρ των 2.489.401 οχημάτων, αριθμός που αντιστοιχεί σε μερίδιο 4,1% επί του συνόλου της διεθνούς αγοράς. Η Renault επίσης διατήρησε την πρώτη θέση σε πωλήσεις στην ευρωπαϊκή αγορά με πωλήσεις 1,8 εκατομμυρίων οχημάτων και μερίδιο αγοράς 10,8%.

Η Renault, μαζί με τις φίρμες Dacia και Renault Samsung, στοχεύει στην πώληση 4 εκατομμυρίων οχημάτων παγκοσμίως το 2010.

Στις 30 Ιουνίου 2006, τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν πως η General Motors συγκάλεσε έκτακτη συνέλευση του διοικητικού συμβουλίου της για την συζήτηση της πρότασης του μεγαλομετόχου της, Κιρκ Κερκόριαν για τη δημιουργία συμμαχίας μεταξύ της GM και της Renault. Μεταγενέστερα όμως το ενδεχόμενο αυτό κατέρρευσε.

Σημαντικά ιστορικά γεγονότα

• 1898 – Ο Louis Renault ιδρύει τη Renault
• 1966 - Κυκλοφορεί το Renault 10.
• 1979 έως 1987 - Η Renault διατηρεί το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχών της American Motors Corporation (AMC), την οποία και πουλά στην Chrysler τον Μάρτιο του 1987.
• 1986 – Στις 9 Απριλίου, η γαλλική κυβέρνηση τάσσεται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Renault.
• 1992 – Ο Louis Schweitzer γίνεται πρόεδρος του Ομίλου Renault.
• 1996 – Η εταιρεία ιδιωτικοποιείται και γίνεται Renault S.A.
• 1999 – Η Renault αποκτά το 35% των μετοχών της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Nissan, προς $3,5 δισεκατομμύρια για να αποκτήσει τον έλεγχό της, σύμφωνα με την ιαπωνική νομοθεσία. Ο αντιπρόεδρος της Renault Carlos Ghosn τοποθετείται στο τιμόνι της Nissan ώστε να αναστρέψει την πορεία της ζημιογόνας εταιρείας.
• 2001 – Η Renault πουλά τη θυγατρική κατασκευής φορτηγών και βαρέων οχημάτων (Renault Véhicules Industriels) στην Volvo, η οποία την μετονόμασε σε Renault Trucks το 2002.
• 2002 – Η ομάδα της Benneton Φόρμουλα 1 γίνεται επίσημα Renault F1.
• 2004 – Ίδρυση του πρώτου L'atelier Renault στη Θεσσαλονίκη.
• 2005 – Ο Κάρλος Γκον γίνεται πρόεδρος της Renault.
• 2006 – Μετά από πρόταση μεγαλομετόχων της General Motors, η Renault – Nissan εξετάζει το ενδεχόμενο εκτεταμένης συνεργασίας με τη ζημιογόνα αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά τελικώς το ενδεχόμενο αυτό καταρρέει.

Μοντέλα Renault

Παρατίθενται τα διαθέσιμα μοντέλα της Renault, τόσο στον τομέα των επιβατικών, όσο και στον τομέα των επαγγελματικών οχημάτων:

Renault 10

Όταν συνήθως ψάχνουμε για ασυνήθιστα θέματα αυτοκινήτου, η Γαλλία είναι το κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσει κανείς. Πως μπορεί να είναι κάτι πολύ μικρό, αλλά παράλληλα να  είναι ευρύχωρο για μια οικογένεια;Κάτι που να είναι πολύ οικονομικό για ταξίδι σε σχέση με τα καύσιμα αλλά παράλληλα να είναι και πολύ γρήγορο για ώρες; Κάτι που να έχει τον κινητήρα αυτοκινήτου στο πίσω μέρος.

Το Renault 10 ήταν ένα από τα αγαπημένα μοντέλα που για εμάς άφησε ιστορία και βαθιές μνήμες σαν ένα από τα πιο αξιόπιστα μοντέλα αυτοκινήτων.

Σημερινά επιβατικά μοντέλα της Renault

• Twizy (μικροσκοπικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, δεν διατίθεται στην Ελλάδα)
• Twingo III
• Logan (σε συγκεκριμένες αγορές, σε άλλες κυκλοφορεί με το εμπορικό σήμα της Dacia - στην Ελλάδα ως Dacia)
• Sandero (σε συγκεκριμένες αγορές, σε άλλες κυκλοφορεί με το εμπορικό σήμα της Dacia - στην Ελλάδα ως Dacia)
• Sandero Stepway (σε συγκεκριμένες αγορές, σε άλλες κυκλοφορεί με το εμπορικό σήμα της Dacia - στην Ελλάδα ως Dacia)
• Clio IV
• Clio IV GT
• Clio IV RS
• Clio IV Estate
• Clio IV Estate GT
• Zoe
• Captur
• Symbol/Thalia (σε συγκεκριμένες αγορές)
• Kangoo II
• Kangoo II ZE
• Mégane III Coupe 3d
• Mégane III Berline 5d
• Mégane III Estate
• Mégane III CC
• Mégane III 3d GT
• Mégane III 5d GT
• Mégane III Estate GT
• Mégane III Coupe 3d Renault Sport
• Fluence
• Fluence ZE
• Scénic III
• Scenic III XMOD
• Laguna
• Laguna GT
• Laguna Sport Tourer
• Laguna Sport Tourer GT
• Laguna Coupe
• Laguna Coupe GT
• Scala
• Espace
• Safrane (σε συγκεκριμένες αγορές)
• Latitude
• Duster (σε συγκεκριμένες αγορές - σε άλλες ως Dacia, στην Ελλάδα ως Dacia)
• Koleos
• Kadjar
• Trafic Combi
• Talisman
• Kiwid (Δεν διατίθεται στην Ελλάδα)

Σημερινά επαγγελματικά αυτοκίνητα

• Kangoo II Express Compact
• Kangoo II Express
• Trafic
• Master
• Master RWD

Παλέτα Renault Trucks

Σειρά μεταφοράς:

• Mascott
• Maxity
• Midlum
• Premium Distribution

Σειρά μακρινών αποστάσεων:

• Premium Long Distance
• Magnum

Σειρά Κατασκευών:

• Premium Lander
• Kerax

Βραβεύσεις

Ακολουθούν σημαντικές διεθνείς βραβεύσεις της Renault στα ευρωπαικά βραβεία Αυτοκίνητο της Χρονιάς, στον οργανισμό Euro NCAP, καθώς και σε επίπεδο πωλήσεων πανευρωπαικά:

Αυτοκίνητο της χρονιάς (ευρωπαϊκά βραβεία)

Τα αυτοκίνητα της Renault είχαν πάντοτε πολύ καλή παρουσία στα βραβεία για το Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο της Χρονιάς. Το βραβείο έχουν κερδίσει τα:

• Renault 16 (1966)
• Renault 9 (1982)
• Renault Clio (1991)
• Renault Scénic (1997)
• Renault Mégane II (2003)
• Renault Clio III (2006)

Τα Renault 12 (1970), Renault 15/17 (1972), Renault 30 TS (1976), Renault 25 (1985), Renault Safrane (1993) και Renault Laguna (2002) ήταν επίσης φαβορί για την πρώτη θέση στο διαγωνισμό, αν και δεν κέρδισαν το βραβείο.

