Kelly Holmes DBE (Pembury, Kent, 19 april 1970) is een voormalige Britse middellangeafstandsloopster. Ze werd tweemaal olympisch kampioene en won twee gouden medailles op de Gemenebestspelen.

Biografie

In militaire dienst

Haar vader, Derrick Holmes, is geboren in Jamaica; haar moeder, Pam Norman, is een Engelse. Toen Kelly twee jaar was, trouwde haar moeder met Michael Norris, die ze als haar vader beschouwt. Op school blonk ze al uit in atletiek. Haar held was in die periode middellangeafstandsloper Steve Ovett en ze raakte geïnspieerd door diens succes op de Olympische Spelen in 1980. Toen ze achttien jaar was, keerde zij de atletiek echter de rug toe en ging ze in dienst bij het Britse leger. Hierin deed zij aan volleybal en werd ze zelfs judokampioene.

Nadat ze op de televisie Lisa York had zien lopen op de 3000 m tijdens de Olympische Spelen van 1992, die ze vroeger al eens had verslagen, besloot ze weer aan atletiek te gaan doen.

OS 1996: geremd door blessure

Op de Gemenebestspelen van 1994 won Holmes de 1500 m, haar favoriete afstand. Op de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta eindigde ze als vierde op de 800 m, ondanks een stressfractuurtje in haar linkerbeen. Zij nam vervolgens ook deel aan de 1500 m, maar nadat zij de eerste drie ronden de pijn had verbeten en aan de leiding had gelegen, werd die haar in de laatste ronde te veel en eindigde zij gedesillusioneerd als elfde. Ook het jaar erop had ze te kampen met blessures. Het speelde haar parten op de wereldkampioenschappen in Athene, want daar haalde Holmes in de voorrondes van de 1500 m de finish niet.

OS 2000: eenmaal brons

Op de Olympische Spelen van 2000 in Sydney viel ze op de 800 m ditmaal wél in de prijzen en won ze een bronzen medaille achter Maria Mutola (goud) uit Mozambique. Holmes werd later trainingspartner van Mutola en ging vaak naar Afrika om met haar te trainen.

In 2002 won Holmes op de Gemenebestspelen van 2002 andermaal de 1500 m en op de Europese kampioenschappen in München dat jaar veroverde zij op de 800 m in 1.59,83 de bronzen plak, achter de Slowaakse Jolanda Čeplak (eerste in 1.57,65) en de Spaanse Mayte Martínez (tweede in 1.58,86). En in 2003 liep ze eerst tijdens de wereldindoorkampioenschappen in Birmingham naar het zilver op de 1500 m achter Regina Jacobs (eerste in 4.01,67) in de nationale recordtijd van 4.02,66, om vervolgens ook op de 800 m achter Maria Mutola het zilver te veroveren op de WK in Parijs en tijdens de eerste wereldatletiekfinale.

In 2003 liep Holmes tijdens een trainingskamp voor de Olympische Spelen van 2004 opnieuw een aantal blessures op. Hierdoor raakte ze in een diepe depressie en begon zichzelf te verminken. Met behulp van serotonine-tabletten raakte ze hier weer uit.

OS 2004: tweemaal goud

Was ze aan het begin van 2004 nog niet geheel de oude, getuige haar negende plaats op de 1500 m in 4.12,30 tijdens de WK indoor in Boedapest, op de Spelen in Athene kwam ze later dat jaar weer volledig fit aan de start van de 800 m. Op haar 34e slaagde ze erin om het goud te behalen, vóór Hasna Benhassi en Jolanda Čeplak; Maria Mutola werd vijfde. Daarmee werd ze meteen de grote favoriete voor de 1500 m, haar voorkeursafstand. En ze won ook die afstand, vóór wereldkampioene Tatjana Tomasjova uit Rusland. Slechts Tatjana Kazankina in 1976 en Svetlana Masterkova in 1996 hadden op Olympische Spelen deze dubbel eerder behaald. Holmes werd ook de eerste Britse die twee gouden olympische medailles won.

Voor haar prestatie werd Holmes uitgebreid gehuldigd; aan het eind van 2004 werd zij onderscheiden met de benoeming tot Dame Commandeur in de Orde van het Britse Rijk en werd zij verkozen tot Britse sportpersoonlijkheid van het jaar.

Einde atletiekloopbaan en later

Op 6 december 2005 kondigde Holmes het einde van haar atletiekcarrière aan, wegens een hardnekkige blessure aan haar achillespees en een gebrek aan motivatie.

In 2008 richtte zij de 'Dame Kelly Holmes Legacy Trust' op, een organisatie die zich ten doel stelt om zowel jonge atleten als jonge mensen in het algemeen in Groot-Brittannië in hun leven te ondersteunen.

In mei 2009 werd Holmes benoemd tot de nieuwe president van 'Commonwealth Games England', het bestuurlijk lichaam van het Engelse team voor de Gemenebestspelen. Ze volgde hierin oud-atleet Chris Chataway op, die deze functie sinds 1994 had bekleed.

In 2010 werd Kelly Holmes opgenomen in de 'Hall of Fame' van de Engelse Atletiek.

Titels

• Olympisch kampioene 800 m - 2004
• Olympisch kampioene 1500 m - 2004
• Gemenebestkampioene 1500 m - 1994, 2002
• Brits kampioene 800 m - 1993, 1995, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2004
• Brits kampioene 1500 m - 1994, 1996, 2002
• Brits indoorkampioene 800 m - 2001, 2004

Persoonlijke records

Outdoor

Indoor

Prestaties

800 m

Kampioenschappen

• 1995: WK - 1.56,95
• 1995: Grand Prix Finale - 1.56,21
• 1996: Europacup - 1.58,20
• 1996: 4e OS - 1.58,81
• 2000: OS - 1.56,80
• 2001: 6e WK - 1.59,72
• 2001: Grand Prix Finale - 2.00,02
• 2001: Goodwill Games - 1.59,27
• 2002: EK - 1.59,83
• 2003: WK - 2.00,18
• 2003: Wereldatletiekfinale - 1.56,92
• 2004: OS - 1.56,38

Golden League-podiumplekken

• 2001: Weltklasse Zürich – 1.57,88
• 2001: Memorial Van Damme – 1.57,90

1500 m

Kampioenschappen

• 1994: Gemenebestspelen - 4.08,86
• 1994: Europacup - 4.06,48
• 1994: Wereldbeker - 4.10,81
• 1994: EK - 4.19,30
• 1995: Europacup - 4.07,02
• 1995: WK - 4.03,04
• 1996: 11e OS - 4.07,46
• 1997: Europacup - 4.04,79
• 1997: DNF (serie) WK
• 1998: Gemenebestspelen - 4.06,10
• 2000: 7e OS - 4.08,20
• 2002: Gemenebestspelen - 4.05,99
• 2003: WK indoor - 4.02,66 (NR)
• 2004: 9e WK indoor - 4.12,30
• 2004: OS - 3.57,90
• 2004: Wereldatletiekfinale - 4.04,55

Golden League-podiumplekken

• 2002: Meeting Gaz de France – 4.06,15
• 2002: Golden Gala – 4.01,91
• 2004: Weltklasse Zürich – 4.03,48
• 2004: ISTAF – 4.04,49

Onderscheidingen

• Europees atlete van het jaar - 2004
• Europees sportvrouw van het jaar (Evgen Bergant Trofee) - 2004
• Laureus World Sports Award - 2005

Sherlock Holmes is een Britse film uit 2009, gebaseerd op het gelijknamige personage bedacht door Arthur Conan Doyle. De film is geproduceerd door Warner Bros., en geregisseerd door Guy Ritchie. Robert Downey Jr. vertolkt in de film de rol van Holmes, en Jude Law die van John H. Watson. Andere hoofdrollen zijn weggelegd voor Mark Strong, Rachel McAdams, Eddie Marsan en Hans Matheson.

Verhaal

De film speelt zich af in het jaar 1891. Bij aanvang van de film haasten Sherlock Holmes en Dr. John Watson zich om een offerritueel, uitgevoerd door de sinistere Lord Blackwood, te stoppen. De twee zijn net op tijd om Blackwood tegen te houden, waarna deze wordt gearresteerd door de politie. Hij wordt voor zijn daad ter dood veroordeeld. Zijn executie vindt drie maanden later plaats. Ondertussen begint Holmes aan een nieuw onderzoek, en maakt Watson plannen om hun gezamenlijke appartement aan 221B Baker Street te verlaten, omdat hij van plan is te trouwen met Mary Morstan en een eigen zaak te beginnen. Holmes woont de executie van Blackwood bij. Vlak voor hij wordt opgehangen, zweert Blackwood dat na zijn dood nog drie moorden zullen plaatsvinden.

Holmes wordt benaderd door Irene Adler, een meestercrimineel op wie hij een oogje heeft. Ze biedt hem aan voor haar een vermiste roodharige man, Reoran genaamd, op te sporen. Holmes probeert te achterhalen door wie Adler gestuurd is, maar ontdekt enkel dat haar opdrachtgever professor is.

Drie dagen na Blackwoods executie, blijkt zijn graf te zijn open gebroken. Tevens beweren verschillende mensen Blackwood te hebben gezien. Holmes, Watson, en politiechef Lestrade vinden in Blackwoods doodskist het lichaam van Reoran. Holmes vindt op het lijk een zakhorloge van een winkel in Londen. In het huis van Reoran ontdekken ze verschillende chemische experimenten. Het huis wordt kort na hun ontdekking doelwit van drie brandstichters, die zo de aanwezige bewijzen willen vernietigen. Een achtervolging tussen Holmes, Watson en het trio ontstaat, waarbij Holmes en Watson een paar keer aan een aanslag op hun leven kunnen ontkomen. Ze veroorzaken bij hun achtervolging echter wel een hoop schade en worden gearresteerd.

Watson komt snel op borgtocht vrij dankzij Miss Morstan, maar Holmes wordt vanuit de gevangenis naar een tempel gebracht van een geheim genootschap. De leiders, Sir Thomas en Lord Coward, onthullen Holmes dat Blackwood ook lid was van hun groep. Ze smeken Holmes om hem te stoppen. Holmes slaat hun aanbod af, maar gaat vervolgens op eigen kracht toch verder met het onderzoek. Hij concludeert onder andere dat Blackwood Sir Thomas' zoon is.

Twee leden van het genootschap worden gedood door Blackwood via, zo lijkt het, magische methodes: Sir Thomas verdrinkt in zijn badkuip terwijl er schijnbaar niemand aanwezig was, en ambassadeur Standish vliegt spontaan in brand wanneer hij Blackwood probeert neer te schieten. Blackwood neemt na de dood van deze twee het bevel over het genootschap over, geholpen door Lord Coward (die al die tijd al voor hem bleek te werken). Hij wil het genootschap gebruiken om de Britten ertoe aan te zetten de Verenigde Staten, die zijn verzwakt door de Amerikaanse Burgeroorlog, te heroveren. Om Holmes zolang bezig te houden, ontvoert hij Adler.

Holmes ontdekt het verband tussen de moorden: Reoran, Sir Thomas en ambassadeur Standish waren drie mensen die drie van de vier onderdelen van de mythische Sfinx symboliseerden: mens, os en adelaar. Nu ze dood zijn, kan Blackwood de spreuk van de sfinx voor zijn doeleinden gebruiken. Hij heeft volgens Holmes alleen nog een personificatie van het vierde deel nodig: de leeuw. Holmes concludeert dat het Britse parlement dit onderdeel symboliseert. Holmes en Watson redden Adler, en haasten zich naar het parlement. Daar ontdekken ze in de riolen een complexe machine, die bedoeld is om de mensen in het parlementsgebouw gifgas te laten inademen (cyanide). Handlangers van Blackwood hebben een tegengif gehad en zullen niet reageren op de schadelijke stof; mensen die geen fan zijn van Blackwood hebben dit tegengif niet gehad en zullen sterven. Op deze manier bewijst Blackwood aan zijn handlangers die met eigen ogen zien dat mensen "zomaar" sterven dat zijn (niet bestaande) magische krachten echt bestaan. Holmes en Watson saboteren de machine.

Nu hun plan is mislukt proberen Blackwood en Coward te ontsnappen. Holmes confronteert Blackwoord op de nog onvoltooide Tower Bridge. Hier onthult Holmes dat hij weet dat Blackwood geen magiër is, maar dat al zijn trucs slechts een combinatie van wetenschap en misleiding waren. In de worsteling die ontstaat valt Blackwood van de brug, en wordt opgehangen aan een ketting.

Naderhand hoort Holmes van Adler dat haar opdrachtgever een zekere "Professor Moriarty" is, en zij waarschuwt hem dat deze net zo slim is als Holmes. Terwijl Holmes bezig was Blackwood tegen te houden, heeft Moriarty diens machine gestolen. Holmes maakt van het vinden van Moriarty zijn volgende zaak.

Rolverdeling

Achtergrond

Productie

Producer Lionel Wigram zocht al tien jaar naar een manier om het personage Sherlock Holmes nieuw leven in te blazen voor een film. Hij had zijn eigen idee over hoe het personage eruit zou zien. Na in 2006 zijn positie als uitvoerend producent voor Warner Bros. te hebben opgegeven, begon Wigram zijn plannen voor de film uit te werken. Hij wilde het verhaal zo maken dat het een zo groot mogelijk publiek zou aantrekken. Hiervoor mengde hij elementen uit meerdere Sherlock Holmes-verhalen.

Lord Blackwood is gebaseerd op Aleister Crowley, vanwege Doyles eigen fascinatie met het occultisme. Hij vond het bovendien toepasselijker om Holmes, die een bijna bovennatuurlijke gave heeft voor het oplossen van misdaden, tegenover een bovennatuurlijke vijand te zetten. In plaats van een scenario, liet Wigram John Watkiss een strip maken over hoe het verhaal voor de film. Professor Moriarty's bestaan wordt in deze strip ook vermeld, maar zal mogelijk dienen voor een eventueel vervolg.

In maart 2007 besloot Warner Bros. de film te produceren. Hoewel de meeste Sherlock Holmes-verhalen zich in de Verenigde Staten in het publiek domein bevinden, moesten er voor de productie begon wel wat formaliteiten worden afgehandeld met Arthur Conan Doyle’s familie. Neil Marshall werd gekozen als regisseur, maar Guy Ritchie tekende uiteindelijk voor de regie in juni 2008. Hij wilde de film meer authentiek maken aan de verhalen van Doyle.

De opnames begonnen in oktober 2008. De ploeg filmde onder andere in Freemasons' Hall, St Paul's Cathedral, het Northern Quarter van Manchester en de Manchester Town Hall. De openingsscène werd in drie dagen opgenomen in de kerk St Bartholomew-the-Great in Londen. De opnames brachten een aantal problemen met zich mee. Zo sloeg in november 2008 stuntman Robert Maillet bij een opname per ongeluk Robert Downey Jr. in het gezicht, waardoor deze een tijdje moest bijkomen. The Sun rapporteerde dat op 28 november een tankwagen in brand was gevlogen, waardoor de opnames twee uur lang moesten worden stilgelegd. De opnames bij St John's Street in december 2008 moesten worden verkort van 13 naar 9 dagen vanwege klachten van omwonenden.

Acteurs

Downey was met zijn vrouw, producer Susan Downey, op bezoek bij Joel Silver toen hij van de film hoorde en solliciteerde meteen voor de rol. Ritchie was aanvankelijk van mening dat Downey te oud was voor de rol, daar hij de film wilde laten draaien om een jongere Sherlock Holmes die aan het begin van zijn carrière stond (gelijk aan Batman Begins). Uiteindelijk kreeg Downey de rol toch. Downey wilde zich meer toeleggen op Holmes' patriottische kant, en was van mening dat zijn rol in de film Chaplin hem al had voorbereid op het Britse accent dat hij aan zijn personage zou moeten geven.

