Honoré de Balzac wym. [ɔnɔ'ʀe ‘də bal’zak], Honoriusz Balzak (ur. 20 maja 1799 w Tours, zm. 18 sierpnia 1850 w Paryżu) – francuski powieściopisarz, obok Dickensa i Tołstoja jeden z najważniejszych twórców współczesnej powieści europejskiej, autor monumentalnego cyklu powieściowego Komedia ludzka (La comédie humaine).

Jego wszystkie powieści miłosne (omnes fabulae amatoriae) umieszczone zostały w index librorum prohibitorum dekretami z lat 1841, 1842 i 1864.

Życiorys

Przodkowie Balzaca byli chłopami nazwiskiem Balssa ze wsi Nougayrié w Tarn. Rdzeń bals oznacza w langwedockim stromą skałę. Ojciec pisarza utrzymywał, że ich ród pochodzi ze szczepu Galów, którzy przetrwali inwazję i dali początek arystokratycznemu rodowi Balzac d’Entraques’om i z czasem zmienił nazwisko na Balzac.

Dziadek Honoriusza, Bernard Balssa (1716-1778), odziedziczył w Nougayrié kawałek ziemi i wytężoną pracą doszedł do posiadania łąk i winnic. Ojciec pisarza, Bernard Franciszek, człowiek prosty, lecz oczytany samouk, w czasie rewolucji wzbogacił się w służbie państwowej. Pojął on w 1797 roku za żonę 18-letnią Anne-Laure z domu Sallambier, od której był starszy o 32 lata. Pierwszym ich dzieckiem był Honoré, urodzony 20 maja 1799.

Zgodnie z francuskim zwyczajem klas posiadających chłopiec został oddany na wykarmienie do mamki, u której przebywał przez 4 lata, następnie wciąż pod opieką obcych ludzi nauczył się czytać i pisać. Matkę widywał tylko w niedzielę. Do domu rodzinnego wrócił w 1803 roku. Ten epizod z dzieciństwa zrodził we wrażliwym dziecku przekonanie, że był odrzucony i niekochany przez swoją matkę. Spośród trojga rodzeństwa (Laury, Laurencji i Henryka) szczególne więzi połączyły go z, o szesnaście miesięcy młodszą, Laurą.

Gdy ukończył 6 lat, ojciec umieścił go jako alumna w Vendôme, w kolegium z internatem, prowadzonym przez zgromadzenie oratorianów, skąd powracał tylko na wakacje. W Vendôme Balzac zapoznał się z obszerną biblioteką szkoły. Pochłaniał bez wyboru książki wszelkich rodzajów: religijne, historyczne, filozoficzne, przyrodnicze. Przeżycia z tego okresu zawarł później w powieści Ludwik Lambert, w znacznej mierze autobiograficznej. W kwietniu 1813 roku oratorianie zaniepokojeni jego stanem zdrowia odesłali go do domu.

Od lipca do listopada 1814 roku młody Balzac był eksternem kolegium w Tours. W listopadzie rodzina, w związku z awansem ojca przeniosła się do Paryża i zamieszkała przy ulicy du Tempe 40, w dzielnicy Marais. Honoriusza umieszczono w internacie u pana Lepitre. Pod koniec 1815 został pensjonariuszem surowego księdza Gansera. Przez cały ten czas kontynuował naukę w liceum Karola Wielkiego, którą ukończył w 1816 roku z przeciętnymi wynikami.

Źle traktowany przez swarliwą i egoistyczną matkę, w wieku 18 lat opuścił dom rodzinny, usiłując utrzymać się z pisania (wówczas jeszcze pod pseudonimem) utworów literackich. Dramat niekochanego dziecka ujawnił dopiero w 1846 roku, na 4 lata przed swą śmiercią. Mając 18 lat napisał pierwszą tragedię (Cromwell, 1820) oraz powieści filozoficzne.

Po ukończeniu w Tours szkoły średniej, zgodnie z wolą ojca, który widział w nim przyszłego prawnika, pracował w kancelarii adwokackiej, a następnie notarialnej. Na Sorbonie podjął studia prawnicze (których nie ukończył), a jednocześnie słuchał wykładów z literatury i filozofii.