Οργανισμός Euro NCAP

Τα πιο πρόσφατα μοντέλα της Renault είναι παγκοσμίως γνωστά για την ασφάλειά τους, γεγονός που έχει επικυρωθεί και από τον οργανισμό Euro NCAP με την ανώτατη διάκριση των 5 αστέρων σε 8 σημερινά μοντέλα της:

• Renault Clio III (2005): 5 αστέρια
• Renault Modus (2004): 5 αστέρια
• Renault Mégane III (2008): 5 αστέρια
• Renault Grand Scénic III (2009): 5 αστέρια
• Renault Laguna III (2007): 5 αστέρια
• Renault Espace III(2003): 5 αστέρια
• Renault Koleos (2008): 5 αστέρια

Παλιότερα 5-άστερα μοντέλα της Renault:

• Mégane II (2002): 5 αστέρια
• Mégane II CC (2004): 5 αστέρια
• Scénic II (2003): 5 αστέρια
• Laguna II (2001/2003): 5 αστέρια
• Vel Satis (2002/2005): 5 αστέρια

Παρατίθενται επίσης στοιχεία για την αξιολόγηση άλλων μοντέλων της τρέχουσας παλέτας της:

• Renault Twingo III (2014): 4 αστέρια
• Renault Kangoo II (2008): 4 αστέρια

Ευρωπαϊκές πωλήσεις

Επί σειρά ετών και για μία δεκαετία, από το 1997 έως και το 2007, η Renault ήταν 1η σε πωλήσεις στην Ευρώπη συνολικά, αλλά και σε μεμονωμένες ευρωπαϊκές αγορές. Και τις επόμενες χρονιές η Renault βρίσκεται σταθερά στις 3 πρώτες θέσεις των ευρωπαϊκών πωλήσεων, ενώ έχει ανακοινωθεί στρατηγικό πλάνο ώστε η Renault να επανέλθει μελλοντικά στην 1η θέση των πωλήσεων της Ευρώπης.

Η Renault στους αγώνες

Αγωνιστικές δραστηριότητες Renault

• Εμπλοκή στην F1 από το 1977
• World Series by Renault από το 2005
• Formula Renault 2.0 από το 2000
• Ενιαία πρωταθλήματα τα τελευταία 20 χρόνια με τα εξής μοντέλα: R5 Turbo, Alpine A310, Spider, Clio V6 και τώρα Megane Trophy.

Τρέχουσες αγωνιστικές δραστηριότητες διεθνώς

Σήμερα, η Renault εμπλέκεται ή οργανώνει τα εξής πρωταθλήματα μηχανοκίνητου αθλητισμού:

• Renault F1
• Formula Renault Series 3.5
• Formula Renault Series 2.0 (Eurocup, Nothern European Cup, United Kingdom, Alps)
• Megane Trophy Eurocup
• Clio Cup (Eurocup, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία)
• Rally με το μοντέλο Renault Megane RS N4
• Rally με το μοντέλο Renault Clio RS R3
• Rally με το μοντέλο Renault Clio RS R2
• Rally με το μοντέλο Renault Twingo RS R1

Η Renault στην F1

1977-2007: 30 χρόνια η Renault στην F1 - (σημαντικότεροι σταθμοί) Πηγή: renault.com

• 1977: Η Renault εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Φόρμουλα 1.
• 1982: Πρώτο 1-2 για τη Renault στο γαλλικό Γκραν Πρι.
• 1988: Η Renault ανακοινώνει την επανεμπλοκή της στην Φόρμουλα 1 ως προμηθευτής κινητήρων για την ομάδα της Williams.
• 1992: Ο Νάιτζελ Μάνσελ κερδίζει το πρωτάθλημα οδηγών και η Williams-Renault τον πρώτο της τίτλο στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
• 1993: Ο Αλέν Πρόστ κερδίζει το 4ο και τελευταίο του πρωτάθλημα οδηγών και η Williams-Renault τον 2ο τίτλο της στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
• 1994: Η Williams-Renault κερδίζει το 3ο συνεχόμενο τίτλο στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
• 1995: Οι 4 οδηγοί της Renault κατακτούν τις 4 πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος οδηγών και η Renault το 4ο συνεχόμενο τίτλο στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
• 1996: Ο Ντέιμον Χιλ ανακηρύσσεται πρωταθλητής οδηγών και παράλληλα ο συναθλητής του στην ίδια ομάδα Ζακ Βιλνέβ κατακτά τη 2η θέση. Η Williams-Renault κερδίζει και πάλι το πρωτάθλημα κατασκευαστών, το 5ο συνεχόμενο για τη Renault.
• 1997: Η Renault κερδίζει το 6ο πρωτάθλημα κατασκευαστών και ανακοινώνει την αποχώρησή της στο τέλος της σαιζόν.
• 2001: Η Renault επιστρέφει στην Φόρμουλα 1 ως προμηθευτής κινητήρων για την Benetton.
• 2002: Η Renault επιστρέφει μόνη της ως κατασκευαστής μονοθεσίου στην Φόρμουλα 1 με οδηγούς τον Τζέισον Μπατον και τον Γιάρνος Τρούλι.
• 2003: Στη δεύτερή της σεζόν ως κατασκευαστής, η Renault κερδίζει 2 pole positions, 4 φορές οδηγοί της ανεβαίνουν στο βάθρο και μία νίκη (Ουγγαρία, Αύγουστος). Με τη νίκη του στη Βουδαπέστη ο Φερνάντο Αλόνσο γίνεται ο νεαρότερος οδηγός που κερδίζει Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 στην ιστορία του αθλήματος.
• 2004: 3 pole positions, 5 φορές οδηγοί της στο βάθρο και μία νίκη (Γιάρνος Τρούλι, Μονακό) οδηγούν τη Renault στην 3η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Η Renault πετυχαίνει το στόχο της: να είναι μέσα στους 3 κορυφαίους κατασκευαστές μονοθεσίων.
• 2005: Η Renault και ο Φερνάντο Αλόνσο κατακτούν τα πρωταθλήματα κατασκευαστών και οδηγών αντίστοιχα. Ο Φερνάντο Αλόνσο γίνεται ο τότε νεαρότερος πρωταθλητής Φόρμουλα 1.
• 2006: Η Renault επαναλαμβάνει τη διπλή νίκη του 2005, κερδίζοντας τα πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών.

