• At-Tira – dawna arabska wieś w Mandacie Palestyny, w dystrykcie Bajsanu
• At-Tira – dawna arabska wieś w Mandacie Palestyny, w dystrykcie Hajfy
• At-Tira – dawna arabska wieś w Mandacie Palestyny, w dystrykcie Ramli
• At-Tira – miejscowość w Syrii

• Konwencja TIR – (skrót od fr. Transport International Routier – Międzynarodowy Transport Drogowy) – międzynarodowa konwencja celna upraszczająca procedury celne w międzynarodowym przewozie materiałów
• Karnet TIR – dokument, który spełnia funkcję dokumentu gwarancyjnego i celnego, pod osłoną którego może być realizowana procedura TIR
• tir – nazwa spotykana w języku potocznym w odniesieniu do dużego samochodu ciężarowego do przewozu towarów na trasach międzynarodowych

Tira – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Hopkins.

Marek Medvesek, ps. Oczko (ur. w 1954 w Szczecinie jako Marek Krużel) – polski gangster, przestępca, przywódca jednej z najbardziej niegdyś wpływowych grup przestępczych w Polsce, szef szczecińskiego podziemia kryminalnego. W zakładach karnych i aresztach spędził w sumie ponad 15 lat. Przydomek nadano mu ze względu na brak jednego oka, które zastąpione jest szkiełkiem.

Życiorys

Początkowo mieszkał przy ulicy Żabiej w Żelechowej, dzielnicy Szczecina. Tutaj mieszkał też Marek Duda, ps. Duduś, i Jacek Pawlak, ps. Ślepy. To właśnie z nimi Medvesek zaczynał „karierę” przestępczą.

Oczko pracował jako bramkarz w klubie „Mała Scena Rozrywki” przy placu Szarych Szeregów. To tam zaczął poznawać osoby, z którymi w późniejszym czasie stworzył struktury przestępcze na terenie Szczecina. Wśród nich byli Andrzej Zieliński, ps. Słowik, który pochodził z pobliskiego Stargardu. Praca jako ochroniarz nie przynosiła zbyt dużych dochodów, więc Oczko szukał innych sposobów na zarobienie dużych pieniędzy. W połowie lat 80. wyjechał na krótko do Niemiec Zachodnich. Tam poznał Chorwatkę, ożenił się, a po żonie przyjął nazwisko Medvesek. Po powrocie Oczki jego gang zajmował się napadami na przemytników tirów. Pokrzywdzeni nie zgłaszali kradzieży, bo sami wieźli nielegalny towar. W późniejszym czasie grupa ściągała haracze z klubów nocnych i agencji towarzyskich.

Wraz z grupą pruszkowską zdecydowano się na przekręt papierosowy. Naczepę tira zapakowano kartonami z trocinami, ale trzy ostatnie rzędy były z oryginalnymi papierosami Marlboro. Transakcji sprzedaży dokonano w szczecińskim hotelu Radisson Blu, a trefny towar sprzedano hurtownikowi z Gorzowa. Transport do hurtowni Caro zawiózł osobiście Andrzej Zieliński.

W maju 1997 roku do szczecińskiej prokuratury okręgowej wpłynął list wysłany przez Rafała Chwieduka, ps. Czarny, który ściśle związany był z grupą Oczki, i odpowiedzialny był za pion narkotykowy. Dzięki jego zeznaniom w lutym 1998 roku zaczęły się masowe aresztowania szczecińskich gangsterów. Przed szczecińskim sądem stanęli również Oczko i jego kompani. Proces trwał półtora roku i zakończył się skazaniem Oczki za organizowanie i udział w zorganizowanej grupie lub związku przestępczym o charakterze zbrojnym (art. 258 k.k.), oraz za rozboje (art. 280 k.k) i wymuszenia rozbójnicze (art. 282 k.k.). Oczko dostał 13 lat pozbawienia wolności. Taki sam wyrok dostał Marek Duda, ps. Duduś. Niższe wyroki dostali członkowie grupy: Artur Rogoziński, ps. Tuła, i Marek Bochniak, ps. Kokaina. Wyrok został podtrzymany przez sąd w Poznaniu. W 1995 roku trójka rosyjskojęzycznych gangsterów wtargnęła do poznańskiego klubu „El Chico”, zabijając ochroniarza, a drugiego ciężko raniąc. Za pomoc zabójcom został skazany na 15 lat pozbawienia wolności, jednak po ogłoszeniu wyroku wyszedł na wolność, ponieważ – zgodnie z polskim prawem – mógł otrzymać łącznie karę 15 lat za wszystkie przestępstwa w grupie przestępczej. Opuścił zakład karny w sierpniu 2016.