W 1825 spróbował swoich sił jako przedsiębiorca uruchamiając drukarnię, jednak po 4 latach okazało się, że nie sprostał wymogom bankierów paryskich, działalność więc zakończyła się fatalnym bankructwem. Na spłatę długów poświęcił nawet skromny majątek rodzinny. Od zaciągania długów nie uwolnił się do końca życia, wspomagając, a niekiedy wręcz ratując swe finanse zaliczkami na powieści, których jeszcze nie zaczął pisać.

W 1829 osiągnął pierwszy sukces literacki, wydając pierwszą pod własnym nazwiskiem powieść Szuanie (Les chouans). Jeszcze większy rozgłos uzyskała książka Fizjologia małżeństwa (Physiologie du mariage, 1829), także ze względu na to, że uznano ją za nieprzyzwoitą. Ta książka była pierwszym utworem cyklu, który w 1842 r. otrzymał tytuł Komedia ludzka; kluczem do całości, zakrojonej na 137 pozycji (85 utworów ukończonych, reszta w formie notatek i fragmentów) jest Ojciec Goriot (1834-35), gdzie Balzac wprowadził postacie pojawiające się później w innych utworach. Komedia ludzka jest pełnym, realistycznym obrazem społeczeństwa francuskiego od czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej po rządy Ludwika Filipa. Balzac był także autorem nowel o tematyce średniowiecznej, pięciu dramatów; zajmował się również dziennikarstwem i krytyką literacką. Do twórczości Balzaca nawiązywali w swych dziełach najwięksi pisarze realizmu krytycznego.

Kobiety odgrywały w życiu Balzaca ważną rolę. Przez wiele lat kochał, aż wreszcie w 1850 r. poślubił w Berdyczowie Polkę, Ewelinę Hańską. W swoich powieściach, zmieniając dotychczasową literacką modę, portretował kobiety dojrzałe (to znaczy po trzydziestce) – stąd powstało określenie kobiety w wieku balzakowskim, pochodzące od tytułu powieści Balzaca Kobieta trzydziestoletnia.

W Polsce wydano 8-tomowy Wybór dzieł (1880-84); od 1909 Tadeusz Boy-Żeleński przetłumaczył i wydał 34 utwory Balzaca.

Twórczość

Zamysł stworzenia panoramy francuskiego społeczeństwa XIX wieku kształtował się powoli. Do roku 1830 powstające utwory były oddzielne, początkowo drukowane w odcinkach. Wyszły dwa tomy Sceny z życia prywatnego, które po dwóch latach rozrosły się do 4 tomów. W roku 1833 Balzac postanowił połączyć napisane i projektowane powieści w jeden cykl, określony przez niego w 1841 roku nazwą Komedia ludzka. Zgodnie z zamysłem twórcy, człowiek był rozpatrywany w nim jako gatunek przyrodniczy, a jego opis miał być zawarty w przeszło 130 utworach (napisał ich 91, były to powieści, opowiadania i szkice), w których występuje ponad 2000 postaci, obecnych wielokrotnie w różnych książkach. Cykl obejmuje okres Pierwszego Cesarstwa, Restauracji i Monarchii Lipcowej (1815–1846).