Voor de rol van Watson werd Jude Law gekozen. Hij was al lange tijd een Holmesfan en had al eerder meegespeeld in een aflevering van de serie The Adventures of Sherlock Holmes. Hij kreeg de rol na een ontmoeting met Downey. Al snel werd besloten om van zijn personage niet de stuntelige en humoristische Watson te maken zoals men die kende van Nigel Bruce’s rol als het personage, maar meer te focussen op zijn geschiedenis als oorlogsveteraan, legerarts, gokker en vrouwenversierder. Law maakte voor zijn rol een lijst van uitspraken van Watson uit de boeken, om hier eventueel zijn dialoog mee aan te vullen. Voordat Law de rol kreeg, had Ritchie Russell Crowe op het oog voor de rol.

Filmmuziek

Regisseur Guy Ritchie gebruikte aanvankelijk de muziek van de film The Dark Knight door Zimmer als basis voor de muziek van Sherlock Holmes. Hij benaderde Zimmer om de muziek voor Holmes te componeren, maar deze vertelde hem het heel anders aan te pakken. Hij dacht meer aan muziek in de stijl van the Pogues. Zimmer gebruikte onder andere een banjo, cimbalom, viool en piano als basis.

Het album omvat de volgende nummers:

1. Discombobulate (2:25)
2. Is It Poison, Nanny? (2:53)
3. I Never Woke Up In Handcuffs Before (1:44)
4. My Mind Rebels At Stagnation (4:31)
5. Data, Data, Data (2:15)
6. He's Killed The Dog Again (3:15)
7. Marital Sabotage (3:44)
8. Not In Blood, But In Bond (2:13)
9. Ah, Putrefaction (1:50)
10. Panic, Sheer Bloody Panic (2:38)
11. Psychological Recovery... 6 Months (18:18)
12. Catatonic (6:44)

Ontvangst

De film ging in première op 14 december 2009 in Londen. De film werd met redelijk goede reacties ontvangen door critici. Op Rotten Tomatoes scoort de film 70% aan goede beoordelingen. Critici prezen de effecten en de personages, maar merkten wel op dat de film qua verhaal sterk afwijkt van de traditionele Sherlock Holmes-verhalen.

Trivia

• De letters V.R. die Holmes in de muur schiet staan voor Victoria Regina beter bekend als koningin Victoria
• Het restaurant waar Holmes en Watson eten is de Reform Club, een restaurant waar politici en mensen uit politieke kringen eten.
• Op 16 december 2011 kreeg de film een vervolg, Sherlock Holmes: A Game of Shadows.

Prijzen en nominaties

Sherlock Holmes won in totaal 7 prijzen:

• De Excellence in Production Design Award van de Art Directors Guild
• De Empire Award voor beste thriller.
• De Golden Globe Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Comedy Or Musical - Robert Downey Jr.
• De IFTA Award voor beste internationale acteur (Robert Downey Jr.)
• Twee Teen Choice Awards

De VES Award voor Outstanding Supporting Visual Effects in a Feature Motion Picture

Externe links

• Sherlock Holmes op de website van Warner Bros.
• (en)  Sherlock Holmes op Rotten Tomatoes
• (en)  Sherlock Holmes in de Internet Movie Database
• Filmrecensies Sherlock Holmes
• Trailer

Sherlock Holmes: A Game of Shadows is een Brits-Amerikaanse film uit 2011, gebaseerd op het door Arthur Conan Doyle gecreëerde personage Sherlock Holmes. De film is het vervolg op Sherlock Holmes uit 2009. De regie is wederom in handen van Guy Ritchie. Hoofdrollen worden vertolkt door Robert Downey, Jr. en Jude Law. Het scenario is geschreven door Kieran Mulroney en Michele Mulroney.

Verhaal

Bij aanvang van de film krijgt een man, genaamd Dr. Hoffmanstahl, van Irene Adler een pakketje met een bom, maar Sherlock Holmes kan voorkomen dat de aanslag op Hoffmanstahl slaagt. Desondanks wordt Hoffmanstahl later alsnog vermoord. Adler zoekt ondertussen haar opdrachtgever, Professor Moriarty op, die haar vergiftigt omdat ze gezien haar liefde voor Holmes een te groot gevaar voor hem vormt.

Later arriveert Dr. Watson in Holmes’ appartement. Holmes is op dat moment bezig met het onderzoek naar een reeks schijnbaar ongerelateerde moorden, terroristische aanslagen en duistere zaakjes, waarvan hij vermoedt dat ze allemaal door Moriarty zijn uitgevoerd. Hij ontmoet een zigeunerin, genaamd Simza, aan wie Hoffmanstahl een brief had moeten bezorgen. Holmes voorkomt een aanslag op haar leven, maar Simza vlucht voor Holmes haar kan ondervragen. Tijdens de bruiloft van Mary en Watson ontmoet Holmes Moriarty voor het eerst. Die dreigt Watson en Mary te vermoorden als Holmes zich met hem blijft bemoeien.

Moriarty houdt woord en laat zijn handlangers op een trein een aanslag plegen op Watson en Mary tijdens hun huwelijksreis. Holmes redt Mary door haar uit de trein te gooien, waarna ze wordt opgevangen door zijn broer Mycroft. Daarna reizen Holmes en Watson door naar Parijs om Simza te vinden. Zij blijkt samen met haar broer René te hebben gewerkt voor een groep anarchisten die in opdracht van Moriarty bomaanslagen plegen. Daarom is ze nu doelwit van Moriarty. Holmes deduceert dat de volgende aanslag in de Opéra de Paris zal plaatsvinden, maar dat blijkt een vergissing: de bomaanslag vindt in werkelijkheid plaats bij een hotel. De explosie doodt enkele zakenlieden onder wie Meinhart, de eigenaar van een wapenfabriek in Duitsland. Nu hij dood is, heeft Moriarty volledige controle over deze fabriek.

Na onderzoek in de fabriek komt Holmes erachter dat Moriarty naast deze wapenfabriek nog meer bedrijven bezit die kunnen profiteren van een oorlog, en een wereldoorlog wil ontketenen om een fortuin te vergaren. Zijn volgende doelwit is mogelijk een internationale vredesconferentie in Zwitserland.

In Zwitserland zoeken Simza en Watson René, die middels plastische chirurgie door wijlen Dr. Hoffmanstahl, is veranderd in een dubbelganger van een van de ambassadeurs. René wordt door Watson verhinderd de aanslag te plegen maar wordt zelf vermoord door een handlanger van Moriarty. Intussen confronteert Holmes Moriarty met zijn bevindingen, waaronder dat hij hem een notitieboekje vol belastende gegevens heeft ontfutseld en dit naar Engeland heeft gestuurd zodat de politie beslag zal leggen op al zijn tegoeden. Moriarty is woedend en het is duidelijk dat hij Holmes lijfelijk wil aanvallen en doden, uit wraak en omdat hij niets meer te verliezen heeft. Beide mannen voorzien dat Moriarty hierin zal slagen omdat Holmes verzwakt is door een schouderblessure die hij in Duitsland had opgelopen. Holmes grijpt daarom Moriarty en sleept hem met zich mee van het balkon in de Reichenbachwaterval. Hun lichamen worden nooit gevonden en beiden worden doodverklaard. Watson ontvangt echter per post een zuurstofmasker en beseft dat Holmes nog in leven is. Hij loopt uit zijn kantoor om aan Mary te vragen wie het pakketje heeft bezorgd. De kamer lijkt leeg, maar dan blijkt Holmes in een camouflagepak, dat hetzelfde is als de bekleding van de gestoffeerde stoel, te zitten. Hij heeft de val dus overleefd.

Rolverdeling

• Robert Downey, Jr. als Sherlock "Sherly" Holmes
• Jude Law als Dr. John Watson
• Noomi Rapace als Simza
• Jared Harris als Professor Moriarty
• Stephen Fry als Mycroft Holmes
• Kelly Reilly als Mary Morstan Watson
• Rachel McAdams als Irene Adler
• Eddie Marsan as Inspector Lestrade
• Geraldine James als Mrs. Hudson
• Ray Donn (niet op aftiteling vermeld)
• Fatima Adoum
• Gilles Lellouche
• William Houston, als Costable Clark

Achtergrond

Productie

Na het succes van de vorige Sherlock Holmes-film, maakte Warner Bros. al snel plannen voor een vervolg. De productie kwam op gang nadat Guy Ritchie afzag van het aanbod om een verfilming van Lobo te regisseren, en Robert Downey, Jr. zich terugtrok uit Cowboys & Aliens. Het was aanvankelijk niet zeker of Rachel McAdams mee zou spelen in de film. Zij was zelf van mening dat als ze mee zou doen, het hooguit in een bijrol zou zijn. Op 4 februari 2011 maakte Warner Bros. bekend dat McAdams mee zou spelen in de film.

De film zou grotendeels gebaseerd zijn op het Sherlock Holmes-verhaal The Final Problem, waarin Moriarty zijn debuut maakte. Hoewel de film verder inspeelt op de vorige film, is voorkennis van de eerste film niet noodzakelijk om het verhaal te kunnen volgen.

De opnames begonnen in oktober 2010 in Richmond Park, in Zuidwest-Londen. Tevens werd er gefilmd op het stoomschip PS Waverley en het Didcot Railway Centre. Andere filmlocaties zijn Victoria Bridge, Hampton Court Palace, het Royal Naval College in Greenwich,, Waddesdon Manor en Straatsburg.

Soundtrack

De soundtrack van de film is gecomponeerd door Hans Zimmer.

Uitgave en ontvangst

De film werd met gemengde reacties ontvangen. Op Rotten Tomatoes gaf 59% van de recensenten de film een goede beoordeling. Metacritic gaf de film een score van 49 punten op een schaal van 1 tot 100. Op CinemaScore kreeg de film gemiddeld een A-minus beoordeling. Roger Ebert gaf de film 3,5 uit 4 sterren.

Trivia

• In de film is een platenspeler te zien. Dit is historisch niet helemaal correct. Emile Berliner (1851-1929) was de uitvinder van de grammofoonplaat. De Duits-Amerikaanse elektrotechnicus Emile Berliner ontwikkelde in 1887 een nieuwe geluidsdrager: de grammofoonplaat. De eerste platenspeler zoals wij hem vandaag de dag kennen kwam in 1895 op de markt. Ook deze werd ontwikkeld door Emile Berliner. Door het gebruik van een platte schijf in plaats van een cilinder werd de grammofoon snel populair... en nog steeds.
• Op het einde heeft de film plaats in een kasteel aan de Reichenbachwaterval in Zwitserland. Dit kasteel heeft in werkelijkheid nooit bestaan en werd volledig met de computer geanimeerd.
• De film vindt plaats in 1891, dat wordt verschillende keren vermeld.

Externe links

• Officiële site
• (en)  Sherlock Holmes: A Game of Shadows in de Internet Movie Database
• (en)  Sherlock Holmes: A Game of Shadows op Rotten Tomatoes

Jennifer Frost (Wallasey, 22 februari 1978) is een Brits popzangeres en voormalig model, die ook als dj werkt.

Biografie

Ze begon haar muzikale carrière in de meidenband Precious, die als Britse vertegenwoordiger meedeed aan het Eurovisiesongfestival in 1999, met "Say It Again". Het liedje flopte op het festival, maar het werd een succes in de UK Singles Chart. De daaropvolgende singles werden matig ontvangen en Frost verving vervolgens in 2001 Kerry Katona in Atomic Kitten. De eerste single in de nieuwe samenstelling werd de eerste nummer 1 van de groep, "Whole Again".

Nadat Atomic Kitten voorlopig stopte ging Frost solo verder. Op 10 oktober 2005 verscheen haar eerste single "Crash Landing", die op nummer 47 kwam in de Britse singlehitlijst.

Voor de BBC presenteerde ze de eerste vier seizoenen van het make-underprogramma Snog Marry Avoid? (2008-2011).

Privéleven

Frost heeft een zoon met haar ex-verloofde. In 2011 trouwde ze met een Spaanse duikinstructeur en samen met hem heeft ze een tweeling, twee dochters.

Discografie

Albums

Singles

(1) Verschijningsdatums zijn de Britse datums. Waarschijnlijk later in Nederland uitgebracht.

Zie ook

• Atomic Kitten

Externe link

• (en) Officiële site

De 1500 m (ook wel metrische mijl genaamd) is een middellange afstand in de atletiek. Het onderdeel wordt zowel fysiek als mentaal als zeer zwaar beschouwd. De wedstrijden worden meestal beslist in het laatste gedeelte, omdat tactisch inzicht en de mentale instelling van de atleet bij dit nummer een hoofdrol spelen.

In de moderne tijd wordt de 1500 m meer beschouwd als een aaneenschakeling van een aantal 400 metersprints. Iedere ronde werd onder de 55 seconden gelopen tijdens de verbetering van het wereldrecord door Hicham El Guerrouj in 1998 in Rome. Snelheid blijkt dus noodzakelijk bij de 1500 m. De 1500 m is drie en driekwart ronde op een outdoor 400 meterbaan. Gedurende de jaren tachtig werd deze afstand gedomineerd door de Britten, maar in de jaren negentig kwamen de Afrikaanse atleten op, met hardlopers uit Kenia, Marokko en Algerije die de olympische titels wegkaapten.

Top tien aller tijden

Mannen

Bijgewerkt: 17 juli 2023

Vrouwen

Bijgewerkt: 28 oktober 2023

Continentale records (outdoor)

Bijgewerkt: 28 oktober 2023

Wereldrecordontwikkeling

Mannen

M = Tussentijd op een wedstrijd over een 1 Engelse mijl (1609,35 meter).

* = Geen officieel wereldrecord (door de IAAF erkend)

Vrouwen

* : Geen officieel wereldrecord

Beroemde 1500 m atleten

Mannen

• Saïd Aouita
• Roger Bannister
• Fermín Cacho
• Sebastian Coe
• Steve Cram
• Herb Elliott
• Hicham El Guerrouj
• Bernard Lagat
• Gert-Jan Liefers
• Noureddine Morceli
• Noah Ngeny
• Steve Ovett
• Jim Ryun
• Peter Snell
• John Walker

Vrouwen

• Hassiba Boulmerka
• Ljoedmila Bragina
• Genzebe Dibaba
• Mia Gommers
• Sifan Hassan
• Adriënne Herzog
• Kelly Holmes
• Elly van Hulst
• Tatjana Kazankina
• Faith Kipyegon
• Yunxia Qu
• Jelena Soboleva
• Gabriela Szabó

Max Emilian Verstappen (Hasselt, 30 september 1997) is een Nederlands-Belgisch autocoureur. Hij rijdt onder de Nederlandse vlag in de Formule 1 voor het team van Red Bull Racing. Op 12 december 2021 werd Verstappen de eerste Nederlandse Formule 1-wereldkampioen ooit, een titel die hij in 2022 en 2023 wist te prolongeren. In 2022 won hij ook als eerste Nederlander en als vierde autocoureur ooit de Laureus Sportman van het Jaar-Award.

Biografie

Verstappen werd geboren op 30 september 1997 in Hasselt, België. Zijn familie heeft een lange traditie in de autosport: zijn vader, Jos Verstappen, is een voormalig Nederlandse Formule 1-coureur, zijn Belgische moeder, Sophie Kumpen, was zowel actief als succesvol in karting en als autocoureur, en zijn achterneef Anthony Kumpen is een professioneel autocoureur uit België. Verstappen woont sinds oktober 2015 in Monaco.