12 lutego 2008 roku Marek Medvesek w procesie Janusza Treli (Krakowiaka) został skazany przez katowicki sąd na 25 lat pozbawienia wolności za zlecenie zabójstwa Białorusina Wiktora Fiszmana, który stawał się konkurencją dla gangu Oczki. Z przyczyn formalnych wyrok uchylono. Ponownie za to samo przestępstwo, w takim samym wymiarze kary, skazany został 12 października 2016 roku. Zatrzymany został 10 sierpnia 2017 roku w Piasecznie, gdzie się ukrywał. Jest podejrzany o udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która przemycała i handlowała narkotykami. W kwietniu 2018 został zwolniony z aresztu po wpłaceniu poręczenia majątkowego w wysokości 400 tys. zł.

Przypisy

Iwona Blecharczyk, właśc. Iwona Monika Blecharczyk (ur. 24 września 1987 w Kosztowej) – polska kierowczyni samochodów ciężarowych, właścicielka firmy transportowo-marketingowej „Imagination”, youtuberka, nauczycielka języka angielskiego jako obcego. Twórczyni samochodowego kanału Trucking Girl w serwisie internetowym YouTube, jako kobieta – wzór dla dziewcząt nagrodzona w 2019 tytułem Barbie Shero.

Życiorys

Pochodzi z województwa podkarpackiego. Urodziła się w Kosztowej. W 2007 wystartowała w konkursie Miss Polonia i w Mielcu wzięła udział w finale Miss Polonia Podkarpacia. W 2010 ukończyła studia wyższe, z wykształcenia jest nauczycielką języka angielskiego. Podczas nauki pracowała w branży odzieżowej, jeździła jako kierowczyni busa z Polski do Anglii. Po studiach trafiła do szkoły, gdzie wykonywała pierwotny zawód. W 2011 zmieniła pracę – została kierowczynią TIRów.

W 2013 roku w serwisie internetowym YouTube założyła kanał Trucking Girl, na którym prezentuje nagrania z kabiny ciężarówki oraz pogadanki na tematy okołosamochodowe. W czerwcu 2024 liczba subskrybentów tego kanału YT przekroczyła 1 milion użytkowników. Kanał prowadzony jest w dwóch językach – polskim i angielskim. Odbiorcy z Polski stanowią około połowy widowni. Poza Polską nagrania statystycznie najwięcej razy oglądane są w Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii.

W okresie 2017–2018 przebywała w Ameryce Północnej (Kanada, Stany Zjednoczone), jeżdżąc m.in. po Lodowym Szlaku i polach naftowych.

W 2019 firma Mattel przyznała jej (jako drugiej Polce po Martynie Wojciechowskiej) tytuł Barbie Shero; z tej okazji Iwona Blecharczyk otrzymała 29-centymetrową lalkę Barbie wykonaną na swój wzór. Po niej, w 2021, to wyróżnienie przyznano Anicie Włodarczyk.

Bywa w telewizji, gdzie prowadziła program Przygody truckerki dla Discovery Channel, a także na innych kanałach na YouTube (np. kanał Rafała Gębury 7 metrów pod ziemią), mówiąc o sprawach okołozawodowych. W Polsce była prezentowana m.in. przez naTemat.pl, Viva.pl, Claudia.pl, Polskie Radio, Newsweek Polska, PolenJournal. Za granicą napisały o Iwonie Blecharczyk m.in. niemiecki tygodnik Die Zeit, Der Spiegel Panorama, kanadyjski dziennik La Presse z Montrealu, witryna metropolitaine.fr z Bordeaux. Influencerka angażuje się w działania charytatywne oraz na rzecz społeczności kierowców zawodowych.

Została zaproszona do udziału jako prelegentka w konferencji z cyklu TEDx.

Zdobywczyni tytułu Człowiek Roku – Skrzydła Transportu 2019 przyznawanej przez Transport Logistyka Polska.