• 1829 – Szuanie (Les chouans), Fizjologia małżeństwa (Physiologie du mariage)
• 1830 – Chwała i nieszczęście (Gloire et Malheur), Bal w Sceaux (Le bal de Sceaux), Wendeta (La vendetta), Zgoda w małżeństwie (La paix du ménage), Kobieta cnotliwa (La femme verteuse), Studium kobiety (Étude de femme), Lichwiarz (L’usurier), Namiętność na pustyni (Une passion dans le désert), Jaszczur (La peau de chagrin), Żegnaj (Adieu), El Verdugo (El Verdugo), Gobseck
• 1831 – Drugie studium kobiety (Autre étude de femme), Sarrazine (Sarrasine), Jezus Chrystus we Flandrii (Jésus-Christ en Flandre), Nieznane arcydzieło (Le chef-d’oeuvre inconnu), Przeklęty syn (L’enfant maudit), Rekrut (Le Réquisitionnaire), Czerwona oberża (l’auberge rouge), Eliksir życia (L’élixir de longue vie), Wygnańcy (Les proscrits)
• 1832 – Sakiewka (La bourse), Pani Firmiani (Madame Firmiani), Granatka (La Grenadière), Kobieta porzucona (La femme abandonnée), Transakcja (La Transaction), Zlecenie (Le message), Kobieta trzydziestoletnia (La femme de trente ans), Proboszcz z Tours (Le curé de Tours), Mistrz Korneliusz (Maître Cornélius), Ludwik Lambert (Louis Lambert), Pułkownik Chabert (Le colonel Chabert)
• 1833 – Eugenia Grandet (Eugénie Grandet), Znakomity Gaudissart (L’illustre Gaudissart), Ferragus (Ferragus), Lekarz wiejski (Le médecin de campagne)
• 1834 – Księżna de Langeais (La Duchesse de Langeais), Poszukiwanie absolutu (La recherche de l’absolu), Marany (Les Marana), Dramat nad morzem (Un drame au bord de la mer), Serafita (Séraphîta)
• 1835 – Ojciec Goriot (Le père Goriot), Kontrakt ślubny (Le contract de mariage), Dziewczyna o złotych oczach (La Fille aux yeux d’or), Melmoth pojednany (Melmoth réconcilié)
• 1836 – Msza ateusza (La messe de l’athée), Kuratela (L’interdiction), Stara panna (La vieille fille), Lilia w dolinie (Le Lys dans la vallée)
• 1837 – Muza z zaścianka (La muse du département), Stracone złudzenia (Illusions perdues): Dwaj poeci (Les deux poètes), Historia wielkości i upadku Cezara Birotteau (Histoire de la grandeur et de la décadence de César Birotteau), Bank Nucingena (La Maison Nucingen), Facino Cane (Facino Cane), Gambara (Gambara), Massimilla Doni (Massimilla Doni)
• 1838 – Córka Ewy (Une fille d'Ève), Gabinet starożytności (Le cabinet des antiques), Urzędnicy (Les Employés ou La Femme supérieure)
• 1839 – Beatrix (Béatrix), Stracone złudzenia (Illusions perdues): Wielki człowiek z prowincji w Paryżu (Un grand homme de province à Paris), Sekrety księżnej de Cadignan (Les secrets de la princesse de Cadignan), Piotr Grassou (Pierre Grassou)
• 1840 – Piotrusia (Pierrette), Król cyganerii (Un prince de la bohème)
• 1841 – Listy dwóch młodych mężatek (Mémoires de deux jeunes mariées), Urszula Mirouët (Ursule Mirouët), Z. Marcas (Z. Marcas), Proboszcz wiejski (Le curé de village)
• 1842 – Albert Savarus (Albert Savarus), Fałszywa kochanka (La fausse maîtresse), Kawalerskie gospodarstwo (La rabouilleuse)
• 1843 – Stracone złudzenia (Illusions perdues): Cierpienia wynalazcy (Les Souffrances de l’inventeur), Tajemnicza sprawa (Une ténébreuse affaire)
• 1844 – Modesta Mignon (Modeste Mignon), Pierwsze kroki (Un début dans la vie), Honoryna (Honorine), Aferzysta (Un homme d’affaires), Gaudissart II (Gaudissart II), Chłopi (Les paysans), Blaski i nędze życia kurtyzany: Jak kochają ladacznice (Splendeurs et misères des courtisanes: Comment aiment les filles) i Po czemu miłość wypada starcom (Splendeurs et misères des courtisanes: À combien l’amour revient aux vieillards)
• 1845 – Epizod z czasów terroru (Un épisode sous la terreur)
• 1846 – Kuzynka Bietka (La cousine Bette), Bezwiedni aktorzy (Les comédiens sans le savoir), O Katarzynie Medycejskiej (Sur Catherine de Médicis), Małe niedole życia małżeńskiego (Petites misères de la vie conjugale)
• 1847 – Kuzyn Pons (Le cousin Pons), Deputowany z Arcis (Le député d’Arcis), Blaski i nędze życia kurtyzany: Dokąd wiodą złe drogi (Splendeurs et misères des courtisanes: Où mènent les mauvais chemins)
• 1848 – Krzywe zwierciadło historii współczesnej (L’envers de l’histoire contemporaine), Blaski i nędze życia kurtyzany: Ostatnie wcielenie Vautrina (Splendeurs et misères des courtisanes: La Dernière Incarnation de Vautrin)
• 1855 – Małomieszczanie (Les petits bourgeois)

Kultura masowa

• Wielka miłość Balzaka – polsko-francuski serial telewizyjny z 1973 roku. W rolę Balzaca wcielił się Pierre Meyrand.