Hij rijdt met een Nederlandse racelicentie omdat hij zich, naar eigen zeggen, 'meer Nederlands voelt'. Hij bracht meer tijd door met zijn vader dan met zijn moeder vanwege zijn kartactiviteiten en was altijd omringd door Nederlanders tijdens zijn jeugd in Maaseik, een Belgische stad aan de Nederlandse grens. Verstappen zei in 2015: “Ik woonde eigenlijk alleen maar in België om te slapen, maar overdag ging ik naar Nederland en had ik daar ook mijn vrienden. Ik ben als Nederlander opgevoed en zo voel ik me ook".

Verstappen begon op vierjarige leeftijd met karten. Hij mocht vanaf zijn zevende deelnemen aan kartwedstrijden. In 2014 maakte hij de overstap naar de autosport. Op 15 maart 2015 maakte hij zijn Formule 1-debuut tijdens de GP van Australië, voor Toro Rosso. Hiermee werd hij op 17-jarige leeftijd en 166 dagen de jongste debutant ooit in de Formule 1. Hij nam deel aan de Formule 1 meer dan een half seizoen voordat hij op zijn 18e verjaardag zijn rijbewijs voor de weg behaalde.

Een seizoen later behaalde hij op 15 mei 2016 zijn eerste podiumplaats in een GP, toen hij de GP van Spanje voor Red Bull Racing won. Hiermee werd hij op 18-jarige leeftijd en 228 dagen de jongste leider in een GP, de jongste coureur op het podium en de jongste winnaar van een GP tot op heden.

Daarnaast was hij de eerste Nederlandse winnaar in de Formule 1, de eerste Nederlander die naar een pole position reed en door het winnen van de Grand Prix van Monaco 2021 de eerste Nederlander die de leiding in de WK-stand pakte. Ook gemeten naar het aantal behaalde klassementspunten, is Verstappen de succesvolste Nederlandse Formule 1-coureur tot op heden.

Door het succes van Verstappen in de Formule 1 nam de publieke belangstelling in Nederland voor deze sport toe. Dit leidde ertoe dat de Formule 1 in september 2021 weer terugkeerde op het Circuit van Zandvoort.

Karting

Belgische competitie en Benelux

Verstappen begon in 2005 op zevenjarige leeftijd met karten bij het Belgische Limburgse Karting Genk en werd direct kampioen in de Miniklasse van het Belgisch kampioenschap. In 2006 werd hij in dezelfde klasse weer kampioen door alle 21 races te winnen.

In 2007 won hij in de wat hogere Rotax Mini Max klasse alle 18 races. In 2008 kwam hij uit in drie kampioenschappen. Opnieuw in de Rotax Mini Max klasse won hij 16 van de 18 races. Daarnaast reed hij in het Beneluxkampioenschap in de Rotax Mini Max klasse, een competitie met 12 races in drie weekenden waarin hij 11 wedstrijden wist te winnen.

Omdat Verstappen 11 jaar werd gedurende het seizoen 2008, mocht hij ook uitkomen in de Cadetklasse in het Belgisch kampioenschap en werd ook daar kampioen met elf zeges in twaalf races. Vanwege zijn leeftijd kwam hij in 2009 noodgedwongen weer in dezelfde kampioenschappen uit als in 2008, en won ze allemaal.

KF3-klasse

In 2010 was Verstappen oud genoeg om uit te komen in de KF3-klasse. Hij deed mee aan diverse kampioenschappen in deze klasse: de Wintercup-wedstrijd in Lonato, het WSK Euro Series kampioenschap, het WSK World Series kampioenschap, het CIK-FIA European kampioenschap en de CIK-FIA World Cup.

In 2011 kwam hij in dezelfde klasse uit in de KF3 WSK Euro Series, het CIK-FIA European Championship en daarnaast nog een drietal raceweekenden. Hoewel hij een weekend van de WSK Euro Series miste vanwege een blessure, schreef hij het kampioenschap op zijn naam.

2012

In 2012 kwam Verstappen uit in verschillende kartklasses: de KF2, de KF1 en de KZ2. Hij begon het seizoen weer in de KF2-klasse. Vanwege zijn leeftijd mocht hij later in 2012 voor het eerst meedoen aan de KF1-klasse, de hoogste klasse in het karting. Daarnaast debuteerde hij in de KZ2-klasse, een klasse met een handbediende versnellingsbak.

Verstappen was in de KF1-klasse erg snel maar viel tweemaal uit door problemen aan zijn kart. In de KZ2-klasse wist hij één overwinning te behalen, deze overwinning behaalde hij tijdens zijn debuut. De rest van het seizoen 2012 werd vooral gekenmerkt door ongelukken en mechanische pech. Hoewel hij in de kwalificaties snel was bleven mooie resultaten uit.

in de KF2-klasse leek Verstappen kampioen te worden, met twee overwinningen en een tweede en derde plaats. Echter, tijdens de kwalificaties van het tweede raceweekend was hij in botsing gekomen met de Britse coureur Benjamin Barnicoat toen die zijn koppositie probeerde terug te pakken door de bocht af te snijden. Beide rijders vielen hierdoor terug in het veld. De wedstrijdleiding besloot enkel Verstappen te straffen voor de actie.

Het team kondigde aan hiertegen in beroep te gaan, zodat hij alsnog als negende mocht starten voor de eerste finalerace. Nadat hij die gewonnen had, reed hij de laatste race op safe en werd derde. Toen bleek dat de protestprocedure niet correct gevolgd was, werd Verstappen uiteindelijk voor beide races uit de uitslag geschrapt. Omdat het slechtste resultaat van het kampioenschap wordt geschrapt, en hij dus uit beide races van tweede raceweekend was geschrapt, telde ook zijn tweede plaats in het eerste raceweekend niet. Hierdoor viel Verstappen terug naar de tiende plaats in het kampioenschap en werd Barnicoat kampioen.

2013

In 2013 is Verstappen kampioen geworden in alle kartkampioenschappen waarin hij meedeed. Hij is onder andere wereldkampioen geworden in de KZ-klasse, waarbij de coureurs in schakelkarts rijden. Ook werd hij derde in de KF-klasse, waarbij hij de eerste race won, maar gediskwalificeerd werd in de tweede race in Bahrein door een botsing met Nicklas Nielsen. Hij sloot hiermee een goed jaar af.

Na afloop van het seizoen testte Verstappen met verschillende teams uit de Eurocup Formule Renault 2.0. Op 18 december 2013 maakte hij ook zijn testdebuut in de Formule 3. Op uitnodiging van Team Motopark mocht hij twee dagen testen op het circuit van Valencia in Spanje.

Formulewagens

Florida Winter Series

Verstappen maakte in 2014 zijn autosportdebuut op uitnodiging van de Ferrari Driver Academy in de Florida Winter Series, waar kampioenen uit verschillende kart- en autosportklassen het in Formule Abarth-bolides tegen elkaar opnamen gedurende twaalf races. Op 5 februari won Verstappen op de Palm Beach International Raceway zijn eerste race in dit kampioenschap tijdens het tweede raceweekend, na gestart te zijn vanaf poleposition. Op 19 februari won hij ook een race op Homestead-Miami Speedway door de Canadese coureur Nicholas Latifi met vier duizendste van een seconde te verslaan.

Formule 3

Verstappen maakte in het Europees Formule 3-kampioenschap 2014 zijn officiële autosportdebuut voor Van Amersfoort Racing. Op 4 mei won hij in zijn zesde Formule 3-start de derde race op de Hockenheimring na van pole positie gestart te zijn. Ook in de tweede race stond hij op pole, maar hier moest hij voor de start van de race opgeven vanwege een probleem met zijn versnellingsbak. Op Spa-Francorchamps werd hij de eerste coureur in 2014 die drie overwinningen in één weekend behaalde. Een week later op de Norisring won hij opnieuw drie races op rij. Op de Nürburgring won hij zijn achtste race.

Tevens won Verstappen in de Masters of Formula 3 2014, de titel op het Circuit Park Zandvoort voor het team van Motopark Academy. Hij startte de race van pole position en won met zes seconden voorsprong op zijn Europees Formule 3-teamgenoot Jules Szymkowiak.

Formule 1

2014

Op 12 augustus 2014 werd bekendgemaakt dat Verstappen per direct onderdeel uitmaakte van het Red Bull Junior Team. Een dag later werd bekend dat Verstappen in 2015 voor het satellietteam van Red Bull, Toro Rosso in de Formule 1 zou uitkomen. Op 18 augustus werd dat nieuws ook officieel bevestigd door Red Bull. Hij verving bij het Italiaanse team Jean-Éric Vergne en werd de teamgenoot van de eveneens debuterende Carlos Sainz jr.

Op 26 augustus 2014 reed hij voor het eerst in een Formule 1-auto op de Rockingham Motor Speedway In Engeland, ter voorbereiding op de VKV City Racing in Rotterdam, waar hij een demonstratie gaf. Op 10 september reed Verstappen 395 kilometer op de Adria International Raceway met de Toro Rosso uit 2012 om zich te kunnen kwalificeren voor een superlicentie.

Op 29 september kon hij deze superlicentie in ontvangst nemen, waarna direct bekend werd dat hij tijdens de GP van Japan zijn eerste vrije training in de Formule 1 mocht rijden voor Toro Rosso als vervanger van Jean-Éric Vergne. Met 17 jaar en 3 dagen was hij hiermee de jongste coureur die ooit in actie kwam tijdens een Formule 1-weekeinde, ruim twee jaar jonger dan de vorige recordhouder Sebastian Vettel. Tijdens deze vrije training zette Verstappen de 12e tijd neer en gaf hiermee slechts vier tienden toe op teamgenoot Daniil Kvjat. Hij moest wel enkele minuten voor het eind van de training zijn auto langs de baan zetten vanwege een probleem met de motor.

2015

Verstappen maakte op 15 maart 2015 zijn Formule 1-debuut tijdens de GP van Australië in Melbourne in de Toro Rosso STR10. Gedurende het seizoen 2015 reed Verstappen met startnummer 33. In zijn eerste race reed Verstappen in negende positie, toen hij getroffen werd door een motorprobleem.

In zijn tweede race op 29 maart scoorde hij zijn eerste WK-punten door als zevende te finishen tijdens de GP van Maleisië. Hij werd daarmee de jongste coureur ooit die dit presteerde. Verstappen eindigde het seizoen op de 12e plaats in het kampioenschap. Zijn beste resultaten waren twee vierde plaatsen tijdens de GP van Hongarije en de GP van de Verenigde Staten. Veel teambazen waren onder de indruk van de diverse bijzondere inhaalacties die hij onder andere liet zien in de GP van België.

Aan het einde van het jaar ontving hij een aantal prijzen: hij kreeg de Rookie of the Year award, de prijs voor de beste inhaalactie van het seizoen, de FIA Action of the Year award en de FIA Personality of the Year award.

2016

Verstappen komt in zijn tweede Formule 1-seizoen wederom uit voor het team van Scuderia Toro Rosso; teamgenoot blijft de Spanjaard Carlos Sainz jr. In 2016 komen de rijders in actie in de Toro Rosso STR11, die wordt aangedreven met een Ferrari V6-motor uit 2015. In de eerste races van het seizoen eindigde hij achtereenvolgens als tiende, zesde en achtste, alvorens in de Grand Prix van Rusland vanaf een zesde plaats uit te vallen met een motorprobleem. Op 5 mei 2016 maakte Red Bull Racing bekend dat Verstappen per direct de plaats van Daniil Kvjat overnam. Als reden werd gegeven dat Kvjat de druk niet aan kon; hij werd gewisseld naar het team van Toro Rosso.

Tijdens de kwalificatie voor de GP van Spanje, zijn debuut in een Red Bull RB12, bereikte hij de vierde startpositie. Een dag later, op zondag 15 mei, won hij de race en werd hij, op de leeftijd van 18 jaar en 228 dagen, zowel de eerste Nederlandse als de jongste winnaar ooit van een Formule 1-grand prix. Met zijn kwalificatie op de tweede positie voor de GP van België haalde hij het beste kwalificatieresultaat ooit voor een Nederlander, voor Jan Lammers zijn vierde plaats tijdens de GP van de Verenigde Staten-West in Long Beach, in 1980.

Tijdens de GP van Brazilië reed Verstappen een opvallende inhaalrace onder zeer natte omstandigheden. Na een extra benodigde pitstop (zijn vijfde in de race) om van intermediates terug naar regenbanden te wisselen bevond hij zich op de 16e plaats in de wedstrijd. Met slechts 16 rondes te gaan begon hij aan een inhaalrace die hem tot op de derde plaats bracht. Hij ontving veel lof van zijn teambaas Christian Horner die het "een van de beste rijderprestaties die ik ooit in de Formule 1 gezien heb" noemde.

In 2016 is er ook kritiek op zijn rijgedrag, waarmee andere coureurs in gevaar gebracht zouden worden.

2017

De vijfde plaats was in 2017 vaak het lot van Max Verstappen met de Red Bull RB13. De nieuwe reglementen pakten goed uit voor Ferrari dat weer op de kaart stond in de Formule 1, ten koste van met name Red Bull Racing. In de GP's van Australië, Rusland en Monaco eindigde Verstappen als vijfde. In de GP van China startte hij door motorproblemen op de 16e plaats, maar werd hij uiteindelijk toch nog derde. In de eerste ronde won hij al negen plaatsen. De GP's van Bahrein, Spanje, Canada, Azerbeidzjan, Oostenrijk, België en Singapore reed hij niet uit. In Bahrein begaven de remmen het, in Spanje botste Verstappen in de eerste bocht op Kimi Räikkönen, in Singapore was hij bij de start betrokken bij een ongeluk met Räikkönen en Sebastian Vettel, in Canada, Azerbeidzjan, Oostenrijk en België viel Verstappen uit door technische problemen. In de GP van Maleisië won hij zijn tweede Formule 1-race door vroeg in de wedstrijd de van pole position vertrokken Lewis Hamilton in te halen en deze achter zich te houden. Eind oktober wist hij ook de GP van Mexico op zijn naam te schrijven. Verstappen eindigde het seizoen 2017 uiteindelijk als zesde.

2018

Verstappen reed in het seizoen 2018 met de Red Bull RB14. Het chassis van de auto leek op de limiet ontworpen, maar met name in de eerste helft van het seizoen waren er veel problemen met motor en aandrijving. Door een sterke tweede seizoenshelft behaalde hij toch een persoonlijk record met elf podiums.

Hij moest door technische problemen en rijdersfouten tot de vijfde race in Spanje wachten op zijn eerste podium. Na een moeizaam weekend in Monaco keerde hij in de GP van Canada terug op het erepodium met een derde plaats. In de daaropvolgende race in Frankrijk eindigde hij als tweede. Tijdens de GP van Oostenrijk op de Red Bull Ring behaalde hij zijn eerste overwinning van het seizoen.

Na een aantal moeilijke races behaalde Verstappen na de zomerstop in de GP van België zijn eerste podium op Spa-Francorchamps met een derde plaats. In de GP van Japan werd hij na aanvaringen met Vettel en Räikkönen derde in de race. In de GP van Verenigde Staten moest hij vanaf de 19e plaats starten, nadat zijn ophanging het tijdens de kwalificatie had begeven, maar hij eindigde toch als tweede.

In de GP van Mexico behaalde hij, net als in 2017, zijn tweede zege van het seizoen. In de daaropvolgende race, de GP van Brazilië, lag hij ook lange tijd aan de leiding, maar na een botsing met achterblijver Esteban Ocon eindigde hij als tweede. Tijdens de laatste race van het seizoen, de GP van Abu Dhabi, stond hij met een derde plaats opnieuw op het podium.

Met 249 punten kende Verstappen zijn meest succesvolle Formule 1-seizoen tot dan toe en werd hij vierde in het kampioenschap. Hij werd dit seizoen het vaakst van alle coureurs uitgeroepen tot Driver of the Day. Zesmaal ontving hij de meeste stemmen van de mondiale fans.