Δείτε επίσης

• Κατάλογος αγωνιστικών αυτοκινήτων της Ρενώ

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος

Το Renault Latitude ήταν ένα μεσαίο πολυτελές σεντάν αυτοκίνητο της κατηγορίας Ε, που κατασκευάστηκε από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault, μεταξύ του 2010 και του 2015. Αντικατέστησε το Renault Vel Satis, ως το μεγαλύτερο και ακριβότερο μοντέλο της εταιρείας, και αντικαταστάθηκε τον Αύγουστο του 2015 από το Renault Talisman.

Εξέλιξη

Το Latitude βασίστηκε στην πλατφόρμα της Renault / Nissan που φέρει τον κωδικό «D platform» και στην οποία βασιζόταν και το κάπως μικρότερο Renault Laguna τρίτης γενιάς, που κατασκευάστηκε από το 2007 έως το 2015. Ως αποτέλεσμα, το Latitude εξελίχθηκε με βάση το σασί του Laguna, αλλά με αύξηση του συνολικού μήκους κατά 20 εκατοστά, αν και το μεταξόνιο παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητο. Ο χώρος αποσκευών του Latitude είχε όγκο 477 λίτρα.

Διαθεσιμότητα

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του Renault Latitude έγινε στο Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου της Μόσχας στα τέλη Αυγούστου του 2010. Οι πωλήσεις του ξεκίνησαν σε κάποιες χώρες της Ασία, σε αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στην Αυστραλία το φθινόπωρο του 2010. Ειδικότερα στο Μεξικό (όπου και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το πρώτο τρίμηνο του 2011) και στα κράτη της Μέσης Ανατολής, διατέθηκε ως Renault Safrane, ως αναβίωση του ονόματος του αρχικού Renault Safrane των ετών 1992 - 2000. Μάλιστα το Latitude κυκλοφόρησε και στην Αργεντινή μεταξύ του 2011 και του 2014, όπου διατέθηκε αποκλειστικά με τους κινητήρες βενζίνης 2.0 λίτρων και 3.5 λίτρων V6, αλλά στην πράξη κατάφερε τελικώς να πωλήσει μόλις 552 αυτοκίνητα: 208 αντίτυπα το 2011, 295 αντίτυπα το 2012, 48 αντίτυπα το 2013, ενώ το έτος 2014 μόλις 1 αντίτυπο! Από τα κράτη της Αφρικής, διατέθηκε μόνο στην Αλγερία και στο Μαρόκο.

Η επίσημη εκδοχή για την Ευρώπη αποκαλύφθηκε τον Οκτώβριο του 2010, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, μαζί με όλες τις αναλυτικές λεπτομέρειες για τον εξοπλισμό και τους κινητήρες του. Για πρώτη φορά κυκλοφόρησε σε κάποιες ευρωπαϊκές αγορές στις αρχές του 2011 και για την ακρίβεια στις Γερμανία (τους πρώτους μήνες διατέθηκε μόνο ως λίζινγκ και ως rent-a-car), Γαλλία, Ισπανία, Βέλγιο, Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρωσία, Ουκρανία και Τουρκία, χωρίς όμως να γνωρίσει καμία απολύτως εμπορική απήχηση στα κράτη αυτά.

Ενδεικτικώς, ακόμα και στη Γαλλία, παρά την λογική προτίμηση του κοινού στα εγχώρια μοντέλα, η απήχηση ήταν εντελώς μηδαμινή και μόλις 351 αντίτυπα πωλήθηκαν το 2014. Μάλιστα από τα τέλη Οκτωβρίου του 2012 σταμάτησε να εξάγεται στη Γερμανία, λόγω ανυπαρξίας ζήτησης, καθώς κατάφερε να πουλήσει συνολικά μόλις 395 αντίτυπα, από τα οποία τα 233 μόνο το 2011 και τα 116 το 2012, ενώ το 2013 πούλησε 34 εναπομείναντα αντίτυπα και το 2014 μόλις 12 αντίτυπα! Σε αρκετές χώρες, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιταλία και στην Ελλάδα, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, ενώ σε πολλές άλλες δεν διατέθηκε το σύνολο της παλέτας των κινητήρων του - για παράδειγμα, στη Γαλλία και στο Βέλγιο δεν προσφέρθηκαν κινητήρες βενζίνης και, γενικότερα, ο κορυφαίος κινητήρας βενζίνης 3.5 λίτρων V6 δεν διατέθηκε στην Ευρώπη.

Να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα το Latitude δεν εισήχθη ποτέ επίσημα, καθώς η εισαγωγή του αρχικά αναβλήθηκε, λόγω της ταραγμένης κατάστασης που δημιουργήθηκε τότε από την αλλαγή αντιπροσώπευσης της Renault στη χώρα, και σύντομα ματαιώθηκε οριστικά, ως αποτέλεσμα της καταστροφικής εμπορικής πορείας του στην Ευρώπη. Τελικώς, το Latitude αποσύρθηκε από την παραγωγή εντελώς «αθόρυβα» το 2015.

Η μοναδική ανανέωση του Latitude κατά τη διάρκεια της εμπορικής του πορείας έγινε μέσα στο 2013, όταν έλαβε μια λίγο διαφορετική αισθητική στο μπροστινό μέρος, όπου απέκτησε λίγο μεγαλύτερους προβολείς, που ενσωμάτωσαν και φώτα LED.

Μια σχεδόν πανομοιότυπη εκδοχή, το Renault Samsung SM5 τρίτης γενιάς, κατασκευάζεται από την κοινοπραξία Renault Samsung Motors, στο Μπούσαν της Νότιας Κορέας, για την τοπική αγορά, από το 2009 μέχρι σήμερα. Το Latitude ουσιαστικά ήταν μια παράλληλη έκδοση του Samsung SM5 και μάλιστα παραγόταν στο ίδιο εργοστάσιο και εξαγόταν στις διεθνείς αγορές.

Αναφορές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Renault Latitude at Renault.com Αρχειοθετήθηκε 2012-02-02 στο Wayback Machine.
• Renault Latitude at netcarshow.com
• Τεχνικά χαρακτηριστικά του Renault Latitude (στα αγγλικά)

Το Renault Mégane είναι μικρομεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας C, που κατασκευάστηκε από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault από τον Οκτώβριο του 1995 έως τον Ιούλιο του 2022. Η πρώτη γενιά του κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα τέλη του 1995, ενώ η τέταρτη και τελευταία γενιά του παρήχθη από τον Μάρτιο του 2016 και για 6 έτη. Έχει προσφερθεί σε αρκετές εκδόσεις αμαξωμάτων, μεταξύ των οποίων σε 3-πορτες hatchback, 5-πορτες hatchback, 4-πορτες σεντάν, 2-πορτες καμπριολέ και 5-πορτες station wagon. Αποτέλεσε επίσης τη βάση για το μικρομεσαίο πολυμορφικό μοντέλο Renault Scénic.