Została ambasadorką marek Orlen (z Robertem Kubicą, Kubą Przygońskim i Adriennem Vogelem), Volvo Truck i Eurowag oraz Fundacji Truckerslife i programu Trzeźwo myślę. Została twarzą kampanii reklamowej kart flotowych.

W 2020 Wydawnictwo Muza opublikowało 320-stronicową książkę Iwony Blecharczyk Trucking girl. 70-metrową ciężarówką przez świat (ISBN 978-83-287-1519-6), o tematyce zbliżonej do jej twórczości internetowej. W 2021 założyła własną firmę transportową Imagination Iwona Blecharczyk.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Osobista witryna WWW
• Oficjalny kanał Iwony Blecharczyk w serwisie Instagram
• Oficjalny kanał Iwony Blecharczyk w serwisie Facebook

Tira (hebr. טירה; arab. الطيرة) – miasto położone w Dystrykcie Centralnym w Izraelu.

Leży na równinie Szaron, w otoczeniu miasta At-Tajjiba, miasteczka Kochaw Ja’ir, kibuców Ramat ha-Kowesz, Ejal i Nir Elijjahu, moszawów Miszmeret, Cherut, Kefar Hess, Porat i Azri’el, oraz wioski Kefar Awoda. Na południowy wschód od miasta przebiega granica terytoriów Autonomii Palestyńskiej, która jest strzeżona przez mur bezpieczeństwa. Po stronie palestyńskiej znajduje się miasto Kalkilja.

Historia

Arabska wioska Tira powstała około XVI wieku.

29 listopada 1947 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło Rezolucję nr 181 o podziale Palestyny na dwa państwa: żydowskie i arabskie. Na mocy tej rezolucji wioska Tira miała znaleźć się w państwie arabskim, jednak podczas wojny o niepodległość w 1948 została zajęta przez wojska izraelskie. Po zawarciu rozejmu, wioska Tira znalazła się na terytoriach przyznanych państwu Izrael. Pozostała jednak arabską miejscowością (mieszkańcy nie zostali wypędzeni tak jak się stało w pobliskiej wiosce Miska)

W 1952 Tira otrzymała status samorządu lokalnego, a w 1991 prawa miejskie.

Demografia

Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2008 roku w mieście żyło 21,8 tys. mieszkańców, wszyscy Arabowie (w tym 99,6% muzułmanie).( Obecnie w 2012 roku w Tirze żyje około 25 tys. mieszkańców)

Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w Tirze w 2000 było 3 654 zatrudnionych pracowników i 953 pracujących na własny rachunek. Pracownicy otrzymujący stałe pensje zarabiali w 2000 średnio 3 767 NIS, i otrzymali w ciągu roku podwyżki średnio o 2,4%. Przy czym mężczyźni zarabiali średnio 4 494 NIS (podwyżka o 6,1%), a kobiety zarabiały średnio 2 319 NIS (obniżka o 13,0%). W przypadku osób pracujących na własny rachunek średnie dochody wyniosły 4 289 NIS. W 2000 roku w Tirze było 69 osób otrzymujących zasiłek dla bezrobotnych i 1 183 osób otrzymujących świadczenia gwarantowane.

               Populacja miasta pod względem wieku:

Edukacja

W mieście Tira znajduje się 7 szkół podstawowych,2 gimnazja i 3 szkoły średnie, w których uczy się 4,7 tys. uczniów. Wśród szkół są: Al-Madźd, Al-Zahraa, Al-Najah, Al-Omarija, Al-Manar, Al-Hanan,Al-Ghazali,szkoły gimnazjalne:Gimnazjum A i Gimnazjum B, oraz szkoły średnie :Ibrahim Qasem,i nowoczesne oddane w 2006 roku Liceum Naukowe Tomashin. Są tu także: centrum pedagogiczne oraz średnia szkoła technologiczna.

Kultura i sport

W mieście znajdują się liczne ośrodki kultury, stadion piłkarski, korty tenisowe, place zabaw dla dzieci oraz basen pływacki.