2019

Verstappen kwam in seizoen 2019 wederom voor het Red Bull team uit. Dit jaar in de Red Bull RB15, die in tegenstelling tot voorgaande RB’s niet was uitgerust met een Renault motor maar met een krachtbron van het Japanse Merk Honda.

De samenwerking van Red Bull en Honda begon positief en werd bezegeld met een podiumplaats van Verstappen in Australië. De Nederlander maximaliseerde ook in de races daarna, in de meeste gevallen met een vierde plek.

Gedurende het seizoen werd gestaag vooruitgang met de motor geboekt en in de GP van Oostenrijk was ook een flinke stap gezet met het chassis van de auto. Na een slechte start viel Verstappen eerst ver terug in de rangschikking, maar reed daarna een opvallende inhaalrace. Een paar ronden voor het einde meldde Verstappen zich aan de staart van Leclerc, die van pole was gestart en de race vanaf de start had gecontroleerd. Na een eerste inhaalpoging die nog werd afgeslagen lukte het kort daarna wel om Leclerc in te halen en finishte Verstappen als eerste.

In de GP van Groot-Brittannië leek een podiumplek voor Verstappen haalbaar, maar Vettel raakte de Red Bull van de Nederlander die hem net voorbij was gereden. Verstappen hield echter nog wel een prijs over aan de race op Silverstone: zijn harde duel met Leclerc leverde hem de “FIA Action of the Year Award” op. In de GP van Duitsland kwam de tweede overwinning van het seizoen. In een zeer onderhoudende race met veel slippartijen en uitvallers bleef Verstappen overeind op de eerst kletsnatte, later opdrogende, baan. In de GP van Hongarije schreef Verstappen historie door als eerste Nederlander ooit een pole-position in de Formule 1 te pakken. Hij eindigde in de race uiteindelijk als tweede, achter Hamilton. In de GP van België kwam Verstappen bij de eerste bocht in botsing met Raikkonen en belandde even verderop in de muur bij Eau Rouge. In de GP van Italië was Red Bull verrassend competitief, maar moest Verstappen een gridstraf incasseren voor het wisselen naar een nieuwe motor. Door contact met een andere auto in de race, waardoor Verstappen gelijk naar de pits moest, eindigde hij op de achtste plaats. In de GP van Singapore, na de zomerstop, werd weer een podium behaald: derde. Ook voor de GP van Mexico, waar Verstappen afgelopen twee jaar de overwinning behaalde, waren de verwachtingen van Red Bull-Honda hooggespannen. Het weekend liep ook op rolletjes tot de laatste seconden van de kwalificatie. Verstappen was op weg naar de pole, maar zag aan het einde van de winnende rit een gele vlag over het hoofd, waardoor uiteindelijk deze pole positie werd ontnomen. In de race zelf moest Verstappen zich, na een lekke band, terug knokken en finishte als zesde. Met een derde plek in de GP van de Verenigde Staten, een overwinning in de GP van Brazilie en een sterke tweede plek in de GP van Abu Dhabi wist Verstappen uiteindelijk toch beide coureurs van het sterker geachte Scuderia Ferrari achter zich te laten in het kampioenschap.

Met drie overwinningen, twee officiële pole-positions en een derde plek in het kampioenschap was 2019 het beste Formule 1-seizoen van Verstappen tot dan toe.

2020

Verstappen kwam in het seizoen 2020 weer uit voor Red Bull. Tijdens de wintertests leek de nieuwe RB16 een geduchte tegenstander voor Mercedes. Teambaas Christian Horner bevestigde dat dit het seizoen is om Mercedes aan te vallen. Vanwege de coronapandemie zijn er veel veranderingen op de kalender. Het seizoen begon dan ook met twee grand prixs op de Red Bull Ring in Oostenrijk. Tijdens de vrije trainingen van de eerste race bleek echter al snel dat Mercedes wederom zeer sterk uit de winter was gekomen. De race eindigde voor Verstappen desastreus vanwege problemen met de Hondamotor.

In de tweede race op de Red Bull Ring (Grand Prix Stiermarken) leek Honda de motorproblemen opgelost te hebben. Verstappen reed deze race wel uit en eindigde zelfs op een derde plaats. Na twee races in Oostenrijk verplaatste de Formule 1 zich naar de Hungaroring te Hongarije. Het hele weekend leek Red Bull geplaagd door problemen met de aerodynamica, die ze maar niet opgelost kregen. De kwalificatie eindigde teleurstellend in een zevende plek voor Verstappen. Op zondag maakte Verstappen tijdens het rijden naar de grid op de natte baan een fout, waardoor hij eindigde in de bandenstapel. Met een afgebroken voorvleugel en schade aan de wielophanging wist Verstappen nog naar de grid te rijden. Daar wisten de monteurs de schade onder tijdsdruk net op tijd voor de race te repareren. Hiervoor zou men normaal gesproken veel meer tijd kwijt zijn geweest. Verstappen kon de race starten vanaf de zevende plek en wist mede door een goede start op plek twee te eindigen.

Voor de twee races op Silverstone liet Red Bull weten updates te hebben meegenomen, die de problemen met de aerodynamica zouden moeten oplossen. Alhoewel de meegebrachte updates bleken te werken, was Mercedescoureur Hamilton tijdens de eerste kwalificatie op Silverstone meer dan een seconde te snel voor de Red Bull van Verstappen, die deze eerste race op Brits grondgebied daarom als derde aanving. Verstappen reed vervolgens “een race in niemandsland" achter de beide Mercedesauto's aan en met een enorm gat naar de nummer vier. In de slotfase werd het echter toch nog spannend voor Verstappen omdat eerst Bottas, en daarna ook Hamilton lek reden. Bottas eindigde door de noodzakelijke pitstop buiten de punten, Hamilton wist, rijdend met een lekke linker voorband, toch nog als eerste de finish te halen. Verstappen finishte als tweede. De tweede race in Engeland was eveneens op Silverstone en kreeg een speciale naam vanwege het zeventigjarig jubileum van de Formule 1. Wederom was Mercedes in de kwalificatie te snel voor Red Bull, maar in de race wist Verstappen door sterke bandenstrategie (Verstappen startte op de harde band) en -management met elf seconden voorsprong op de beide Mercedessen te finishen en realiseerde daarmee zijn negende grand-prixoverwinning. Het weekend daarop volgend werd er geracet in Spanje. Ondanks de relatief hoge temperaturen bij deze race (normaal wordt er in Spanje in het voorjaar gereden) waarbij men Verstappen weer goede kansen toebedacht kon hij niet nogmaals beide bolides van Mercedes achter zich houden. Wel lukte het hem vanaf een derde startpositie bij de start Bottas in te halen en als tweede te eindigen.

Samenvattend, Verstappen behaalde in 2020 11 podiumplaatsen (even veel als in 2018) waarvan twee overwinningen. In alle races die hij beëindigde behaalde hij een podium, behalve tijdens de GP van Turkije waar hij zesde werd. Vijf keer haalde Verstappen de eindstreep niet.

2021

Verstappen reed in 2021 wederom voor het Red Bull team met als nieuwe teamgenoot Sergio Pérez. Verstappen begon dat seizoen uitstekend met het behalen van de pole positie tijdens de seizoensopener in Bahrein. In een spannende race, waarin Verstappen en regerend wereldkampioen Hamilton elkaar afwisselden op de koppositie, bleef het tot het laatst toe in het ongewisse wie deze eerste grand prix ging winnen. Met nog vier ronden te gaan passeerde Verstappen de Mercedes van Hamilton buitenom in de vierde bocht, maar kwam vervolgens even buiten de baan waardoor hij (na een opdracht daartoe op zijn boordradio) zijn positie teruggaf aan Hamilton.

In het Italiaanse Imola won Verstappen de Grand Prix van Emilia-Romagna. Zijn belangrijkste titelconcurrent Hamilton finishte als tweede en behield, dankzij het extra punt voor de snelste raceronde, de leiding in de WK-stand. De derde en vierde race van dit seizoen vonden plaats in respectievelijk Portugal en Spanje waarbij Verstappen dicht bij de Mercedes van Hamilton kwam, maar uiteindelijk in beide races tweede werd. De Grand Prix van Monaco werd door Verstappen gewonnen. De Nederlander startte als tweede, maar door het uitvallen van Charles Leclerc voordat de race begon, kwam Verstappen vooraan het veld te staan. Dankzij deze overwinning werd hij de eerste Nederlander ooit die aan kop kwam te staan van het Wereldkampioenschap.

In de straten van Bakoe werd de Grand Prix van Azerbeidzjan verreden. Verstappen startte vanaf de derde positie en kwam door het inhalen van Leclerc in ronde 7 en daarna een snellere bandenstop ten opzichte van Hamilton aan de leiding. Verstappen hield dit vol, totdat in ronde 46 een klapband een vroegtijdig einde maakte aan zijn race. Doordat Hamilton bij de herstart uit de bocht vloog en geen punten behaalde, bleef Verstappen op positie 1 van de WK- stand staan.

De Grand Prix van Frankrijk werd door de Nederlander gewonnen. Startend vanaf poleposition raakte Verstappen weliswaar na de eerste bocht de leiding in de race kwijt, maar na de eerste pitstops nam hij deze weer van Hamilton over. Het lukte hem beide opkomende Mercedes coureurs van zich af te houden maar besloot toch in ronde 32 een extra bandenstop te maken. Dankzij snellere ronden lukte het Verstappen, gelijk bij de eerste inhaalpoging in de voorlaatste ronde, Hamilton weer voorbij te rijden en achter zich te houden.

Bij de eerste van de twee races in Spielberg, de Grand Prix van Stiermarken, wist Verstappen zijn leidende positie In de WK-stand te verstevigen door bij de start vanaf pole weg te rijden bij Hamilton en met ruime voorsprong als eerste te finishen. Een week later startte Verstappen in Oostenrijk wederom vanaf pole en reed al snel weg bij zijn concurrenten. Hij won de race met een grote voorsprong op Bottas, die als tweede finishte. De Nederlander pakte met deze zege zijn 50e podiumplek en tevens zijn eerste grand slam (pole, overwinning, snelste ronde en alle ronden aan de leiding).

Tijdens de Grand Prix van Groot-Brittannië werd voor het eerst tijdens een grand prix een sprintkwalificatie (sprintrace) gereden die door Max Verstappen werd gewonnen. Hierdoor mocht de Nederlander op zondag vanaf pole starten. Al in het begin van de wedstrijd ontstond een felle strijd tussen Verstappen en Hamilton. In de Copse-bocht raakte Hamilton met zijn linkervoorwiel het rechterachterwiel van Verstappen die daardoor van de baan vloog en crashte. Verstappen werd uit voorzorg naar het ziekenhuis gebracht voor een CT-scan. Hamilton kreeg van de wedstrijdleiding een tijdstraf van 10 seconden. Verstappen behield zijn 1e positie in de stand om het WK.

Voor Verstappen was ook de race in Hongarije onfortuinlijk. Bottas botste met zijn Mercedes vlak na de start en op een natte baan tegen Lando Norris die op zijn beurt de zijkant van de Red Bull van de Nederlander zwaar beschadigde. Verstappen wist nog in de punten te eindigen (9e) maar zag Hamilton ruim voor hem finishen en daardoor de 1e plek in de stand om het WK van de Nederlander overnemen.

Na de zomerstop reed Verstappen de snelste tijd in de kwalificatie van de GP van België en startte vanaf pole. In de stromende regen werden op zondag slechts drie ronden gereden achter de Safety Car. De Nederlander bleef op P1 en werd daardoor uitgeroepen tot winnaar van deze race. De volgende race reed Verstappen voor eigen publiek in Zandvoort. Daar werd, na een afwezigheid van 36 jaar, de Grand Prix van Nederland gereden. Verstappen wist deze GP op zijn naam te schrijven, nadat hij zich een dag eerder al gekwalificeerd had voor pole position. Hierdoor kwam de Nederlander weer aan kop van de WK-stand te staan.

Op de Autodromo Nazionale Monza werd de Italiaanse Grand Prix verreden. Verstappen startte wederom vanaf pole. In de 25e ronde botsten Verstappen en Hamilton, nadat de laatste net de pitstraat had verlaten, en moesten beiden zonder punten de race beëindigen.

Tijdens de Russische Grand Prix reed Verstappen, die achteraan de grid had moeten starten, in een regenachtige en tumultueuze slotfase naar de tweede plaats. De GP van Turkije werd door Verstappen aangevangen vanaf de 2e startpositie, met Bottas in de Mercedes voor hem. De race werd van begin tot eind verreden op een nat Istanbul park circuit. Verstappen eindigde de wedstrijd ook op de 2e plaats, 14 seconden achter Bottas. Titelrivaal Hamilton eindigde de race als vijfde na een inhaalrace vanwege een gridstraf. Hierdoor nam Verstappen de leiding over van Hamilton in het kampioenschap met een verschil van 6 punten.

In de GP van de Verenigde Staten leek Hamilton in de eerste vrije trainingen over iets sneller materiaal te beschikken, maar tijdens de kwalificatie ontliepen de beide coureurs elkaar niks en wist Verstappen de pole op te eisen waarmee hij de Pirelli poleposition prijs al binnen gehaald had op 23 oktober 2021. Met een vroege pitstop tijdens de race (undercut al in de tiende ronde) en later nog een tweede pitstop voordat Hamilton dit deed, bleef Verstappen voor de Mercedes, won de race en liep uit naar 12 punten verschil in het WK.

Tijdens de GP van Mexico-Stad startte Verstappen vanaf de 3e plaats. Na een inhaalactie vlak voor de eerste bocht nam Verstappen de leiding in de wedstrijd. Uiteindelijk won Verstappen de wedstrijd en bracht hiermee het verschil met Hamilton op 19 punten in het WK.

Een week later werd de Grand Prix van Sao Paulo (Interlagos) verreden. De Nederlander werd tweede in de kwalificatie, maar doordat rivaal Hamilton werd gediskwalificeerd (DRS niet in overeenstemming met de regels) kreeg Verstappen in de sprintkwalificatie op zaterdag de 1e startpositie in handen en finishte achter Bottas op de tweede plaats. De race op zondag werd uiteindelijk door Hamilton gewonnen, Verstappen eindigde opnieuw op de 2e plaats.

Op het Losail International Circuit werd voor het eerst de GP van Qatar verreden. Na de kwalificatie kreeg Verstappen van de stewards een gridstraf van 5 plaatsen (negeren van dubbele gele vlag). Hierdoor startte de Nederlander op de zondag vanaf de 7e positie, maar wist toch als tweede te finishen en behaalde een extra punt voor de snelste ronde.

Op het splinternieuwe stratencircuit in Jeddah (GP van Saoedi-Arabië) werd een spectaculaire wedstrijd vol incidenten gereden. Tweemaal een Safety Car op de baan, tweemaal een rode vlag en vier Virtual Safety Car situaties waren het gevolg. Hamilton won de race voor Verstappen. In de WK-stand kwamen de coureurs in punten (elk 369,5) gelijk te staan. De laatste keer dat twee coureurs met een gelijke stand aan de slotrace begonnen was in 1974.