Πρώτη γενιά (1995 - 2002)

Εξέλιξη

Η εξέλιξη της πρώτης γενιάς του Mégane ξεκίνησε τους πρώτους μήνες του 1990, υπό τον κωδικό «πρότζεκτ X64», και τα πρώτα σχέδια για την αισθητική του μοντέλου έγιναν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1990. Τον Σεπτέμβριο του 1990 προκρίθηκαν 4 πιθανές σχεδιάσεις, όλες σε κλίμακα 1/5, και τον Μάρτιο του 1991 εξελίχθηκαν σε μοντέλα πλήρους κλίμακας 1:1. Τον Απρίλιο του 1992 επελέγη από τον Patrick Le Quément το τρίτο από αυτά, γνωστό ως το «θέμα C», που είχε σχεδιαστεί από τον Michel Jardin. Τα πρώτα μοντέλα προ-παραγωγής κατασκευάστηκαν από τον Δεκέμβριο του 1994 έως τον Μάιο του 1995, ενώ τον Ιούλιο ξεκίνησε η μαζική παραγωγή του. Σε όλη τη διάρκεια της εξέλιξης, δεν είχε αποφασιστεί η τελική του ονομασία και το μοντέλο αναφερόταν από τον Τύπο αυτοκινήτου ως το 19 δεύτερης γενιάς.

Τελικώς παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1995 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, ως ο επίσημος αντικαταστάτης του Renault 19, ενώ κατά την παρουσίαση έλαβε και την εμπορική ονομασία: Renault Mégane. Το όνομα του μοντέλου προήλθε από το ομώνυμο εκθεσιακό αυτοκίνητο που είχε παρουσιαστεί στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1988. Όπως το 19, έτσι και η παραγωγή του Mégane γινόταν στο Ντουαί, στη βόρεια Γαλλία. Μάλιστα, το αυτοκίνητο αποτέλεσε επανασχεδιασμό του προκατόχου του, αφού τόσο το δάπεδο όσο και τα μηχανικά μέρη του (κινητήρες, συστήματα μετάδοσης κ.α.) προήλθαν από το 19, με κάποιες βελτιωτικές τροποποιήσεις. Το συνολικό κόστος της εξέλιξης του πρότζεκτ έφτασε τα 2,7 δις δολάρια με την τότε ισοτιμία, ενώ η χρονική διάρκεια της εξέλιξης έφτασε τους 52 μήνες.

Εκδόσεις

Επίσημα μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Οκτώβριο του 1995 και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Γαλλία, αρχικά μόνο σε εκδοχές hatchback πεντάπορτες και τρίπορτες, με τις ονομασίες Mégane Hatch και Mégane Coupé αντίστοιχα. Το γενικότερο σχήμα του μοντέλου εντυπωσίασε με τις καμπύλες του, ιδιαίτερα στην έκδοση Mégane Coupé, η οποία ονομαζόταν Mégane Coach σε κάποιες αγορές.

Στη Γαλλία, η εκδοχή Hatch κυκλοφόρησε επίσημα στις 15 Νοεμβρίου 1995 και η εκδοχή Coupé στις 15 Δεκεμβρίου 1995, ενώ στη Γερμανία και οι δύο εκδόσεις κυκλοφόρησαν μαζί στις 19 Ιανουαρίου 1996. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, οι δύο αυτές εκδόσεις έφτασαν τον Μάρτιο του 1996, ενώ ειδικότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο ως δεξιοτίμονο έφτασαν επισήμως μέσα στον Απρίλιο του 1996.

Τον Σεπτέμβριο του 1996, κυκλοφόρησε και σε εκδοχή 4-πορτο σεντάν με την ονομασία Mégane Classic, με κοινό μεταξόνιο με το 5-πορτο hatchback, αλλά πολύ μεγαλύτερο χώρο αποσκευών και με συνολικό μήκος αμαξώματος που πλησίαζε τα 4,5 μέτρα. Το σεντάν εξ αρχής γνώρισε επίσης τεράστια απήχηση, ενώ τον Απρίλιο του 1997 προστέθηκε στην παλέτα των εκδόσεων το καμπριολέ, που αγαπήθηκε έντονα από την τότε νεολαία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με την εισαγωγή στην αγορά της δεύτερης σειράς του μοντέλου, που έγινε την άνοιξη του 1999, προστέθηκε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης και μια εκδοχή με station wagon αμάξωμα, ως Mégane Estate - η τελευταία εκδοχή δεν εισήχθη ποτέ επίσημα στην Ελλάδα, λόγω της πολύ χαμηλής απήχησης των station wagon στη χώρα την τότε εποχή.

Ανανέωση του 1999

Ένας ήπιος επανασχεδιασμός στις αρχές του 1999, έδωσε στην πρώτη γενιά του Mégane νέα μπροστινή γρίλια, πληρέστερο εξοπλισμό και 16-βάλβιδους κινητήρες σε ολόκληρη την παλέτα των εκδόσεων. Ταυτόχρονα, δέχτηκε αισθητή ποιοτική αναβάθμιση στο εσωτερικό του, στην ενεργητική και παθητική ασφάλεια και στον διαθέσιμο εξοπλισμό του. Η δεύτερη σειρά του μοντέλου μπήκε στην παραγωγή τον Μάρτιο του 1999 και λανσαρίστηκε μέσα στην άνοιξη.

Φωτογραφίες της Φάσης 2

Κινητήρες

Οι βενζινοκινητήρες του προέρχονταν από τη σειρά Renault E-Type («Energy») σε εκδόσεις 1.4 και 1.6 και 1.8 λίτρων (ο κινητήρας βενζίνης 1.8 λίτρων υπήρχε μόνο στο station wagon και παρήχθη μόνο από τον Ιανουάριο του 2001 έως τον Αύγουστο του 2003). Κάποιοι επιπλέον κινητήρες είχαν προέλθει από τη σειρά F-Type και ήταν οι κινητήρες 1.9 ντίζελ και 2.0 λίτρων βενζίνης, διαθέσιμος όμως και σε 16-βάλβιδες εκδοχές. Υπήρχε επίσης και ο κινητήρας ντίζελ 1.9 λίτρων, τόσο σε ατμοσφαιρική εκδοχή, όσο και σε υπερτροφοδοτούμενη (turbodiesel). Μεταγενέστερα εφοδιάστηκε με σύγχρονους και ανταγωνιστικούς 16-βάλβιδους κινητήρες 1.4 και 1.6 λίτρων, με απόδοση 98 και 115 ίππων αντίστοιχα.

Αρχικά, το μοναδικό διαθέσιμο κιβώτιο ταχυτήτων σε όλες τις εκδόσεις του Mégane ήταν ένα 5-τάχυτο μηχανικό, ενώ το 1998 εμφανίστηκε σε κάποιες εκδόσεις κινητήρων ένα προαιρετικό 4-τάχυτο αυτόματο της Proactive.