Gospodarka

W mieście rozwija się przede wszystkim rolnictwo, sadownictwo, uprawy w szklarniach ,przemysł meblarski, jest wiele kafejek i restauracji, Tira jest słynna od najlepszej klasy pieczywa i mięsa oraz takich potraw jak szałerma i hummus, w centrum miasta znajduje się małe centrum handlowe, 2 fabryki worków nylonowych oraz jeden z największych przemysłów budowlanych w okolicy arabskiej.

Komunikacja

Na wschód od miasta przebiega autostrada nr 6, brak jednak możliwości bezpośredniego wjazdu na nią. Przez miasto przebiega droga nr 554 , którą jadąc na wschód dojeżdża się do drogi nr 444 łączącej miasto At-Tajjiba z miasteczkiem Kochaw Ja’ir, lub jadąc na południe dojeżdża się do kibucu Ramat ha-Kowesz. Lokalna droga prowadzi na północ do moszawu Kefar Hess oraz wioski Kefar Awoda.

Miasta partnerskie

• Burg, Niemcy

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie satelitarne Tiry Google Maps
• Mapa Tiry Amudanan

Tiramisu (wł. tiramisù [tiramiˈsu] – od tira mi sù 'popraw mi humor', dosł. 'podnieś mnie') – deser złożony z warstwy biszkoptu nasączonej bardzo mocną kawą espresso, na którą nakłada się warstwę kremu z sera mascarpone, żółtek jaj kurzych i cukru, a całość posypuje się warstwą grubo zmielonych płatków gorzkiej czekolady. W Polsce popularna jest odmiana z biszkoptami nasączonymi dodatkowo likierem amaretto (we Włoszech wino marsala), do której obok żółtek używa się także białek jaj.

Deser ten podaje się bardzo silnie schłodzony, zwykle do kawy espresso. Tradycyjnie tiramisu spożywa się we Włoszech na drugie śniadanie – zwłaszcza w upalne dni.

Istnieje co najmniej kilkadziesiąt różnych przepisów na tiramisu, które we Włoszech występuje w wielu regionalnych odmianach. Deser ten, tradycyjnie okrągły, przyjmuje obecnie najróżniejsze rozmiary i kształty, choć na ogół jest to prostokątne lub okrągłe ciastko o rozmiarach zbliżonych do polskich wuzetek.

Istnieje wiele legend na temat historii powstania tego klasycznego włoskiego deseru. Do miana stolicy tiramisù pretendują: Wenecja, Treviso, Friuli, Siena i Florencja, a wpływy kuchni lombardzkiej znajdziemy w serze mascarpone, produkowanym między Lodi a Abbiategrasso. Każde z tych miast ma własny przepis na jego wykonanie. Deser wymyślony został w północno-wschodnich Włoszech w latach 70. XX wieku. Zaserwował go po raz pierwszy w 1972 roku cukiernik Roberto Linguanotto (Loly), który w 1969 roku przygotował oryginalną recepturę z Alba Di Pillo – żoną Ado Campeola, restauratora Alle Beccherie w Treviso. Pierwsze wzmianki o deserze ukazały się w 1981 roku w kolumnie Giuseppe Maffioli w kwartalniku kulinarnym Veneto. Receptura deseru tiramisù otrzymała certyfikat Włoskiej Akademii Kulinarnej w roku 2010.

Tiramisu, jako deser pożywny i regenerujący, stał się szybko bardzo popularny. Początkowo przyrządzano go według klasycznej receptury lub z pewnymi zmianami, nie tylko w restauracjach Treviso, ale także w całym regionie Wenecji Euganejskiej.

Przypisy

Andrzej Gałła (ur. 17 lutego 1952 we Wrocławiu) – polski aktor teatralny i filmowy.

10 czerwca 1976 zadebiutował w teatrze. Pięć lat później ukończył Studium Aktorskie przy Teatrze Kalambur we Wrocławiu. W 1997 zdał egzamin eksternistyczny (reżyserski).

Masowej publiczności znany jest z roli prezesa Andrzeja Kozłowskiego w serialu komediowym Świat według Kiepskich. Wygrał casting do roli Ferdynanda Kiepskiego, ale ostatecznie rola trafiła do Andrzeja Grabowskiego.

Teatr

Filmografia

Teledyski

• Afro Kolektyw – „Gramy dalej”

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Andrzej Gałła w bazie IMDb (ang.)
• Andrzej Gałła w bazie Filmweb
• Andrzej Gałła w bazie filmpolski.pl