Bij de laatste Grand Prix van 2021 in Abu Dhabi startte Verstappen vanaf poleposition. Hamilton had een betere start, haalde Verstappen in en leek de beste papieren te hebben tijdens de race omdat de Mercedes een betere racepace had. Tijdens ronde 52 (van 58 ronden) had Hamilton elf seconden voorsprong op Verstappen. Deze achterstand leek voor Verstappen niet meer te overbruggen, maar in deze ronde was er een ongeluk waarbij de auto van Latifi de baan deels blokkeerde. De safety car werd ingezet. Tijdens de safety car maakte Verstappen een pitstop voor zachte banden. Hamilton kon dit niet doen anders zou hij zijn koppositie verliezen. Met nog een ronde te gaan mochten de achterblijvers die tussen de twee rivalen inreden de safety car voorbijrijden, waardoor Verstappen direct achter Hamilton terecht kwam. Na de herstart van de race wist Verstappen in de laatste ronde Hamilton te passeren en finishte als eerste. Hierdoor pakte de Nederlander de wereldtitel bij de coureurs, Mercedes behaalde het constructeurskampioenschap.

Mercedes was na afloop woedend, omdat de safety car-periode niet op de gebruikelijke manier was afgehandeld door wedstrijdleider Michael Masi, die alleen de vijf achterliggers tussen Hamilton en Verstappen naar voren stuurde. Normaal gesproken worden alle coureurs die op achterstand rijden gesommeerd om de safety car in te halen en wordt de safety car de ronde erop pas naar binnen gehaald, alleen zou er in dit geval dan niet meer genoeg tijd zijn geweest om de wedstrijd nog op gang te brengen. Mercedes diende een protest in tegen zowel de herstart van de race als de einduitslag, maar kreeg nul op het rekest. Het team had vervolgens nog in beroep kunnen gaan, maar besloot dit niet te doen na een toezegging van de FIA om de gebeurtenissen in Abu Dhabi grondig te onderzoeken.

In Parijs ontving Verstappen tijdens het FIA-gala op 16 december de trofee voor de wereldtitel in de Formule 1. Op 22 december werd Verstappen in Nederland verkozen tot sportman van het jaar (beste sporter van 2020/2021).

2022

Op 3 maart 2022 werd bekend dat Verstappen zijn contract met Red Bull met vijf jaar had verlengd tot en met 2028. Hoewel er door geen van de betrokken partijen bedragen zijn genoemd, zou Verstappen naar verluidt tussen de veertig en vijftig miljoen euro per jaar gaan verdienen.

Door problemen met het brandstofsysteem viel Verstappen tijdens de eerste Grand Prix van het seizoen 2022, de GP van Bahrein, uit in de 54e ronde. Zijn teamgenoot Perez had vergelijkbare problemen en viel eveneens vroegtijdig uit. Een week later werd de Grand Prix Formule 1 van Saoudi-Arabië verreden. In de finale va de race was het stuivertje wisselen tussen Charles Leclerc en Verstappen waarbij de Nederlander Leclerc uiteindelijk voorbleef en zo als eerste over de finish reed. Tijdens de Grand Prix Formule 1 van Australië viel de Nederlander met technische problemen uit.

Verstappen kende in Imola tijdens de Grand Prix Formule 1 van Emiglia-Romagna een succesvol weekend door de pole position, sprint en vervolgens ook de race te winnen. Daarnaast reed hij ook nog de snelste ronde. Hiermee pakte de Red Bull-coureur een Super Grand Slam met het maximaal aantal punten van 34. Ook op het nieuwe circuit in Miami wist Max Verstappen, na vanaf een derde plek te zijn gestart, de Grand Prix Formule 1 van Miami te winnen.

In Barcelona tijdens de Grand Prix Formule 1 van Spanje ontstond een strijd achter Leclerc omdat George Russell de RB18’s achter zich wist te houden. Verstappen had problemen met zijn DRS maar wist, na een bandenwissel naar zachtere banden, Russell weer bij te halen. Leclerc viel met motorische problemen uit en Verstappen won de race waardoor hij eveneens de WK-leiding weer in handen nam.

Tijdens de Grand Prix Formule 1 van Monaco kende Verstappen een goed weekend, maar door een rode vlag (die ervoor zorgde dat Verstappen zijn ronde moest afbreken) in de laatste kwalificatiesessie startte hij vanaf een vierde positie. In de race wist hij wel met een derde plaats het podium te bereiken. Na Monaco reisde het Formule 1-circus naar Azerbaijan. Daar wist Verstappen door verschillende problemen bij beide Ferrari's de overwinning in de Grand Prix Formule 1 van Azerbaijan naar zich toe te trekken.

Tijdens de Grand Prix Formule 1 van Canada wist Verstappen tijdens een regenachtige kwalificatie de pole position veilig te stellen voor de Grand Prix. In de race wist de Nederlander nipt voor Carlos Sainz de race te winnen. In het weekend van de Grand Prix Formule 1 van Groot-Brittannië kwalificeerde zich als tweede voor de race. Tijdens de start pakte hij de leiding, maar door een rode vlag (die veroorzaakt werd door Guanyu Zhou's wagen die over de kop in de bandenstapel landde) moest hij eerste plaats teruggeven aan de oorspronkelijke raceleider. Verstappen kende een minder goede herstart en race doordat een stuk carbon-fiber kwam vast te zitten in de vloer van Verstappens bolide. Hij finishte de race op de zevende plaats.

Bij de Grand Prix Formule 1 van Oostenrijk behaalde Verstappen tijdens de kwalificatie pole position voor de sprintrace. In de sprintrace bereikte hij als eerste de finishvlag. Tijdens de race op zondag had Ferrari's Charles Leclerc de snellere auto. Mede door minder bandenslijtage kon Leclerc snel langs Verstappen, die de race op de tweede plaats beëindigde. Verstappen wist bij het daaropvolgende weekend tijdens de Grand Prix Formule 1 van Frankrijk de overwinning te behalen, nadat Leclerc een fout maakte en crashte.

In Hongarije had Verstappen een wisselvallig weekend. Door een motorprobleem kon hij slechts op de 10e plaats kwalificeren. Tijdens de Grand Prix Formule 1 van Hongarije kon Verstappen door een goede pitstopstrategie en ondanks een kleine fout (waardoor hij met zijn auto een pirouette maakte) de race naar zich toe trekken. Zijn voorsprong in het rijderskampioenschap op Leclerc werd zo vergroot tot 80 punten.

Na een zomerstop van drie weken begon Verstappen aan het weekend van de Grand Prix Formule 1 van België. Bij aanvang van het weekend werd echter duidelijk dat aan de auto van Verstappen diverse motoronderdelen moesten worden gewisseld. Dit leverde een gridstraf op. Tijdens de kwalificatie reed Verstappen de snelste tijd maar startte Verstappen vanwege de straf de race vanaf de 14e plaats. Tijdens de race lag hij na twaalf rondes reeds op de eerste plaats. Uiteindelijk won Verstappen de race met zeventien seconden voorsprong op nummer twee Pérez. Naast de overwinning reed Verstappen ook de snelste raceronde.

Door een defecte versnellingsbak en problemen met de afstelling begon het weekend van de GP van Nederland moeizaam voor Verstappen. Tijdens de kwalificatie behaalde Verstappen pole position. Na een goede start lag Verstappen comfortabel aan de leiding. In ronde 55 van de race kwam de safety car de baan op, waarop Verstappen zijn derde pitstop maakte. Door deze pitstop kwam Verstappen achter Hamilton terecht op de tweede plaats. Bij de herstart in ronde 61 nam Verstappen de leiding in de race over van Hamilton en gaf deze niet meer uit handen. Naast de overwinning behaalde Verstappen wederom de snelste raceronde.

In de GP van Italië kwalificeerde Verstappen met een tijd goed genoeg voor de tweede plaats, maar door een gridstraf startte hij zevende. In de race kwam hij snel naar voren en daagde in de laatste rondes polesitter Leclerc succesvol uit tot een gevecht om de overwinning. Door een uitval van Ricciardo werd de race onder een safety car uitgereden.

Een paar weken later reisde het Formule 1-circus af naar Singapore waar Verstappen – door een fout van het team – tijdens de kwalificatie zijn snelle ronde moest afbreken vanwege dreigend brandstoftekort. Tijdens de Grand Prix werd Verstappen zevende.

Op 9 oktober 2022 won Verstappen zijn twaalfde race van het seizoen tijdens de GP van Japan. Hij behaalde 25 punten waardoor hij, met een voorsprong van 113 punten, niet meer in te halen was voor het kampioenschap door een andere coureur. Verstappen werd hierdoor voor de tweede maal wereldkampioen bij de rijders.

Op 23 oktober 2022 won Verstappen de GP van de Verenigde Staten. Door deze overwinning was Red Bull Racing zeker van hun eerste constructeurskampioenschap sinds 2013. Verstappen won een week later ook de GP van Mexico-Stad, zijn veertiende overwinning van het seizoen 2022. Hij verbrak hiermee het vorige record van Sebastian Vettel en Michael Schumacher van de meeste overwinningen in één Formule 1-seizoen. Uiteindelijk kwam de teller op vijftien overwinningen na de winst in de laatste Grand Prix van het jaar in Abu Dhabi.

2023

Op 5 maart 2023, na de winterstop, keerde de Formule 1 terug voor de GP van Bahrein. Zowel de kwalificatie als race eindigde in een zege voor Verstappen. Een week later tijdens de kwalificatie voor de GP van Saoedi-Arabië had Verstappen in Q2 een probleem met zijn gloednieuwe RB19. Hierdoor startte hij slechts vijftiende. In de race wist hij als tweede te finishen.

Op 2 april 2023 won Verstappen de GP van Australië na een chaotische herstart. Drie weken later reed Verstappen in de GP van Azerbeidzjan in de Sprint(race) slechts tot de derde plaats. In de hoofdrace eindigde hij achter teamgenoot Sergio Pérez op de tweede plaats. Verstappen behaalde in de volgende GP in Miami wel weer de overwinning.

Op 28 mei 2023 won Verstappen zijn tweede Grand Prix op rij door GP van Monaco te winnen. De week erop in de GP van Spanje won Verstappen nogmaals. Hij eindigde de race met de vereisten voor een "Grand Slam". Op 18 juni 2023 won Verstappen de GP van Canada voor de vierde keer op rij. Op 2 juli won Verstappen ook de thuisrace van zijn team in Oostenrijk. Hiermee evenaarde hij zijn eigen record van achtereenvolgende overwinningen in Formule 1.

Ook in de GP van Groot-Brittannië was Verstappen weer een maatje te groot voor de competitie. Hij won voor de zesde keer op rij de wedstrijd op zondag. Twee weken later in Hongarije kwalificeerde Verstappen op de tweede plaats, achter zijn oude titelrivaal Lewis Hamilton. Toch wist hij ook deze wedstrijd met gepaste afstand de zijn naam te schrijven. Geen enkele andere coureur kon hem op 30 juli 2023 stoppen tijdens de GP van België. Hij was de snelste in de kwalificatie en de race, en behaalde zijn achtste Grand Prix-overwinning op rij.

Na de zomerstop was de GP van Nederland. Verstappen kwalificeerde zich met een voorsprong van bijna zes tiende van een seconde op poleposition. Tijdens de race regende het tweemaal, en was er een rode vlag waarbij de race werd stilgelegd. Ondanks de tumultueuze race kwam Verstappen door de laatste bocht als winnaar, en evenaarde hij het record van Vettel, negen overwinningen op rij.

Tijdens het weekeinde van de GP van Italië kon Verstappen geschiedenis schrijven: Mocht hij de Grand Prix winnen, kon hij het record van Vettel overnemen. In de kwalificatie was de Ferrari van Carlos Sainz 0,013 seconde sneller dan Verstappen, die als tweede aan de wedstrijd mocht beginnen. Na lang achter de Ferrari vastgezeten te hebben, wist Verstappen Sainz, die een fout maakte, in te halen en reed onbedreigd naar zijn tiende opeenvolgende overwinning toe.

In het weekend van de GP van Singapore kwam Verstappen in de kwalificatie niet verder dan Q2. In de race finishte hij op de vijfde plaats.

In het volgende race weekend in Japan kwalificeerde Verstappen zich als eerste en eindigde ook op die positie de race..

Tijdens de Grand Prix van Qatar won Verstappen, op de zaterdag na het behalen van een tweede plaats tijdens de sprint, voor de derde maal op rij, het coureurskampioenschap. Verstappen won ook de race op zondag.

2024

Op 2 maart 2024, na de winterstop, keerde de Formule 1 terug voor de GP van Bahrein. Zowel de kwalificatie als race eindigde in een zege voor Verstappen, het was de vijfenvijftigste Grand Prix-overwinning in zijn carrière. Een week later won Verstappen ook de GP van Saoedi-Arabië.

Tijdens de GP van Australië kreeg Verstappen meteen na de start problemen met de remmen en moest een paar ronden later opgeven, en zo kwam er een einde aan een reeks van 43 achtereenvolgende races waarin hij punten behaalde.

Tijdens de GP van Japan was Verstappen weer ongenaakbaar en behaalde de pole, snelste ronde en de overwinning. In China was Verstappen weer oppermachtig, behaalde zijn zesde pole op rij (inclusief de pole van Abu Dhabi 2023) en de vierde GP-overwinning dit zeizoen.

Carrière-overzicht

Karting

Florida Winter Series en Formule 3

Formule 1-carrière

Teams

Statistiek

Onderstaande tabel is bijgewerkt tot en met de Grand Prix van Spanje 2024.

* Seizoen loopt nog

Formule 1-resultaten

• ^† Uitgevallen maar wel geklasseerd omdat er meer dan 90% van de race-afstand werd afgelegd.
• *¹ Winnaar van de sprintkwalificatie.
• *² Tweede in de sprintkwalificatie.
• ‡ Halve punten werden toegekend tijdens de GP van België 2021 omdat er minder dan 75% van de wedstrijd was afgelegd door hevige regenval.
• * Seizoen loopt nog.

Overwinningen

Formule 1-records

*¹ Het record meeste overwinningen van verschillende startplekken wordt gedeeld met Fernando Alonso.

Privé

Verstappen is de zoon van de Nederlandse voormalig Formule 1-coureur Jos Verstappen, en de Belgische Sophie Kumpen, die vroeger op hoog niveau kartte. Verstappen had hierdoor vanaf zijn geboorte tot zijn achttiende jaar een dubbele nationaliteit. Hierna koos hij officieel voor het Nederlanderschap. Na de echtscheiding van zijn ouders groeide hij op bij zijn vader. Verstappen heeft een zus, een halfzus en een halfbroer.

Verstappen heeft sinds 2020 een relatie met Kelly Piquet. Zij is de dochter van drievoudig Formule 1-kampioen Nelson Piquet sr.

Verstappen is in het bezit van een zakenjet, een Dassault Falcon 900 met de registratie PH-DTF, die op naam staat van het Luxemburgse bedrijf Mavic Aviation, de bedrijfsnaam van Verstappen.

Trivia

• Verstappen is een groot fan van voetbal. Hij support de clubs PSV en FC Barcelona.
• Verstappen staat bekend als een groot fan van het videospel FIFA en was een van de beste spelers wereldwijd in 2019.
• In november 2023 stond Verstappen op de cover van het Amerikaanse tijdschrift Time.

Onderscheidingen

• NOC*NSF Young Talent Award – 2014
• FIA Action of the Year – 2014, 2015, 2016, 2019
• FIA Personality of the Year – 2015, 2016, 2017
• FIA Rookie of the Year – 2015
• Lorenzo Bandini Trofee – 2016
• Sportman van het jaar (Nederland) – 2016, 2021, 2022
• Laureus World Sports Awards – 2022
• Officier in de Orde van Oranje-Nassau – 2022
• International Racing Driver Award - 2021, 2022, 2023

Externe links

• Officiële website
• (en) (fr) Statistieken op Statsf1.com
• (en) Statistieken op Driver Database
• (en) Leslie Dickstein, Julia Zorthian, What Fuels Max Verstappen's Formula One Success. TIME (8 november 2023).