Ενεργητική και παθητική ασφάλεια

Το αρχικό Mégane υπήρξε το πρώτο μοντέλο της μικρομεσαίας κατηγορίας C που απέσπασε τη διάκριση των 4 αστέρων, με μέγιστο δυνατό τα 5, στις δοκιμές πλαγιομετωπικής και πλευρικής πρόσκρουσης του ανεξάρτητου οργανισμού Euro NCAP (Πρόγραμμα αξιολόγησης νέων μοντέλων της Ευρώπης) το 1998 και ήταν, τα πρώτα χρόνια μετά τα τεστ αυτά, το ασφαλέστερο μοντέλο στην κατηγορία του.

Ήδη από την εμπορική του εισαγωγή, όλες οι εκδόσεις του έφεραν στάνταρ αερόσακο οδηγού σε όλα τα κράτη διεθνώς, ενώ μέσα στο 1996 απέκτησαν και στάνταρ αερόσακο συνοδηγού. Το 1997 έγινε στάνταρ το, προηγουμένως έξτρα, σύστημα αντιμπλοκαρίσματος τροχών (ABS) και στις αρχές του 1998 τοποθετήθηκαν και πλευρικοί αερόσακοι στα μπροστινά καθίσματα, οι οποίοι είχαν έναν νέο σχεδιασμό και ήταν προστασίας πλευρών και κεφαλής (αερόσακοι τύπου Combo).

Αξιοσημείωτο ήταν και το ότι ήδη από την εισαγωγή του, στα τέλη του 1995, έφερε στάνταρ τρίτο φως φρένων, το οποίο ήταν στη βάση του πίσω παρμπρίζ, παρά το γεγονός ότι το τρίτο φως φρένων έγινε υποχρεωτικό στην Ευρώπη μόλις από τη σεζόν του 1998. Αρχικά αποτελείτο από μία μόνο λάμπα, ισχύος 10 βατ, αλλά με την ανανέωση τον Μάρτιο του 1999 απέκτησε σχεδίασε με 4 λάμπες, ισχύος 5 βατ η καθεμία, προσφέροντας έτσι καλύτερο συνολικό φωτισμό.

Επίπεδα εξοπλισμού

1995 - 2000:

• Eco
• RN
• RT
• RXE

2000 - 2003:

• Authentique
• Expression
• Dynamique
• Privilège

Υπήρξαν και κάποιες ειδικές εκδόσεις, όλες πολυτελέστερες:

• Fairway
• Confort
• Dynamique Luxe
• Luxe

Mégane Scénic

Τον Νοέμβριο του 1996, προστέθηκε η μικρομεσαία πολυμορφική (MPV) εκδοχή Mégane Scénic, που μετά τον πρώτο επανασχεδιασμό της, στις αρχές του 1999, ανεξαρτητοποιήθηκε ως μοντέλο από την οικογένεια Mégane και έγινε Renault Scénic σκέτο. Το όνομά Scénic προήλθε από το ομώνυμο εκθεσιακό πρωτότυπο αυτοκίνητο που είχε παρουσιαστεί το 1988.

Το Mégane Scénic και μεταγενέστερα Scénic σκέτο, αποτέλεσε άλλη μια καινοτομία της Renault, καθώς ήταν και το πρώτο, χρονολογικά, πολυμορφικό αυτοκίνητο στη μικρομεσαία κατηγορία. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα, ήταν ο ηγέτης των πωλήσεων των μικρομεσαίων πολυμορφικών, ενώ ανακηρύχθηκε Αυτοκίνητο της Χρονιάς στην Ευρώπη για το 1997 και μάλιστα με τεράστια διαφορά - για την ακρίβεια, με 405 πόντους έναντι 293 του Ford Ka πρώτης γενιάς και 248 του Volkswagen Passat.

Κινητήρες και επιδόσεις

Δεύτερη γενιά (2002 - 2009)

Βασικά στοιχεία

Η δεύτερη γενιά του Renault Mégane λανσαρίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2002, και σηματοδότησε μια νέα αρχή για την εταιρεία. Μολονότι η δεύτερη γενιά είχε σχεδιαστεί και πάλι από τον Patrick Le Quément, όπως και η πρώτη, οι δύο γενιές δεν είχαν καμία απολύτως ομοιότητα. Το νέο Mégane ήταν σχεδιασμένο «από λευκό χαρτί» και ήταν επηρεασμένο από τη νέα αισθητική φιλοσοφία που είχε τότε μόλις ξεκινήσει με το Avantime. Η τεράστια επιτυχία που γνώρισε το νέο Mégane σε όλη την Ευρώπη απέδειξε πως ο τολμηρός σχεδιασμός του ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία του, ενώ έδειξε πως η εμπορική καταστροφή του Avantime οφειλόταν μάλλον στην ασυνήθιστη τοποθέτησή του στην αγορά, σε μία εντελώς ασαφή κατηγορία οχημάτων που δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κοινού, και λιγότερο στον σχεδιασμό του.

Το Mégane δεύτερης γενιάς ανακηρύχθηκε Αυτοκίνητο της Χρονιάς στην Ευρώπη για το 2003, με 322 πόντους έναντι 302 πόντων του Mazda 6 πρώτης γενιάς, Μάλιστα για 2 χρονιές, το 2004 και το 2005, ήταν και το πρώτο σε πωλήσεις μοντέλο στην Ευρώπη στην κατηγορία του.

Ενεργητική και παθητική ασφάλεια

Επίσης, η δεύτερη γενιά του Renault Mégane πέτυχε τη μέγιστη δυνατή διάκριση των 5 αστέρων στις δοκιμές πλαγιομετωπικής και πλευρικής πρόσκρουσης του ανεξάρτητου οργανισμού Euro NCAP (Πρόγραμμα αξιολόγησης νέων μοντέλων της Ευρώπης) το 2002, με 33 στους 37 πόντους. Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο της μικρομεσαίας κατηγορίας C που πέτυχε το σκορ των 5 στα 5, ενώ για αρκετό καιρό ήταν και το μόνο που το είχε καταφέρει.

Καινοτομίες

Τόσο το Mégane δεύτερης γενιάς όσο και το Renault Laguna δεύτερης γενιάς (2001 - 2007) αποτέλεσαν πεδία δοκιμών για την εφαρμογή νέων καινοτομιών στο διάστημα 2001 - 2002. Η κάρτα εκκίνησης της Renault, στάνταρ σε όλες τις εκδόσεις και των δύο μοντέλων, που αντικατέστησε το παραδοσιακό κλειδί εκκίνησης του κινητήρα, ήταν μια πρωτιά για την κατηγορία και από τότε έγινε ένα εξαιρετικά δημοφιλές στοιχείο εξοπλισμού. Με παρόμοιο τρόπο, η προαιρετική πανοραμική ηλιοροφή έγινε πολύ σύντομα ένα στοιχείο εξοπλισμού που και πολλές άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες διέθεταν στα αυτοκίνητά τους.