Upamiętnienie w Polsce

Od 1973 na terenie obecnej dzielnicy Bielany w Warszawie znajduje się ulica imienia Honoriusza Balzaka.

Zobacz też

• literatura francuska
• Club des Hashischins

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia Powszechna. T. 1. Warszawa: PWN, 1973. Brak numerów stron w książce
• André Maurois: Prometeusz, czyli życie Balzaka. Warszawa: Czytelnik, 1970.

Linki zewnętrzne

• Utwory Honoré de Balzaca w serwisie Wolne Lektury
• Dzieła Balzaca w bibliotece Polona

Jean Baptiste Édouard Detaille (ur. 5 października 1848 w Paryżu, zm. 23 grudnia 1912 tamże) – francuski malarz akademicki, batalista.

Pochodził z rodziny o tradycjach wojskowych, studiował pod kierunkiem Jeana Meissoniera. W czasie wojny francusko-pruskiej był oficjalnym malarzem armii i brał bezpośredni udział w walkach. W latach 1879-1884 wiele podróżował po Europie, był również w Tunezji z francuskim korpusem ekspedycyjnym. Od 1867 wystawiał z powodzeniem w paryskim Salonie, był członkiem Académie des beaux-Arts i od 1895 prezydentem Société des artistes français. Trzykrotnie nagradzano go Legią Honorową, przyczynił się do założenia Musée de l'Armée w Paryżu.

Detaille malował wyłącznie obrazy o tematyce wojskowej, były to sceny z życia codziennego wojska, ćwiczeń, musztry i parad. Artysta malował również dynamiczne sceny batalistyczne ilustrując wydarzenia mu współczesne, jak i historyczne. Jego prace odznaczają się realizmem i dbałością o szczegóły, artysta pracował wolno i dokładnie, często korzystając z eksponatów muzealnych. Naturalistyczne i szokujące widza przedstawienia pól bitewnych były czasami źle przyjmowane i malarz musiał wycofywać swoje prace z wystaw.

W latach 1902-1905 Detaille namalował tryptyk Vers la gloire w absydzie Panteonu w Paryżu. Był również autorem kilku bogato ilustrowanych publikacji na temat umundurowania armii francuskiej, które stanowią dzisiaj cenne źródło informacji historycznych.

Publikacje

• L'Armée française: types et uniformes (1885-1889). Ilustracje Édouard Detaille, tekst Jules Richard.
• Autour du Concile: souvenirs et croquis d'un artiste à Rome (1887). Ilustracje Édouard Detaille, ryciny Ferdinand Heilbuth, tekst Charles Yriarte.
• Cavaliers de Napoléon (1895). Ilustracje Édouard Detaille, tekst Frédéric Masson. Reedycja: Teissèdre, Paryż, 2002.

Wybrane prace

• Bitwa pod Villejuif, 1870,
• Bitwa pod Champigny, 1882, (panorama, współautor Alphonse de Neuville),
• Vers la gloire, Panteon w Paryżu, 1902-1905.

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej. Dulewicz: Słownik sztuki francuskiej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 124. ISBN 83-214-0048-5.

Linki zewnętrzne

• Édouard Detaille w Artcyclopedia.com. [dostęp 2009-01-15]. (ang.).
• 1911encyclopedia – biografia. [dostęp 2009-01-15]. (ang.).
• Art Renewal Center – galeria. [dostęp 2009-01-15]. (ang.).

Alexandre Desplat (ur. 23 sierpnia 1961 w Paryżu) – francuski kompozytor muzyki filmowej. Zdobywca dwóch Oscarów za muzykę do filmów Grand Budapest Hotel (2014) i Kształt wody (2017).

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Alexandre Michel Gérard Desplat urodził się 23 sierpnia 1961 w Paryżu we Francji. Jego rodzice: matka – Greczynka i ojciec – Francuz, poznali się na uniwersytecie w Kalifornii, a po ślubie przenieśli się do Paryża, gdzie urodził się Alexandre. Starszym bratem Alexandre’a jest Vic Desplat. W wieku pięciu lat Desplat rozpoczął naukę gry na fortepianie, a następnie na flecie i trąbce. W młodości interesował się muzyką jazzową, brazylijską i afrykańską, a wkrótce również muzyką filmową i kinematografią amerykańską.