Referenties

Michael Schumacher (Hürth-Hermülheim, 3 januari 1969) is een voormalig Duits autocoureur die van 1991 tot en met 2006 en van 2010 tot en met 2012 actief was in de Formule 1. Hij werd zeven keer wereldkampioen en heeft vele records op zijn naam staan.

Op 29 december 2013 liep Schumacher bij een skiongeluk ernstig hersenletsel op.

Carrière

1984-1991: Vroege carrière

Schumacher begon zijn carrière in het karten. Zijn vader beheerde het kartcircuit in Kerpen-Manheim en zorgde voor Michaels eerste kart. Schumacher bleek een getalenteerd coureur en tussen 1984 en 1987 won hij verschillende Duitse en Europese kartwedstrijden. Hij werd de eerste kampioen van het Formel König-kampioenschap in 1988. Via onder meer de Formule 3 en sportwagenraces als lid van het Mercedes-Benz-Junior Team maakte hij een snelle opmars in de autosport.

Jordan

1991: Debuut in de Formule 1

Eddie Jordan zocht in 1991 een vervanger voor een van zijn rijders, Bertrand Gachot, die wegens het gebruik van pepperspray de gevangenis in moest. Hij liet Schumacher op Silverstone testen, waar de Duitser een goede indruk maakte. Schumacher mocht debuteren tijdens de Grote Prijs van België op het circuit van Spa-Francorchamps, en hij viel meteen op door een zevende kwalificatietijd te realiseren. Hij kwam in de race echter niet verder dan enkele honderden meters door een kapotte koppeling.

Benetton

1991-1993: Talent in opkomst

Schumacher werd opgemerkt door Flavio Briatore en Tom Walkinshaw van Benetton. Zij kaapten hem na zijn eerste race weg bij Jordan. Schumacher debuteerde bij het Benetton-team naast drievoudig wereldkampioen Nelson Piquet. In zijn eerste Grand Prix voor het team kwalificeerde en eindigde hij direct voor Piquet. Met één vijfde en twee zesde plaatsen eindigde Schumacher als veertiende in zijn eerste seizoen, waarin hij zes races reed.

In 1992 bevestigde Schumacher zijn talent met acht podiumplaatsen. In België pakte hij in zijn 18e Formule 1 race zijn eerste Grand Prix-overwinning en was daarmee de eerste Duitser die een race wist te winnen na Jochen Mass in 1975. In zijn eerste volledige seizoen 'stuntte' Schumacher door het jaar te eindigen op een derde plaats algemeen, voor zijn idool Ayrton Senna.

1993 was een moeilijk seizoen voor Schumacher. Alain Prost was oppermachtig in zijn Williams en Schumacher eindigde in 1993 als vierde, achter Prost, Senna en toekomstig rivaal Damon Hill, met één overwinning. In Portugal wist hij Alain Prost achter zich te houden en pakte daardoor zijn tweede zege in zijn carrière.

1994: Eerste titel

In 1994 leek de grote krachtmeting tussen Senna en Schumacher te gaan plaatsvinden. De eerste twee races werden gewonnen door Schumacher, terwijl Senna uitviel. Dan volgde het weekend in Imola, waarin Senna en Roland Ratzenberger dodelijk verongelukten. Schumacher won vervolgens voor de derde keer op rij. Van de volgende vier wedstrijden won hij er nog drie, maar dan leek het tij te keren. Na het negeren van een zwarte vlag, op aanwijzing van zijn team, op Silverstone werd Schumacher gediskwalificeerd, waardoor zes punten verloren gingen. Na een nulresultaat (kapotte motor) in "zijn" thuisrace en de winst in Hongarije, werd Schumacher na de Grand Prix Formule 1 van België wederom gediskwalificeerd wegens een te ver afgesleten bodemplaat en geschorst voor twee wedstrijden (Italië en Portugal). Damon Hill, na de dood van Senna de eerste rijder van Williams, kon ongehinderd zijn achterstand goedmaken en was bij aanvang van de laatste race in Australië Schumacher tot op één punt genaderd. In de race dwong Hill Schumacher tot een zeldzame fout, maar doordat Schumacher bij het ingaan van de bocht spreekwoordelijk "de deur dichtgooide" kwamen beide auto's met elkaar in aanraking. Schumacher viel direct uit de race, terwijl Hill nog de pit wist te bereiken. In de pit bleek echter dat de auto van Hill zodanig beschadigd was dat doorrijden onverantwoord was. Het uitvallen van Hill leverde Schumacher het wereldkampioenschap van 1994 op. Na afloop droeg Schumacher zijn titel op aan zijn idool Ayrton Senna.

1995: Tweede titel

In 1995 nam de strijd tussen Hill en Schumacher op de baan toe. In tegenstelling tot Australië 1994, was het dit jaar Hill die zichzelf en Schumacher op Silverstone en Monza uitschakelde. Hill kon echter dit jaar geen serieuze vuist maken: Schumacher was met negen overwinningen superieur. Hij haalde in Aida het wereldkampioenschap voor de tweede keer binnen. In augustus tekende Schumacher voor drie seizoenen bij het Italiaanse Ferrari.

Ferrari

1996: Nieuwe uitdaging

In 1996 stapte Schumacher samen met technisch directeur Ross Brawn en ontwerper Rory Byrne over naar de Italiaanse renstal Ferrari. De afgelopen jaren voor het Italiaanse team waren gekenmerkt door betrouwbaarheidsproblemen en matige resultaten. Ferrari hoopte met Schumacher de resultaten om te kunnen buigen naar een uiteindelijke wereldtitel. De verwachtingen waren, ook door Schumacher zelf, laag gespannen. Williams-Renault domineerde met Damon Hill en Jacques Villeneuve het seizoen 1996. Schumacher behaalde vier polepositions en drie overwinningen. De eerste zege kwam er in de regen te Barcelona, waar hij zijn concurrenten op grote achterstand reed. Ook op Spa en Monza behaalde hij zeges. Het eindresultaat was een derde plaats in het kampioenschap terwijl zijn voormalig rivaal Damon Hill dat jaar de titel naar zich toe wist te trekken.

1997: Vergooide kans

In tegenstelling tot de algemene verwachtingen deed Schumacher in 1997 volop mee voor de titel. Ferrari had, vergeleken met de Williams van concurrent Villeneuve, niet de beste auto van het veld. Desondanks wist Schumacher goede resultaten te behalen. Net als in 1994 werd het kampioenschap in de laatste race beslist. Schumacher begon de race met een voorsprong van 3 punten. Net als Hill drie jaar eerder, kon Villeneuve het tempo van Schumacher goed volgen. Toen Villeneuve zijn inhaalactie pleegde, stuurde Schumacher naar rechts in de hoop Villeneuve te elimineren. Hij belandde echter zelf in de grindbak. Villeneuve eindigde als derde en werd kampioen. Na afloop werd Schumacher naar aanleiding hiervan uit de eindstand geschrapt door de FIA.

1998: Opnieuw net niet

McLaren presteerde in 1998 superieur met David Coulthard en Mika Häkkinen aan het stuur. Halverwege het seizoen had Häkkinen al een grote voorsprong, maar Schumacher en Ferrari gaven niet op. Na enkele gewonnen wedstrijden hadden zij de spanning in het kampioenschap teruggebracht en het kwam weer aan op de laatste wedstrijd op Suzuka. De poleposition was voor Schumacher, maar hij liet zijn motor afslaan op de grid en moest achteraan starten. Hierbij was zijn kans al zo goed als verkeken. Hij vocht zich terug naar een derde plaats, maar een klapband maakte een einde aan zijn wedstrijd en Häkkinen, die de race won, werd kampioen.

1999: Kort seizoen

Het seizoen van 1999 leek dezelfde kant op te gaan als dat van het vorige jaar: een gevecht tussen Schumacher en Häkkinen. Hoewel Häkkinen wat in het voordeel leek te zijn, was het begin van het seizoen spannend. Een zwaar ongeluk op Silverstone maakte een einde aan de aspiraties van Schumacher: hij brak een been op meerdere plaatsen. Schumacher werd vervangen door de Fin Mika Salo. Pas tijdens de voorlaatste race maakte de Duitser zijn comeback. In die race liet hij teamgenoot Eddie Irvine, die nog kans maakte op de titel, winnen. De volgende en laatste race sloot hij af als tweede achter Häkkinen, die zijn tweede titel pakte.

2000: Geduld loont

Schumacher en Ferrari startten het seizoen 2000 superieur: ze wonnen de eerste drie wedstrijden. Halverwege het seizoen viel de Duitser vier keer uit in vijf wedstrijden, waardoor de spanning in het titelgevecht terugkwam. In Japan viel de beslissing in een onderlinge strijd tussen Schumacher en Häkkinen, en uiteindelijk trok Schumacher aan het langste eind. Zijn derde wereldtitel was een feit. Voor Ferrari betekende dit dat voor het eerst sinds 1979 weer een coureur van het team kampioen werd.

2001-2004: Dominantie

Met uitzondering van seizoen 2003, waarin de nieuwe McLaren-coureur Kimi Räikkönen het ook goed deed (twee punten minder dan Schumacher), won Schumacher de seizoenen 2001 tot en met 2004 met meer dan 120 punten. Hij behaalde in deze vier jaren 39 overwinningen.

De jaren 2001-2004 worden ook wel aangeduid als het tijdperk van Schumacher.

Om de Duitser te stoppen werd in 2003 zelfs een nieuw puntensysteem ingevoerd, nadat hij in 2002 een nieuw record vestigde door als vroegste ooit (in een seizoen) wereldkampioen te worden in Frankrijk.

In 2003 was er lange tijd spanning, tot de regenrace op Indianapolis, waarin Schumacher Juan Pablo Montoya en Räikkönen van zich af hield en een gat sloeg dat beslissend bleek in de laatste race van 2003. Een situatie die drie jaar later omgekeerd zou zijn (zie 2006).

2005-2006: Strijd met nieuwe generatie

Aan het monopolie van Schumacher kwam in seizoen 2005 een einde. Eén overwinning werd behaald op Indianapolis, waaraan wegens perikelen rond bandenfabrikant Michelin alleen de drie Bridgestone-teams meededen. Hij werd derde in het kampioenschap en Fernando Alonso werd kampioen. Tussen hem en Schumacher zou het volgende seizoen een felle strijd losbarsten.

In 2006 deed Ferrari betere zaken. Schumacher leek de voornaamste concurrent van titelverdediger Alonso. In het begin liep hij een achterstand op, maar halverwege het seizoen maakte hij een inhaalslag. Na de Grand Prix van Italië, die op 10 september 2006 op het circuit van Monza werd verreden en werd afgesloten met winst van Schumacher, werd direct na afloop van de Grand Prix bekendgemaakt dat de Duitser na 2006 zou stoppen met racen. In de plaats van Schumacher ging Kimi Räikkönen bij Ferrari rijden, naast Felipe Massa. Schumacher bleef actief bij Ferrari. In het kampioenschap naderde hij intussen Alonso steeds meer: na de Grand Prix van China stond hij aan de leiding van de WK-tussenstand, samen met Alonso (maar met één overwinning meer). In de daaropvolgende Grand Prix, die van Japan, leek Schumacher op weg naar zijn achtste wereldtitel, totdat zijn motor het begaf toen hij aan de leiding reed. Alonso ging aan de haal met de winst in Japan en had tien punten voorsprong op de Duitser. Deze moest dan ook sowieso de laatste wedstrijd in Brazilië winnen om nog kans te maken op een nieuwe titel. Schumacher reed een van zijn beste Formule 1-races in Brazilië, maar sloot zijn eerste carrière (zie 2010) uiteindelijk af met een vierde plaats nadat hij een inhaalrace had moeten rijden door een lekke band. Hierdoor was het Alonso die zijn tweede wereldkampioenschap binnenhaalde en zodoende zou het voor Schumacher bij zeven wereldtitels blijven.

2009: Toch niet invallen voor Massa

Eind juli 2009 kondigde Schumacher zijn kortstondige rentree in de Formule 1 aan. Hij zou bij Ferrari de vervanger worden van Massa, die tijdens de kwalificatie van de Grote Prijs van Hongarije zwaargewond was geraakt en dat seizoen waarschijnlijk niet meer in actie zou komen. Op 11 augustus 2009 maakte Schumacher op zijn eigen website echter bekend dat zijn rentree niet door kon gaan. Hij had namelijk eerder dat jaar een motorongeluk gehad, waardoor hij een nekblessure opliep. Zijn nek bleek nog niet in staat te zijn om de grote krachten die een Formule 1-auto uitoefent aan te kunnen. Een latere comeback van Schumacher werd evenwel niet uitgesloten.

Mercedes

2010: Terugkeer naar de grid

Op 23 december 2009 werd bekendgemaakt dat Schumacher in 2010 zijn comeback zou maken. Op 14 maart 2010 keerde Schumacher, rijdend voor Mercedes GP met startnummer 3, terug op de grid. Schumacher was bij aanvang van het seizoen 2010 met zijn 41 jaar de oudste coureur. In het seizoen 2010 eindigde Schumacher met 72 behaalde punten op de negende plaats in het rijderskampioenschap.

2011: Opnieuw geen topauto

Ook in 2011 kon Mercedes GP totaal geen vuist maken tegen teams als Ferrari, Red Bull Racing en McLaren. In 2011 eindigde Schumacher op de 8e plaats met 76 punten.

2012: Laatste seizoen

In 2012 behaalde Schumacher zijn eerste podiumplaats sinds zijn comeback: een derde plaats tijdens de Grand Prix Formule 1 van Europa 2012 op het circuit van Valencia. Doordat hij een verlenging van zijn contract voor 2013 bij Mercedes had afgeslagen, ging Mercedes op zoek naar een vervanger. Dat werd Lewis Hamilton. Op 4 oktober maakte Schumacher op Suzuka bekend dat hij aan het einde van dit seizoen zijn carrière in de Formule 1 definitief zou beëindigen. Op 25 november 2012 reed hij zijn laatste Grand Prix in de Formule 1, de Grand Prix Formule 1 van Brazilië 2012.

Ongeval

Op 29 december 2013 raakte Schumacher bij een skiongeluk in Méribel in de Franse Alpen levensgevaarlijk gewond. Tijdens het skiën viel hij met zijn hoofd op een steen. Hij werd met spoed naar het plaatselijke ziekenhuis in Moûtiers gebracht, maar werd voor gespecialiseerde zorg naar Grenoble gevlogen. Het ziekenhuis in Grenoble gaf aan dat Schumacher een schedeltrauma had opgelopen en in een kunstmatig coma werd gehouden.

Op 16 juni 2014 werd door zijn manager bekendgemaakt dat Schumacher niet langer in een coma verkeerde en het ziekenhuis in Grenoble had verlaten. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis in Lausanne, dat hij op 9 september 2014 verliet om naar zijn Zwitserse huis terug te keren om daar verder te revalideren.

Sindsdien deed de familie geen mededelingen over zijn gezondheidstoestand, maar op 19 september 2016 maakte een advocaat van de familie bekend dat Schumacher niet kan lopen, noch zelfstandig kan staan. Meer details werden niet gegeven.

Op 11 september 2019 onderging Schumacher in Parijs een medische behandeling (stamceltransplantatie).