Εκδοχές αμαξώματος

Όπως είχε συμβεί και με την πρώτη γενιά του Mégane, η παλέτα των αμαξωμάτων και στη δεύτερη γενιά ήταν ευρύτατη. Αρχικά παρουσιάστηκαν οι 3-πορτες και 5-πορτες εκδόσεις, υπό την ονομασία Mégane Sport Hatch και Mégane Hatch αντίστοιχα. Τον Σεπτέμβριο του 2003, προστέθηκαν οι 4-πορτες σεντάν («Mégane Sport Saloon»), οι 5-πορτες station wagon (Mégane Sport Tourer, αν και σε κάποιες χώρες διατέθηκαν ως Mégane Grand Tour) και η Coupé-Cabriolet (Mégane CC). Η έκδοση Coupé-Cabriolet διέθετε μια επαναστατική σκληρή οροφή από γυαλί, που είχε εξελιχθεί και παραγόταν από τον οίκο Karmann, γεγονός που αποτέλεσε καινοτομία για αυτό τον τύπο αμαξωμάτων, ενώ ήταν και το πρώτο καμπριολέ που απέσπασε την κορυφαία διάκριση των 5 αστέρων στις δοκιμές πρόσκρουσης του Euro NCAP.

Από πλευράς κινητήρων, το Mégane δεύτερης γενιάς στην Ελλάδα εισαγόταν μόνο με τους γνωστούς 16-βάλβιδους βενζινοκινητήρες της Renault 1.4 λίτρων, 1.6 λίτρων και 2.0 λίτρων, ισχύος 100, 115 και 140 ίππων αντίστοιχα. Στην άλλες χώρες της Ευρώπης, έφερε και μια παλέτα πετρελαιοκινητήρων 1.5 DCi σε διάφορες ιπποδυνάμεις, οι οποίοι από την τρίτη γενιά του Mégane και μετά, εισήχθησαν επίσημα και στη χώρα μας.

Sport εκδόσεις Mégane GT και RS

Οι εκδόσεις Renault Sport (RS) των 3-πορτων και 5-πορτων εκδόσεων, προστέθηκαν τον Απρίλιο του 2004 και ήταν εφοδιασμένες με κινητήρες 2.0 λίτρων 16-βάλβιδων με υπερσυμπιεστή, απόδοσης 225 ίππων. Μαζί με τον καινούριο κινητήρα, αλλαγές έγιναν στις εμπρός και πίσω αναρτήσεις (συγκεκριμένα στη γεωμετρία τους) για την βελτίωση της λειτουργίας τους, ενώ ο μπροστινός προφυλακτήρας διαθέτει μεγαλύτερες και πιο δυναμικές εισαγωγές αέρα. Παράλληλα, ο πίσω προφυλακτήρας φιλοξενεί μία εμφανή διπλή εξάτμιση. Τις χρονιές των επιτυχιών της Renault στην Formula 1, παρουσιάστηκαν συλλεκτικές εκδόσεις με την επωνυμία Renault F1. Στο τέλος της καριέρας του, παρουσιάστηκε και μία περιορισμένη έκδοση με την κωδική ονομασία R26.R, με αυξημένη απόδοση στους 230 ίππους και χαμηλότερο βάρος. Η παραπάνω έκδοση έκανε εκείνη τη χρονιά ρεκόρ γύρου ως μπροστοκίνητο στη πίστα του Nirburring.

Κατά το facelift του Mégane, τον Ιανουάριο του 2006, στις σπορ εκδόσεις προστέθηκε άλλη μία, λιγότερο σκληροπυρηνική με την ονομασία GT, επίσης σε 3-πορτες και 5-πορτες εκδόσεις. Έφερε επίσης το 2.0 λίτρων κινητήρα τούρμπο της Renault, αλλά με μικρότερη απόδοση, περιορισμένη στους 165 ίππους.

Επίπεδα εξοπλισμού

• Authentique
• Avantage (σε βάση του Authentique)
• Exception (αποτέλεσε τη βάση για το Dynamique)
• Emotion
• Expression (δεν κυκλοφόρησε ποτέ στη Γερμανία)
• Dynamique
• Privilège

Υπήρξαν και κάποιες ειδικές εκδόσεις, όλες πολυτελέστερες:

• Fairway
• Confort
• Luxe

Άλλες εκδοχές αμαξωμάτων

Στην θέση του αρχικού Mégane Scénic I / Scénic I (ως Φάση 2) υπήρχε το καινούριο Scénic II, που ήταν διαθέσιμο σε εκδόσεις με κοντό και μακρύτερο κατά 23 εκατοστά μεταξόνιο. Η έκδοση με το μακρύτερο μεταξόνιο, ονομάστηκε Grand Scénic II και διέθετε 2 επιπλέον θέσεις και άρα 7 συνολικά. Το νέο Scénic μπήκε στην παραγωγή τον Ιούνιο του 2003 και λανσαρίστηκε τον ίδιο μήνα. Τον Απρίλιο του 2004 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και η εκδοχή του με μακρύτερο μεταξόνιο και 7-θέσιο σαλόνι, το Grand Scénic. Τα συγγενικά Scénic και Grand Scénic διέθεταν μια ανάλογη σχεδιαστική φιλοσοφία με του Mégane δεύτερης γενιάς.

Ανανέωση του 2006

Όπως προαναφέρθηκε, τον Ιανουάριο του 2006 η δεύτερη γενιά του Mégane υπέστη ένα λίφτινγκ.

Κινητήρες και επιδόσεις

Πωλήσεις στην Ελλάδα

Παρακάτω παρουσιάζονται οι ετήσιες ελληνικές πωλήσεις του Mégane δεύτερης γενιάς, αν και η καταγραφή ξεκινάει από το 2000, για να γίνει μια σύγκριση με την πρώτη γενιά. Τα νούμερα για το 2002 και το 2003 περιλαμβάνουν και αρκετά εναπομείναντα αντίτυπα του Mégane πρώτης γενιάς, μαζί με τα πρώτα της δεύτερης γενιάς. Επίσης, τα νούμερα για το 2009 και το 2010 περιλαμβάνουν και αρκετά εναπομείναντα αντίτυπα του Mégane δεύτερης γενιάς, μαζί και με τα πρώτα της τρίτης γενιάς.

Τρίτη γενιά (2008 - 2016)

Βασικά στοιχεία

Τον Οκτώβριο του 2008, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, παρουσιάστηκε η τρίτη γενιά του μοντέλου και μάλιστα ταυτόχρονα στις εκδόσεις Mégane Hatch (5-πορτο hatchback) και Mégane Coupé (3-πορτο coupé). Τα δύο μοντέλα διαθέτουν μια διαφορετική φιλοσοφία στη σχεδίαση, καθώς το Coupé έχει σπορ και επιθετικές πινελιές, ενώ το 5-πορτο είναι πιο «οικογενειακό».