Studia kompozytorskie podjął w Konserwatorium Paryskim (Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse de Paris), pobierając nauki u takich profesorów jak Claude Ballif, Iannis Xenakis. Po ukończeniu studiów odbył także kurs orkiestracji w Los Angeles pod kierunkiem Jacka Hayesa.

Początki kariery

Po ukończeniu studiów Desplat komponował głównie do francuskich przedstawień teatralnych. Pracował także jako policjant. Pierwszym filmem pełnometrażowym do którego skomponował muzykę było Ki lo sa? Roberta Guédiguiana z 1985 r. Do 1990 roku stworzył jeszcze oprawę muzyczną do dwóch francuskich filmów pełnometrażowych, serialu animowanego Pif i Herkules i kilku filmów krótkometrażowych. W latach 1987–1988 współpracował z piosenkarzem Erikiem Moreną pisząc i aranżując muzykę do jego piosenek.

Lata 1990–1999

Na początku swojej kariery Desplat poznał swoją przyszłą żonę, skrzypaczkę Dominique Lemonnier. Razem rozpoczęli wspólną współpracę. Dominique często wykonuje partie solowe w muzyce tworzonej przez Desplata, jest także często producentem jego prac. W 1996 r. na potrzeby muzyki do filmu Wielce skromny bohater, stworzyli kwintet smyczkowy Traffic Quintet. Kwintet wykonuje niekiedy partie smyczkowe w muzyce Desplat, on sam aranżuje także na potrzeby koncertowe kwintetu muzykę swoją i innych twórców.

Po 1990 roku jego kariera kompozytorska znacznie się rozwinęła. Desplat skomponował muzykę do wielu produkcji telewizyjnych, krótkometrażowych, reklam telewizyjnych. Pisał także do filmów kinowych. W 1994 r. nawiązał współpracę z reżyserem Jacques’em Audiardem przy jego debiucie reżyserskim Patrz na upadających mężczyzn (Regarde les hommes tomber). Współpracę z Audiardem Desplat kontynuuje do dzisiaj. Napisał muzykę do kolejnych sześciu filmów reżysera. W 1996 r. współpracował z reżyserką Marion Vernoux przy filmie Love, etc. w późniejszym czasie komponując muzykę do jej trzech kolejnych filmów. W 1996 r. otrzymał także swoją pierwszą nominację do Cezara za muzykę do filmu Wielce skromny bohater Audiarda. W 1998 r. skomponował muzykę do filmu Une minute de silence Florenta Emilia Siriego, z którym także nawiązał długotrwałą współpracę (cztery kolejne fillmy reżysera). Kompozycje te umocniły pozycję Desplat we francuskim przemyśle filmowym.

Lata od 2000

Po 2000 roku Desplat nadal pracował przy produkcjach francuskich lub koprodukcjach europejskich (m.in. brytyjsko – francuski film Obrona Łużyna, kiedy to po raz pierwszy nagrywał muzykę z londyńską London Symphony Orchestra, z którą współpracował wielokrotnie w latach późniejszych). Nawiązywał także kolejne długotrwałe współprace z reżyserami (w roku 2003 film Inquitudes Gilles’a Bourdosa i dwa kolejne filmy reżysera w późniejszych latach). W 2002 Desplat otrzymał drugą nominację do Cezara za muzykę do filmu Na moich ustach Jacques’a Audiarda.

Większy rozgłos przyniosła kompozytorowi muzyka do filmu Petera Webbera Dziewczyna z perłą w 2003 r. Film zdobył na świecie wiele nagród i nominacji, a sam Desplat został nominowany do Złotego Globu, nagrody BAFTA i Europejskiej Nagrody Filmowej. Kompozycja ta przyniosła mu uznanie krytyków i rozgłos w Hollywood. W 2004 Desplat napisał muzykę do m.in. filmu Narodziny z Nicole Kidman, a w 2005 do takich filmów jak Syriana Stephena Gaghana (druga nominacja do Złotego Globu) i Firewall. Kompozytor nie rezygnował jednak z komponowania do filmów europejskich. W 2005 uznanie przyniosła mu muzyka do filmu W rytmie serca Jacques’a Audiarda. Desplat zdobył za nią swojego pierwszego Cezara, a także Srebrnego Niedźwiedzia na 55. MFF w Berlinie i nagrodę Étoile d’Or.