Controverse

Er bestaat controverse over verschillende manoeuvres van Schumacher en over tactieken van zijn teams:

• In 1994 kreeg Schumacher een zwarte vlag (de zwarte vlag is een teken aan de coureur dat hij de wedstrijd moet beëindigen), voor het negeren van een stop-en-go penalty. De stop-en-go kreeg hij voor inhalen tijdens de opwarmronde. De coureur negeerde de zwarte vlag in opdracht van zijn team en voerde de stop-en-go later in de race uit. Het negeren van de zwarte vlag leverde hem een schorsing van twee wedstrijden op.
• Later in 1994 maakte een botsing in Adelaide een einde aan de titelstrijd tussen Damon Hill en Schumacher. Beide coureurs moesten opgeven. Schumacher behaalde zijn eerste titel.
• In 1997 botste hij in de beslissende race om het kampioenschap met zijn concurrent Jacques Villeneuve. Schumacher moest echter zelf opgeven, terwijl Villeneuve zich tot wereldkampioen kroonde. De FIA oordeelde dat Schumacher met opzet handelde en ontnam hem zijn vicewereldtitel.
• Gedurende Schumachers jaren bij Ferrari was er verschillende keren ophef over zogenaamde teamorders binnen het team, waarbij de ene coureur werd opgedragen de andere voor te laten. Hoewel teamorders destijds gewoon toegestaan waren, waren deze maatregelen niet populair. Toch liet Rubens Barrichello zich in 2002 in de Grote Prijs van Oostenrijk 100 meter voor de eindstreep inhalen door teamgenoot Michael Schumacher. Later in 2002 vertraagde de Duitser als wederdienst net voor de finish van de GP van de Verenigde Staten, zodat Barrichello die race van hem cadeau kreeg.
• In 2006 tijdens de kwalificatie voor de GP van Monaco, waarbij Schumacher de beste tijd had staan, parkeerde hij, met nog enkele seconden te gaan, zijn auto in de krappe voorlaatste bocht, zodat niemand anders zijn tijd nog kon verbeteren. Volgens Schumacher kon hij na een rijdersfout geen kant meer uit, maar de FIA ontnam hem zijn poleposition en plaatste hem achteraan op de startgrid.

Formule 1-carrière

Volgens de FIA was hij lange tijd (sinds 2002, toen hij het aantal wereldkampioenschappen van Juan Manuel Fangio evenaarde, maar meer gewonnen races op zijn naam had staan) "statistisch de grootste coureur die de sport ooit gezien heeft", die "titel" raakte hij kwijt in 2020 toen Lewis Hamilton hem voorbij streefde. Hamilton behaalde toen, net als Schumacher, zijn 7de wereldtitel, maar had meer Grand Prix overwinningen geboekt, en meer pole-positions veroverd.

* Schumacher werd in 1997 geschrapt uit de WK-stand wegens een verkeerde actie op Jacques Villeneuve in de laatste race van het seizoen. Hij behield wel alle punten en overwinningen van dat seizoen.

Totale Formule 1-resultaten

1991 – 1999

† In 1997 werd Schumacher gediskwalificeerd na een ongeluk in de Grand Prix van Europa, waar hij titelconcurrent Jacques Villeneuve van de baan probeerde te rijden. Villeneuve won het kampioenschap, en Schumacher zou met het aantal punten dat hij had behaald tweede geworden zijn.

2000 – 2006 en 2010 – 2012

Records

• Meeste malen wereldkampioen: 7 (1994-1995, 2000-2004, geëvenaard door Lewis Hamilton 2008, 2014-2015, 2017-2020)
• Meeste kampioenschappen achter elkaar: 5 (2000-2004)
• Kampioen met meeste races te gaan: 6 (2002)
• Grootste verschil met nummer 2 (voor de nieuwe puntentelling van 2010): 67 punten (2002, ten opzichte van de tweede: Rubens Barrichello)
• Meeste snelste ronden: 77
• Meeste snelste ronden in één seizoen: 10 (2004, geëvenaard door Kimi Räikkönen in 2005 en 2008)
• Meeste overwinningen met hetzelfde team: 72 (Scuderia Ferrari)
• Meeste overwinningen op dezelfde Grand Prix: 8 (Frankrijk, geëvenaard door Lewis Hamilton, Hongarije)
• Meeste overwinningen op verschillende Grand Prix': 22
• Meeste overwinningen in één seizoen zonder kampioenschap: 7 (in 2016 verbeterd door Lewis Hamilton met 10)
• Meeste seizoenen achtereenvolgend met minstens 1 overwinning: 15, geëvenaard door Lewis Hamilton in 2021.
• Meeste seizoenen met ten minste één start: 19 (1991-2006, 2010-2012) (2023 verbeterd door Fernando Alonso "2001, 2003-2018, 2021-2023")
• Meeste podiumplaatsen: 155
• Meeste podiumplaatsen in één seizoen: 17 in 2002 (verbeterd door Max Verstappen in 2021: 18 podiums)
• Meeste podiumplaatsen achtereenvolgend: 19 (VS 2001 - Japan 2002)
• Meeste top 2-finishes achtereenvolgend: 15 (Brazilië 2002 - Japan 2002)
• Meeste tweede plaatsen: 43
• Meeste podiumplaatsen met hetzelfde team: 114 (Scuderia Ferrari)
• Meeste races met hetzelfde team: 181 (Scuderia Ferrari)
• Meeste races ten minste 1 ronde geleid: 142 (record verbeterd door Lewis Hamilton)
• Meeste ronden aan de leiding: 5.114
• Meeste kilometers aan de leiding: 24.144 (tot seizoen 2012)
• Meeste polepositions met hetzelfde team: 58 (Scuderia Ferrari)
• Meeste dubbels (poleposition en winst): 40
• Meeste hattricks (poleposition, snelste ronde en winst): 22
• Meeste hattricks in een seizoen: 5 (2004)
• Meeste starts van eerste startrij: 115
• Meeste races gefinisht in punten: 192
• Langste tijd bij hetzelfde team: 11 jaar (1996-2006)
• Langste tijd regerend wereldkampioen Formule 1 (8 oktober 2000 - 25 september 2005): 1.813 dagen
• Langste tijd tussen eerste en laatste start: 7.519 dagen (tot en met GP Maleisië 2012) (2022 verbeterd door Fernando Alonso)

Teamgenoten

• 1991: 7UP Jordan - Andrea de Cesaris (één Grand Prix)
• 1991: Camel Benetton Ford - Nelson Piquet
• 1992: Camel Benetton Ford - Martin Brundle
• 1993: Camel Benetton Ford - Riccardo Patrese
• 1994: Mild Seven Benetton Ford - JJ Lehto, Jos Verstappen, Johnny Herbert
• 1995: Mild Seven Benetton Renault - Johnny Herbert
• 1996-1999: Scuderia Ferrari Marlboro F1 - Eddie Irvine
• 2000-2005: Scuderia Ferrari Marlboro F1 - Rubens Barrichello
• 2006: Scuderia Ferrari Marlboro F1 - Felipe Massa
• 2010-2012: Mercedes GP Petronas F1 Team - Nico Rosberg

Trivia

• In 1997 bracht DJ Visage de single Formula uit, die in heel West-Europa een hit werd. Hij stond wekenlang op 1. Het lied is een soort eerbetoon aan Schumacher.
• Schumacher speelt in de Disney-Pixarfilm Cars (2006) een kleine rol als een Ferrari.
• In november 2006 werd hij benoemd tot ereburger van Maranello, de thuishaven van Ferrari.
• In 2008 was Schumacher te zien in de film Asterix en de Olympische Spelen. Hij komt met een Ferrari-rode teamkleur als Schumix uit in de wagenrennen voor Germanië.
• Schumacher kreeg op 22 juli 2007 een bocht op het circuit van de Nürburgring naar hem vernoemd: de 'Michael-Schumacher-S'. Het was de eerste bocht op de Nürburgring vernoemd naar een F1-rijder. De naam werd onthuld door Schumacher, samen met Bernie Ecclestone.
• Op 21 juni 2009 ontmaskerde hij zichzelf als The Stig in het populaire autoprogramma Top Gear. Aan het einde van het programma werd deze onthulling alweer in twijfel getrokken. Volgens een officiële bron zat Schumacher die bewuste aflevering achter het stuur van de geteste Ferrari FXX. Het blijft een raadsel wie de overige keren de witte helm op had.
• Schumachers zoon Mick Schumacher was eveneens F1 coureur en is nu F1 reserve coureur.
• Zijn jongere broer Ralf Schumacher was eveneens F1 coureur.

Externe link

• (en)  Michael Schumacher in de Internet Movie Database

Referenties

Lance Armstrong, geboren als Lance Edward Gunderson (Plano (Texas), 18 september 1971), is een Amerikaans voormalig beroepswielrenner. In 1993 werd hij wereldkampioen te Oslo. Tussen 1999 en 2005 won Armstrong zeven keer op rij de Ronde van Frankrijk maar deze overwinningen werden hem eind 2012 afgenomen wegens dopinggebruik.

In 1995 won hij de Clásica San Sebastián en in 1996 de Waalse Pijl. Hierna stopte hij voor onbepaalde duur met wielrennen omdat bij hem teelbalkanker werd vastgesteld. Armstrong genas van de ziekte en keerde in 1998 terug in het peloton. Vast staat dat Armstrong na zijn eerste comeback — tot zijn eerste pensioen in 2005 — voortdurend doping gebruikte als renner van de US Postal–Berry Floor-ploeg van de Belgische ploegleider en voormalige wielrenner Johan Bruyneel.

Armstrong zag aanschouwelijk al zijn wielerresultaten vanaf augustus 1998 geschrapt, nadat hij tijdens zijn professionele loopbaan veel aanwijzingen naar dopinggebruik of allerlei beschuldigingen — meestal gebeurde dat ten tijde van de Ronde van Frankrijk in juli — onder het tapijt had geveegd. Armstrong gaf in 2013 toe de Ronde van Frankrijk zeven keer op doping te hebben gewonnen.

De UCI schorste hem op 22 oktober 2012 reeds voor het leven, waardoor Armstrong niet langer als wielrenner mag deelnemen aan wedstrijden. Aanleiding was het rapport van de USADA dat hem op 24 augustus 2012 schuldig bevond aan jarenlang gebruik van in de wielersport verboden dopingmiddelen. Op 17 januari 2013 – tijdens een televisie-interview met Oprah Winfrey – gaf Armstrong toe dat hij jarenlang doping heeft gebruikt tijdens zijn carrière.

In 2020 gaf Armstrong toe waarschijnlijk al vanaf zijn 21ste levensjaar doping te hebben gebruikt. Ook bracht hij de teelbalkanker waar aan hij leed in verband met prestatieverhogende middelen (groeihormonen). Met zijn organisatie Livestrong haalde hij 500 miljoen Amerikaanse dollar op voor kankerbestrijding.

Biografie

Aanvang wielercarrière

Na een succesvolle periode als amateur – Armstrong werd onder meer Amerikaans kampioen – werd Armstrong eind 1992 professional na de Olympische Spelen van Barcelona. Al het volgende jaar boekte hij diverse successen, met als hoogtepunt de winst in het wereldkampioenschap op de weg te Oslo.

Ook in de volgende jaren, waarin Armstrong acht maanden per jaar in Europa doorbracht, hielden de successen aan. In de Ronde van Frankrijk 1995 kwam Armstrongs teamgenoot Fabio Casartelli na een val te overlijden. De volgende dag was het peloton in mineur. Armstrong en zijn teamgenoten mochten het peloton als een begrafenisstoet over de finish leiden. Twee dagen later viel Armstrong vroeg aan en won de etappe naar Limoges. Armstrong droeg zijn overwinning op aan Casartelli. Dit maakte hij duidelijk door met gestrekte armen in de lucht richting hemel te kijken.

In 2001 reed het peloton over dezelfde berg waar Casartelli was gevallen en overleden. Armstrong won deze etappe en wees nogmaals met beide armen richting hemel.

Strijd tegen kanker en terugkeer in de wielersport

In oktober 1996 werd bij Armstrong teelbalkanker geconstateerd met uitzaaiingen naar de longen en hersenen. De kans op overleven werd minder dan 50% geschat. Na twee zware operaties en een toen nog experimentele vorm van chemotherapie kwam Armstrong erbovenop en enkele maanden later zat hij alweer op de fiets. Sindsdien is hij actief in de strijd tegen kanker.

De Lance Armstrong Foundation, door hem opgericht, ondersteunt kankerslachtoffers en kankeronderzoek. In 2004 werden de gele anti-kankerbandjes van Livestrong, in samenwerking met Nike ontwikkeld, een rage in de hele wereld.

Tijdens zijn herstel had hij een contract ondertekend bij het Franse Cofidis voor het jaar 1997, maar hij zou finaal bijna geen koers kunnen rijden voor de ploeg omdat hij opnieuw ernstig ziek werd. Het duurde tot mei 1998 voor Armstrong terugkeerde in het professionele wielercircuit. Op de achtste van diezelfde maand trouwde hij met Kristin Richard. De terugkeer verliep aanvankelijk moeizaam, maar aan het einde van het jaar behaalde Armstrong diverse successen, waaronder een vierde plaats in het eindklassement van de Ronde van Spanje 1998 en op het wereldkampioenschap op de weg.

De succesjaren: 1999-2005

Die vierde plaats in de Ronde van Spanje was voor Johan Bruyneel, ploegleider van het US Postal-team van Armstrong, aanleiding zijn zinnen te zetten op de Ronde van Frankrijk 1999. In 2000 won hij de Laureus Award voor de comeback van het jaar. In 2003 won hij dezelfde award in de categorie Sportman van het Jaar.

Alhoewel hij de Tour van 1999 tot en met 2005 won, zijn die overwinningen hem, wegens dopinggebruik, in 2012 weer afgenomen. Ondanks de schrapping zijn toch enkele momenten van Armstrong in de Ronde van Frankrijk een eigen leven gaan leiden.

Een eerste gedenkwaardig moment kwam in 2000 toen hij Marco Pantani op de Mont Ventoux de ritzege schonk als gele truidrager.

In 2001 kwam de ontmoedigende blik "The Look" die hij Jan Ullrich gaf toen hij de Duitser achterliet op Alpe d'Huez. Armstrong ontkent dit in zijn podcast The Move, en verklaart dat hij achterom keek om te peilen waar zijn ploegmaat Chechu Rubiera was gebleven, die daadwerkelijk achter hen reed nadat hij aan kop van de groep tempo had gemaakt.

In 2003 reed hij nabij Gap, alsof het cyclocross was, door een veld na de val van Joseba Beloki. Tijdens de laatste week van die Tour bleef hij op Luz-Ardiden haperen aan een handtas en ging tegen de grond, waarna hij werd opgewacht door Chechu Rubiera (en opnieuw uit de pedalen ging en bijna viel). Armstrong keerde terug omdat de rest dat toeliet als uiting van sportiviteit.

Einde wielercarrière

Op 18 april 2005 maakte Armstrong bekend dat de Ronde van Frankrijk 2005 zijn laatste koers zou zijn. Hij stopte daarna met wielrennen om meer tijd met zijn kinderen door te kunnen brengen. Amerikaanse televisiestations vroegen hem of hij na zijn wielercarrière als presentator van talkshows door het leven wilde gaan, maar dat aanbod sloeg Armstrong af.

Op 5 november 2006 liep hij onder veel media-aandacht de New York City Marathon om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Hij eindigde als nummer 869 in een tijd van 2:59.36. In 2007 liep hij de marathon opnieuw; in een tijd van 2:46.43 eindigde hij dit keer als 232ste.

Comeback

Op 8 september 2008 berichtten Amerikaanse media dat Armstrong in het seizoen 2009 zijn rentree zou maken in het wielerpeloton bij de Kazakse wielerploeg Astana, waar hij opnieuw met ploegleider Johan Bruyneel zou samenwerken. Per 9 september 2008 maakte Armstrong via zijn eigen website bekend dat de geruchten klopten en dat hij had besloten om terug te keren in de professionele wielerwereld. Dezelfde dag verscheen in het Amerikaanse tijdschrift Vanity Fair een interview met hem waarin hij dit ook bekendmaakte. Op 24 september lichtte hij zijn beslissing toe op een persconferentie tijdens de Clinton Global Initiative Conference in New York. Hij maakte zijn comeback enerzijds om aandacht te vragen voor de kankerproblematiek en anderzijds om te bewijzen dat hij dopingvrij reed.