Εκδοχές αμαξώματος

Το 5-πορτο hatchback μοντέλο παρουσιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 2008, ενώ το 3-πορτο Coupé ακολούθησε στις 23 Ιανουαρίου 2009. Στις 21 Ιουνίου 2009, παρουσιάστηκε το 5-πορτο station wagon, γνωστό συνήθως ως Mégane Grandtour, αν και σε κάποια κράτη διατέθηκε ως Mégane Estate. Η παλέτα των εκδοχών αμαξώματος συμπληρώθηκε στις 11 Ιουνίου 2010 με το καμπριολέ τύπου CC (Mégane CC / Coupé-Cabriolet), το οποίο συνέχισε να φέρει σκληρή οροφή από γυαλί.

Επίπεδα εξοπλισμού

• Génération
• Authentique
• Expression
• SL Color Edition
• SL Exception
• Limited
• Dynamique
• Privilege
• Bose Edition
• GT-Line

Υπήρξαν και ειδικές εκδόσεις, σε λίγα αντίτυπα.

• Tech Run
• GT Robert Kubica
• Monaco GP

Επίπεδα εξοπλισμού στην Ελλάδα:

• Mégane Coupé: More, Confort, Expression, Energy, Dynamique, Privilege, RS, RS Cup.
• Mégane Hatch: Authentique, More, Confort, Expression, Energy, Dynamique, Privilege.
• Mégane Estate: Confort, Expression, Energy, Dynamique, Privilege.
• Mégane CC: Launch Edition, Dynamique.

Κινητήρες

Από πλευράς κινητήρων, αρχικά παρουσιάστηκε με τους 16-βάλβιδους βενζινοκινητήρες της δεύτερης γενιάς και λίγο αργότερα προστέθηκε ο 1.4 τούρμπο με απόδοση 130 ίππων. Από πετρελαιοκινητήρες, κυκλοφόρησε σε ποικιλία ιπποδυνάμεων ο γνωστός ντίζελ 1.5 dCi και σε αυτή την γενιά εισήχθη και στην Ελλάδα. Σε κιβώτια ταχυτήτων, εκτός από τα κλασικά χειροκίνητα της φίρμας, παρουσιάστηκε και με ένα διαρκώς μεταβαλλόμενης σχέσης (CVT) σε συνδυασμό με τον κινητήρα 2.0 16V 140 hp, ενώ το 2011 άρχισε να διατίθεται και ένα ημι-αυτόματο διπλού συμπλέκτη με την εμπορική ονομασία EDC (Efficient Dual Clatch) σε συνδυασμό με τον πετρελαιοκινητήρα 1.5 dCi.

Ανανέωση του 2012

Το Δεκέμβριο του 2011, παρουσιάστηκε το facelift των εκδόσεων Mégane. Αισθητικά, οι αλλαγές ήταν ανεπαίσθητες σε προφυλακτήρες και φωτιστικά σώματα, ενώ στο εσωτερικό τοποθετήθηκαν αναβαθμισμένα υλικά και ταπετσαρίες.

Από βενζινοκινητήρες, ο 1.4 TCE 130 συνέχισε κανονικά και στη δεύτερη φάση, ενώ ο αειθαλής 1.6 λίτρων 16V έδωσε τη σκυτάλη σε έναν εντελώς νέο κινητήρα: τον 1.2 TCE 115. Βασικά χαρακτηριστικά του τελευταίου: άμεσος ψεκασμός, σύστημα start&stop, καδένα, χαμηλή κατανάλωση και χαμηλές εκπομπές ρύπων. Από κινητήρες ντίζελ, διατηρήθηκε ο 1.5 DCi 110 ελαφρά αναβαθμισμένος σε όλους τους τομείς, ενώ προστέθηκε ο 1.6 DCi 130 από το Renault Scénic, με κύρια χαρακτηριστικά τα τεράστια αποθέματα ροπής σε μεγάλο φάσμα στροφών, την πολύ χαμηλή κατανάλωση και τις χαμηλές εκπομπές ρύπων.

Οι πωλήσεις της νέας αυτής εκδοχής ξεκίνησαν στις χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 2012.

Ανανέωση του 2014

Τον Ιανουάριο του 2014 ακολούθησε και δεύτερο facelift, με κύρια αλλαγή την υιοθέτηση της γρίλιας από το Twingo, το Clio και το Captur, και ο κινητήρας βενζίνης 1.4 λίτρων TCE αντικαταστάθηκε από έναν νέο, πιο υψηλής απόδοσης 1.2 λίτρων TCE με 130 ίππους.

Sport εκδόσεις της 3ης γενιάς

Σε σπορ εκδόσεις παρουσιάστηκαν η Mégane GT, που ήταν διαθέσιμη με τους κινητήρες TCE 180 ίππων και DCi 160 ίππων (δεν κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα). Τον Νοέμβριο του 2009, επανήλθε η ακόμα πιο σκληροπυρηνική Mégane RS σε συνδυασμό με το Mégane Coupé και με κινητήρα 2.0 λίτρων 16V με turbo (TCe), ισχύος 250 ίππων. Το RS στην έκδοση Cup έφερε και διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης, ενώ το 2011 παρουσιάστηκε η έκδοση Trophy, με λίγο πιο αυξημένη απόδοση, στους 265 ίππους, η οποία μάλιστα έκανε ρεκόρ χρόνου μπροστοκίνητου αυτοκινήτου στην πίστα του Nurburing.

Στο εξωτερικό, επίσης, κυκλοφόρησε και η σειρά GT Line σε 3 τύπους αμαξωμάτων: Hatchback, Coupé, Estate (station wagon), με σπορ αισθητικές παρεμβάσεις εξωτερικά και σπορ ρύθμιση της ανάρτησης, που ήταν κάπως πιο σκληρή από τις βασικές εκδόσεις.

Άλλες εκδόσεις αμαξωμάτων

Ειδικότερα στην τρίτη γενιά του Mégane, η 4-πορτη σεντάν εκδοχή ανεξαρτητοποιήθηκε από την οικογένεια Mégane και διατέθηκε με την εμπορική ονομασία Renault Fluence. Επίσημα αποκαλύφθηκε τον Αύγουστο του 2009 και κατασκευάστηκε στην Αργεντινή, στην Ινδία, στη Μαλαισία, στη Ρωσία, στη Νότια Κορέα και (η εκδοχή για την Ευρώπη) στην Προύσα της Τουρκίας. Αντικαταστάθηκε από το Mégane Sedan IV (4ης γενιάς), που αποκαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 2016.

Πολυμορφικές εκδόσεις και στην τρίτη γενιά συνέχισαν να αποτελούν τα Scénic και Grand Scénic, τα οποία φέρουν κοινό πάτωμα και μηχανικά μέρη με την οικογένεια του Mégane.