W 2006 Desplat skomponował muzykę do m.in. filmu Królowa, za którą otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara, a także do filmu Malowany welon, za którą otrzymał Złotego Globa. W kolejnych latach kompozytor współpracował z takimi reżyserami jak Ang Lee przy filmie Ostrożnie, pożądanie, David Fincher przy filmie Ciekawy przypadek Benjamina Buttona (nominacja do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA), Wes Anderson przy filmach Fantastyczny pan Lis (nominacja do Oscara i BAFTA), Kochankowie z Księżyca i Grand Budapest Hotel, Roman Polański przy filmach Autor widmo (nagroda Cezar), Rzeź, Wenus w futrze i Prawdziwa historia, George Clooney przy filmie Idy marcowe, Obrońcy skarbów i Suburbicon, Stephen Daldry przy filmie Strasznie głośno, niesamowicie blisko. W 2010 r. nagrodę BAFTA, czwartą nominację do Oscara i nominację do Złotego Globu przyniosła mu muzyka do filmu Jak zostać królem. Desplat skomponował muzykę także do takich kasowych produkcji jak Złoty kompas (2007), Saga „Zmierzch”: Księżyc w nowiu (2009), Harry Potter i Insygnia Śmierci część I (2010) i Część II (2011). Projekty te przyniosły mu duży rozgłos oraz dużą popularność w Hollywood.

W 2010 Desplat był członkiem jury konkursu głównego na 63. MFF w Cannes. Poza tym kompozytor prowadzi warsztaty mistrzowskie na uniwersytecie w Paryżu i w Royal College of Music w Londynie. 14 lipca 2011 kompozytor został odznaczony kawalerskim orderem Legii Honorowej.

W 2014 Desplat napisał muzykę m.in. do kasowego rebootu serii filmów o Godzilli: Godzilla, a także do kolejnego filmu Wesa Andersona: Grand Budapest Hotel i filmu Gra tajemnic Mortena Tylduma. We wrześniu 2014 Desplat był przewodniczącym jury konkursu głównego na 71. MFF w Wenecji (jako pierwszy w historii kompozytor na tym stanowisku). Kompozycje z roku 2014 przyniosły Desplatowi szereg nagród. Otrzymał on siódmą nominację do Złotego Globu (za Grę tajemnic), nagrodę BAFTA i Grammy (obie za muzykę do filmu Grand Budapest Hotel), a także podwójną nominację do Oscara (siódma i ósma nominacja w karierze) za muzykę do Gry tajemnic i Grand Budapest Hotel. Za muzykę do Grand Budapest Hotel otrzymał Oscara.

W 2016 współpracował m.in. z Lukiem Bessonem przy filmie Valerian i miasto tysiąca planet oraz z Guillermo del Toro przy filmie Kształt wody.

Życie prywatne

Alexandre Desplat poślubił skrzypaczkę Dominique Lemonnier. Wspólnie mają dwie córki: Ninon i Antonię.

Filmografia

Filmy kinowe

Filmy dokumentalne

2000

• Home Sweet Home (reż. Heidi Draper, Michael Raeburn)

2002

• Paroles d'étoiles (reż. Thomas Gilou)
• Michel Audiard et le mystère du triangle des Bermudes (reż. François-Régis Jeanne, Stéphane Roux)

2007

• Ségo et Sarko sont dans un bateau (reż. Karl Zero, Michel Royer)

2011

• Roman Polański: moje życie (Roman Polanski: A Film Memoir, reż. Laurent Bouzereau)

2016

• Les habitants (reż. Raymond Depardon)

2017

• 12 dni (12 jours, reż. Raymond Depardon)

Filmy telewizyjne

1989

• Pif i Herkules (Pif & Hercule) (reż. Bruno Desraisses) (serial TV)

1991

• Le flic de Moscou (reż. Stéphane Kurc)

1992

• Papa veut pas que je t'épouse (reż. Patrick Volson)

1993

• Le paradis absolument (reż. Patrick Volson)
• J’aime pas qu’on m’aime (reż. Stéphane Kurc)
• Le coeur qui tape (reż. Didier Grousset)

1994

• Voyage en Pologne (reż. Stéphane Kurc)

1995

• L'échappée belle (reż. Jérôme Enrico)
• Le fils de Paul (reż. Didier Grousset)
• Le poteau d'Aldo (reż. Didier Grousset)
• La mer à boire (reż. Edwin Baily)
• Alla turca (reż. Macha Méril)