Armstrong zei zelf niets te willen verdienen aan zijn comeback. Al het geld dat hij verdiende zou rechtstreeks gaan naar de door hemzelf opgerichte organisatie Livestrong, waar het besteed zou worden aan kankeronderzoek.

Hij begon zijn terugkeer in de Tour Down Under 2009, die in januari 2009 voor de elfde keer werd gehouden in de omgeving van de Australische stad Adelaide. In februari nam hij deel aan de Ronde van Californië en in mei aan de Ronde van Italië, waarin hij twaalfde werd.

Armstrong reed ook de Ronde van Frankrijk 2009. Bij de vierde etappe stond hij derde in het tussenklassement. Tijdens de ploegentijdrit, die na drie jaar afwezigheid weer werd geïntroduceerd, kwam zijn Astana-ploeg minder dan één seconde tekort op Fabian Cancellara om Armstrong bij de vijfde etappe voor de 84e dag in het geel te laten rijden. Uiteindelijk behaalde hij de derde plaats in het eindklassement, die hem later zou worden afgenomen; zijn ploeggenoot, de Spanjaard Alberto Contador, was oppermachtig en won.

Op 13 juli 2009 zei Armstrong dat hij in 2010 met een eigen wielerploeg wilde komen. Op 23 juli maakte hij via Twitter zijn nieuwe sponsor bekend: in 2010 zou Armstrong voor Team RadioShack rijden, waarvoor hij niet alleen ging wielrennen, maar ook aan triatlonwedstrijden en hardloopwedstrijden ging meedoen. Tijdens de Ronde van Frankrijk 2010 werd Armstrong 23ste in het eindklassement en kon hij zijn stempel niet drukken.

Op 16 februari 2011 stopte hij plotseling definitief met wielrennen, terwijl hij aanvankelijk tot eind mei 2011 zou rijden.

Triatlon

In 2011 en 2012 deed hij op topniveau mee aan diverse professionele triatlons. In september 2011 eindigde hij als vijfde in X-Terra van Ogden in Utah. In 2012 won hij onder meer de halve ironmans van Florida en van Hawaï. Door zijn dopingschorsing mag hij sinds eind 2012 echter niet meer deelnemen aan de meeste triatlons en andere wedstrijden waaraan hij zou willen deelnemen, zoals marathons en mountainbikewedstrijden.

Trapfrequentie

Armstrong fietste niet alleen hard, maar ook met een bijzonder hoge trapfrequentie. Hij reed met ongeveer 110 pedaalomwentelingen per minuut, terwijl de meeste andere wielrenners kiezen voor ca. 90 tot 95 omwentelingen. In een tijdrit kon dit oplopen tot 125 omwentelingen per minuut.

Doping

Gedurende zijn hele carrière werd Armstrong door dopingbeschuldigingen achtervolgd. Vooral in de Franse pers verschenen stukken over mogelijk dopinggebruik door hem. Onder meer zijn relatie met de Italiaanse sportdokter Ferrari leidde tot speculaties. Ook het feit dat zijn ploeggenoten bij US Postal, Roberto Heras, Floyd Landis, Tyler Hamilton en Manuel Beltrán, op doping werden betrapt, werkte niet in Armstrongs voordeel.

In de Franse sportkrant L'Équipe verscheen in augustus 2005 een verhaal over mogelijk epo-gebruik van Armstrong. Stalen uit de Tour van 1999, toen er nog geen manier bestond om epo op te sporen, werden in opdracht van het Wereldantidopingagentschap (WADA) gebruikt in een onderzoek om de huidige opsporingsmethode voor epo te verbeteren. Hierbij werd in twaalf stalen epo gevonden, en zes daarvan kon L'Équipe via het codenummer linken aan Armstrong. De Internationale Wielerunie, die geregeld overhoop ligt met het WADA wat betreft dopingcontroles, besloot advocaat Emile Vrijman opdracht te geven een rapport uit te brengen. Dat rapport concludeerde dat het onderzoek nooit als dopingcontrole was bedoeld en dat daarmee de reglementen voor dopingcontroles niet waren gevolgd. Daarom kon het onderzoek geen reglementaire gevolgen hebben. Wel werd de Canadees Dick Pound, toenmalig hoofd van het WADA, ervan beschuldigd dat hij voor het lek had gezorgd en dat hij het Franse dopinglab onder druk had gezet om voorbarige en onjuiste resultaten te publiceren.

Ook na afloop van de Tour van 2009 doken verhalen op omtrent dopinggebruik door Armstrong. De Deense specialist Jakob Mørkebjerg meldde dat Armstrongs bloedwaarden tijdens de wielerronde zeer verdacht waren.

Op 20 mei 2010 bracht de Amerikaanse wielrenner Floyd Landis zijn verhaal naar buiten. Naast het bekennen van zijn eigen dopinggebruik beschuldigde hij Armstrong ervan hem te hebben uitgelegd hoe doping te gebruiken. Hij beweerde dat Armstrong in 2002 positief testte op epo.

Op 20 mei 2011 bracht ook Tyler Hamilton zijn verhaal naar buiten. Hij beweerde gezien te hebben hoe Armstrong zichzelf doping toediende. Naast epo werd er ook regelmatig gebruikgemaakt van bloeddoping. Het toedienen van autoloog bloed valt niet in de categorie 'toedienen van een lichaamsvreemde stof'.

Op 3 februari 2012 kreeg Armstrong te horen dat het lopende onderzoek tegen hem werd gesloten.

In juni 2012 werd Armstrong door het Amerikaanse dopingbureau USADA officieel aangeklaagd voor het gebruik van doping. De aanklacht was deels gebaseerd op getuigenissen van wielrenners en bloedstalen uit 2009 en 2010. Armstrong ontkende alle aantijgingen, maar mocht voorlopig niet meer aan triatlonwedstrijden meedoen.

Op 5 juli 2012 meldde het Nederlandse dagblad De Telegraaf dat vijf voormalige ploeggenoten van Armstrong tegen hem wilden getuigen, waarbij de vier nog actieve wielrenners in ruil voor belastende verklaringen, waarbij zij ook hun eigen dopinggebruik zouden toegeven, de Ronde van Frankrijk 2012 zouden mogen uitrijden en pas later voor zes maanden geschorst zouden worden. De vijf voormalige ploeggenoten zouden George Hincapie, Levi Leipheimer, David Zabriskie, Christian Vande Velde en de inmiddels gestopte Jonathan Vaughters zijn. Armstrong reageerde furieus via Twitter door te stellen dat er sprake was van 'een partijdige vervolging die de geur heeft van een vendetta'.

Armstrong ging in de 'tegenaanval' tegen de USADA en sleepte het dopingbureau voor de burgerlijke rechter in het Amerikaanse Austin. De rechtbank verklaarde Armstrongs eerste aanklacht niet-ontvankelijk. Armstrong kreeg twintig dagen de tijd om een nieuwe aanklacht in te dienen. Deze nieuwe aanklacht werd inhoudelijk ongegrond verklaard.

Op 23 augustus besloot Armstrong de zaak niet aan te vechten en zijn strijd tegen de USADA op te geven. Hij beweerde nog steeds onschuldig te zijn aan het gebruik van doping, maar dat hij de rechtsgang wilde staken omdat hij geen eerlijk proces zou krijgen en de affaire zijn tol eiste op zijn familie en kankerfonds. De USADA nam hem een dag later al zijn zeges af van de Tour de France. De UCI had tegen die beslissing in hoger beroep kunnen gaan bij het Hof van Arbitrage voor Sport, wat niet gebeurde.

Aanvankelijk ging Nike door met het steunen van Armstrong, wat protest van andere sporters opleverde. Naar aanleiding van de dopingonthullingen verbrak Nike op 17 oktober 2012 het sponsorcontract met Armstrong, het sportkledingconcern blijft wel Livestrong financieel ondersteunen. Dezelfde dag stapte Armstrong op als voorzitter van Livestrong, hij bleef wel bestuurslid. Na Nike trokken dezelfde week ook de sponsors van sportschoolketen 24-Hour Fitness, brouwerij Anheuser-Busch en voedselproducent Honey Stinger zich terug.

De Ierse UCI-voorzitter Pat McQuaid maakte op 22 oktober 2012 officieel bekend dat zijn organisatie achter het USADA-rapport staat. 'Voor Lance Armstrong is er geen plaats in het wielrennen,' zo zei hij, evenals: 'Hij verdient het om in het wielrennen vergeten te worden.'

Christian Prudhomme, directeur van de organisatie van de Ronde van Frankrijk, wil dat Armstrong het prijzengeld terugbetaalt dat hij vanaf 1999 bij de Tour de France gewonnen heeft. Dat zou voor Armstrong uitkomen op omgerekend ongeveer drie miljoen euro.

Op 17 en 18 januari 2013 werd op de Amerikaanse televisiezender OWN (Oprah Winfrey Network) een tweedelig interview uitgezonden dat Oprah Winfrey twee dagen eerder met Armstrong had. Het was zijn eerste openbare reactie sinds de UCI hem zijn titels ontnam. Hij gaf toe zijn Tourzeges te hebben behaald met behulp van doping in de vorm van epo, bloedtransfusies, cortisonen, groeihormonen en testosteron.

In 2014 werd door Alex Holmes de film Stop at Nothing: The Lance Armstrong Story gemaakt over het bedrog van Armstrong en met name over de invloed die dit had op de mensen die wel de waarheid wilden vertellen en wier levens en carrières door Armstrong werden kapotgemaakt.

De rechtszaak van de Amerikaanse overheid tegen Armstrong werd in april 2018 afgeblazen. Armstrong trof een schikking van vijf miljoen dollar, er hing hem eerder een schadeclaim van honderd miljoen dollar (ruim tachtig miljoen euro) boven het hoofd.

In 2020 kondigde ESPN en Armstrong aan dat er een documentaire komt waarin hij niet anders dan de waarheid ging vertellen. Zo zegt hij dat zijn eerste contact met doping al plaatsvond op zijn 21ste. Hij gebruikte cortisonen in zijn eerste seizoen waarin hij ook wereldkampioen werd. Hij linkt hierin ook het gebruik van groeihormonen met zijn teelbalkanker.

Privéleven

Begin jaren 90 had Lance Armstrong een relatie met de Nederlandse wielrenster Daniëlle Overgaag. In 1997 ontmoette hij de vrouw met wie hij in mei 1998 trouwde en met wie hij drie kinderen kreeg. In 2003 werd de echtscheiding uitgesproken. Armstrong had van 2004 tot 2005 een relatie met zangeres Sheryl Crow. Zij vierde zijn Touroverwinning van 2004 mee in Parijs. Sinds 2008 heeft Armstrong een relatie met Anna Hansen, met wie hij twee kinderen heeft.

Boeken

Lance Armstrong heeft enkele boeken geschreven over zijn fietscarrière en kankergenezing. Ook heeft hij een boek geschreven voor kinderen en het wielrennen.

• It's Not About the Bike: My Journey back to Life (2000; in het Nederlands verschenen als Door de pijngrens)
• Every Second Counts (2003; in het Nederlands verschenen als Elke seconde telt)
• Lance Armstrong, Images Of A Champion (2006)

Anderen

• Lance Armstrongs Trainingsprogramma, Chris Carmichael (2004)
• L.A. Confidentiel, David Walsh en Pierre Ballester (2004)
• Lance Armstrongs Oorlog, Daniel Coyle (2005)
• Alleen Winnen Telt, Het Geheim Van Succes Volgens De Ploegleider Achter De Tour De France-Overwinningen Van Lance Armstrong, Johan Bruyneel, sportdirecteur (2008)
• De Lance Factor, Mart Smeets (2011)
• The Secret Race, Daniel Coyle in samenwerking met wielrenner Tyler Hamilton (2012)
• De leugens van Lance, Juliet Macur (2014) ISBN 9789400402478

Lance Armstrong Foundation

Armstrong richtte in 1997 een kankerbestrijdingsfonds op, de Lance Armstrong Foundation (LAF). Om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker verkoopt de organisatie gele polsbandjes met het motto Livestrong. De opbrengst van zijn comeback in het wielrennen ging volgens eigen zeggen ook volledig naar de LAF. Zo ging de fiets waarop Armstrong de 20e etappe in de Tour van 2009 uitreed na afloop onder de hamer.

Armstrong nam op 17 oktober 2012 ontslag als voorzitter van zijn fonds. Hij bleef wel aan als lid van de Raad van Bestuur. Het fonds had op dat moment ongeveer 500 miljoen US-dollar opgehaald. Op 4 november vertrok Armstrong ook uit de Raad van Bestuur. De organisatie gaf als reden op dat hij Livestrong de negatieve effecten wilde besparen van zijn schorsing voor het leven door de USADA en de UCI. Armstrong is met een donatie van in totaal zeven miljoen US-dollar nog steeds de grootste donor van Livestrong.

Palmares

Overwinningen

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Ploegen

• 1992-1996 Motorola
• 1997 Cofidis le Crédit par Téléphone
• 1998-2002 US Postal Service
• 2003-2004 US Postal Service presented by Berry Floor
• 2005 Discovery Channel - Berry Floor
• 2009 Astana
• 2010-2011 Team RadioShack

Externe links

(en) Profiel van Lance Armstrong op ProCyclingStats

(en) Officiële website

Jennifer Capriati (New York, 29 maart 1976) is een voormalig professioneel tennisspeelster uit de Verenigde Staten van Amerika.

Biografie

In 1989 was Jennifer Capriati, met dertien jaar, de jongste deelneemster ooit aan de Wightman Cup. In datzelfde jaar won zij de juniorentitels van het US Open, in zowel het enkel- als het dubbelspel.

Zij begon als prof in maart 1990 en won in 1992 goud tijdens de Olympische Zomerspelen in Barcelona.

In haar beginjaren brak zij record na record, waaronder jongste speelster die een proffinale haalde, jongste halvefinaliste op Roland Garros, jongste halvefinaliste op Wimbledon en de jongste speelster die de grens van één miljoen dollar aan prijzengeld haalde.

Ze kon niet omgaan met de druk in de tenniswereld en verdween in 1994 van de banen nadat ze in 1993 gearresteerd werd voor winkeldiefstal. Ze werd ook een paar keer opgepakt wegens het in bezit hebben van marihuana.

In 1996 keerde ze terug in het tenniscircuit door in het toernooi van de Duitse stad Essen te spelen – daar­na behoorde ze een aantal jaren weer tot de top van het internationale vrouwentennis (WTA). Zij bereikte de top van de wereldranglijst in 2001 en eindigde dat jaar als de nummer twee van de wereld, achter Lindsay Davenport.

Capriati heeft drie grandslamtitels op haar naam staan. Haar grootste wens – 'haar eigen' US Open in New York te winnen – is niet vervuld. Wel stond zij vier keer in de halve finales van het US Open, waarin ze drie keer verloor in een derde set tiebreak (in 1991 tegen Monica Seles, in 2003 tegen Justine Henin en in 2004 tegen Jelena Dementjeva). Zij stopte in 2004.

In 2012 werd zij opgenomen in de internationale Tennis Hall of Fame.

Tegenwoordig woont zij in Palm Beach.

Gewonnen WTA-toernooien enkelspel

Resultaten grandslamtoernooien

Enkelspel

Vrouwendubbelspel

Externe links

• (en) Profiel van Jennifer Capriati op de website van de WTA
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op de website van de ITF
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op de website van de Billie Jean King Cup
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op sports-reference.com (gearchiveerd)
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op olympedia.org
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op de website van de Tennis Hall of Fame
• (en) Profiel van Jennifer Capriati op de website van Wimbledon