Κινητήρες και επιδόσεις

Τέταρτη γενιά (2016 - 2021)

Βασικά στοιχεία

Η τέταρτη γενιά του Mégane παρουσιάστηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2015 στο Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης και μπήκε στη μαζική παραγωγή στις 5 Μαρτίου 2016, ενώ κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2016. Βασίζεται στην πλατφόρμα CMF-CD που ανέπτυξε η Renault και η Nissan, ενώ ακολούθησε την τελευταίο σχεδιαστικό μοτίβο το οποίο είχε παρατηρηθεί στα Clio IV, Captur, Espace V και Talisman. Μια έκδοση station wagon, με την ονομασία Mégane Sport Tourer, αποκαλύφθηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 2016. Στις 12 Ιουλίου 2016 αποκαλύφθηκε μια σεντάν εκδοχή του Mégane, που αντικατέστησε το Renault Fluence (το σεντάν της 3ης γενιάς του Mégane).

Εξοπλισμός

Η τέταρτη γενιά του Mégane ήταν μεγαλύτερη και χαμηλότερη από τον προκάτοχό της. Η ανάρτηση αποτελείται από γόνατα MacPherson μπροστά και δοκό στρέψης στο πίσω μέρος. Φέρει στάνταρ δισκόφρενα και στους 4 τροχούς. Ο οδηγός μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε 5 διαφορετικά προγράμματα οδηγικής συμπεριφοράς, που αλλάζουν το αυτοκίνητο ανάλογα όπως ρυθμιστεί.

Στις περισσότερες εκδόσεις, τα Mégane τέταρτης γενιάς έχουν οθόνη 7 ιντσών, που είχε αντικατασταθεί με 8,7 ιντσών οθόνη αφής σε ορισμένα επίπεδα εκδόσεων. Οι επιλογές, αναλόγως και με το πακέτο εξοπλισμού (που αναφέρονται στην επόμενη ενότητα), περιελάμβαναν προσαρμοστικό σύστημα ελέγχου ταχύτητας (adaptive cruise control), αυτόματη πέδηση έκτακτης ανάγκης, προειδοποίηση αλλαγής λωρίδας, προειδοποίηση του ορίου ταχύτητας, παρακολούθηση τυφλών σημείων, αυτόματους προβολείς, κάμερα οπισθοπορείας, αισθητήρες παρκαρίσματος και αυτόματο σύστημα παρκαρίσματος.

Σε σχετικές δηλώσεις για το αυτοκίνητο, ο επικεφαλής σχεδιαστής της Renault, Laurens van den Acker, δήλωσε: «Η Renault μπορεί να παράγει αυτοκίνητα με λατινικό δέρμα και γερμανική καρδιά». Διατέθηκε με 9 κινητήρες (4 κινητήρες βενζίνης και 5 κινητήρες ντίζελ) με ισχύ από 89 hp (65 kW) έως 202 hp (149 kW).

Επίπεδα εξοπλισμού

• Life
• Limited
• Intens
• GT-Line
• GT

Προσφέρθηκαν και ειδικές εκδόσεις, σε λίγα αντίτυπα.

• Bose
• Business

Mégane GT

Το Mégane GT με βενζινοκινητήρες 1.6 λίτρων. Βασικά διαθέτει ενσωματωμένο τετρακίνητο σύστημα διεύθυνσης (4Control) και αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων με διπλό συμπλέκτη, με προαιρετική αλλαγή ταχυτήτων. Έχει επίσης έναν ελαφρώς διαφορετ TSAPOU ικό σχεδιασμό, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Mégane Sedan

Η εκδοχή σεντάν του Renault Mégane τέταρτης γενιάς παρουσιάστηκε στις 12 Ιουλίου 2016 και μοιάζει έντονα με το ακόμα μεγαλύτερο Renault Talisman (2015 - 2022) της κατηγορίας D, αλλά και με το μπροστινό τμήμα του hatchback Mégane τέταρτης γενιάς. Έχει εμφανώς περισσότερο χώρο για τους επιβάτες στα πίσω καθίσματα από το hatchback, ενώ και ο χώρος αποσκευών έχει όγκο στα 508 λίτρα. Μολονότι είναι 4-πορτο σεντάν, η επίσημη ονομασία του μοντέλου παραδόξως είναι Mégane Grand Coupe και αυτό παραπέμπει στη σχεδίασή του, με το έντονα κεκλιμένο πίσω μέρος της οροφής του.

Το μοντέλο σεντάν πωλήθηκε κυρίως στην Αφρική, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, σε διάφορες αγορές της Ανατολικής Ασίας και στην Αυστραλία. Η εκδοχή για την Ευρώπη κατασκευάστηκε επίσης στην Προύσα της Τουρκίας, όπως συνέβαινε και με τον προκάτοχο Fluence. Εντός της Ευρώπης, προσφέρθηκε κυρίως στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη, σε χώρες όπως η Τουρκία, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Τσεχία και η Σλοβενία, καθώς επίσης και στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία. Αντιθέτως, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε αγορές όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία.

Ειδικότερα στο σεντάν, προσφέρθηκαν δύο βενζινοκινητήρες και τρεις πετρελαιοκινητήρες, οι οποίοι αποδίδουν ισχύ που κυμαίνεται από 90 έως 130 ίππους. Μόνο ο μεσαίος κινητήρας ήταν κατάλληλος για να ταιριάζει με την 6-τάχυτη αυτόματη μετάδοση διπλού συμπλέκτη.

Τελική διακοπή

Τον Ιούλιο του 2022, η παραγωγή του Renault Mégane έληξε οριστικά, σε όλα τα κράτη όπου κατασκευαζόταν. Ο λόγος ήταν η διαρκής πτώση των πωλήσεών του, καθώς το αγοραστικό κοινό στρέφεται ολοένα και περισσότερο στα SUV και στα crossover. Ενδεικτικώς, το 2021 πωλήθηκαν μόλις 68.692 Megane στην Ευρώπη, όταν στη καλύτερη χρονιά από πλευράς πωλήσεων, το 2004, είχαν καταγραφεί 465.778 πωλήσεις. Ωστόσο, η ονομασία Mégane διατηρήθηκε στο νέο και παρόμοιων διαστάσεων ηλεκτρικό crossover Renault Mégane E-Tech, το οποίο παρουσιάστηκε επίσημα στις 6 Σεπτεμβρίου 2021.

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

• Renault Un siècle de creation, di J.L. Loubet e C. Le Maître, ETAI, ISBN 978-2726893425.
• Automobil Revue. Katalog 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007 & 2008.
• Renault Mégane Preisliste. Deutsche Renault AG, 21. November 1996.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η επίσημη ελληνική ιστοσελίδα του Renault Mégane Hatchback
• Η επίσημη ελληνική ιστοσελίδα του Renault Mégane Sport Tourer
• Η επίσημη ελληνική ιστοσελίδα του Renault Mégane Grand Coupe
• Η επίσημη ελληνική ιστοσελίδα του Renault Mégane R.S. Αρχειοθετήθηκε 2020-08-19 στο Wayback Machine.