1996

• La voisine (reż. Luc Béraud)
• Le rôle du père (reż. Didier Grousset)
• Un petit grain de folie (reż. Sébastien Grall)

1997

• Tout ce qui brille (reż. John McKay)
• Huppert (reż. Manu Kurewa)
• Viens jouer dans la cour des grands (reż. Stephen Lowenstein)

1998

• Petits nuages d'été (reż. Olivier Langlois)

1999

• Le bois du Pardoux (reż. Stéphane Kurc)
• Manège (reż. Charlotte Brandström)
• Maud (reż. Dominique Cheminal)
• Chercheur d'héritiers (reż. Olivier Langlois)
• Retour à Fonteyne (reż. Philomène Esposito)
• Juliette (reż. Jérôme Foulon)
• Brigade spéciale (reż. Charlotte Brandström) (serial TV – odcinki 1–3)

2000

• La maison du bonheur (reż. Charlotte Brandström)
• N'oublie pas que tu m'aimes (reż. Jérôme Foulon)
• Les Ritaliens (reż. Philomène Esposito)

2001

• Villa mon rêve (reż. Didier Grousseet)
• Passage du bac (reż. Olivier Langlois)
• Madame Sans-Gêne (reż. Philippe de Broca)

2002

• Tous les chagrins se ressemblent (reż. Luc Béraud)
• Une autre femme (reż. Jérôme Foulon)
• Les beaux jours (reż. Jean-Pierre Sinapi)
• Sauveur Giordano (reż. Edouard Niermans)

2003

• Virus au paradis (reż. Olivier Langlois)
• Le pays des enfants perdus (reż. Francis Girod)

2010

• Władcy świata (The Special Relationship) (reż. Richard Loncraine) (Album CD: Varese Sarabande, 2010)

2016

• Marseille (reż. Florent-Emilio Siri i Thomas Gilou) (serial TV) (autor tematów, muzyka napisana wspólnie z Jeanem-Pascalem Beintusem) (Album CD: Federation Entertainment, 2016)
• Łowcy trolli (Trollhunters) (serial TV) (tematy)

Filmy krótkometrażowe

1987

• Attention à la peinture (reż. Cris Campion)
• La forêt (reż. Cris Campion)
• L'arrière pensée (reż. Vincent Campion)
• Sans blague (reż. Pascal Elso)
• V.F. (reż. Christophe Delmas)
• V.O. (reż. Christophe Delmas)

1991

• Simon courage (reż. Patrick Ardis)
• Les lieux d'aisance (reż. Vincent Monnet)
• Rossignol de mes amours (reż. Christian Merret-Palmair)

1993

• Jour de fauche (reż. Vincent Monnet)
• Départ en vacances (reż. Daniel Delume)

1994

• Ne bougez plus (reż. Jean-François Chaintron)
• Les ailes de l'ombre (reż. Philippe Robert, Jean-Claude Thibaut)

1995

• Bons baisers de Suzanne (reż. Christian Merret-Palmair)
• Quand je s'rai grand, mon père il sera policier (reż. Vincent Monnet)

2003

• Tout ce qui brille (reż. Lou Jeunet)
• Les baisers des autres (reż. Carine Tardieu)

2012

• A Therapy (reż. Roman Polański)

Inne kompozycje

Kompozycje teatralne

• Romeo & Juliette (reż. Clown Kompanie)
• Bettina (reż. Jacques Mornas)
• La ronde (reż. Jacques Mornas)
• La descente d’Orphée (reż. Jacques Mornas)
• Le Songe d'une nuit d'été (reż. Jacques Mornas)
• Vol au dessus d'un nid de coucou (reż. Jacques Mornas)
• La Villegiature (reż. Jacques Mornas)
• Vu du Pont (reż. Jacques Mornas)
• L'Eventail (reż. Jacques Mornas)
• La Nuit des rois (reż. Jacques Mornas)
• L'Emberlificoteur (reż. Adriano Sinivia)
• Le Concert incroyable (reż. Cie Philippe Genty)
• Inconnu à catte adresse (reż. Francoise Petit)
• Papa doit manger (reż. André Engel)

Kompozycje do przedstawień baletowych

• Le Sirocco Bleu (reż. Caroline Marcade) (1989)

Kompozycje do spektakli operowych

• L'Opera des Gueux (Beggar's Opera) (reż. Jacques Mornas) (1994)

Utwory koncertowe

• Symfonia na flet i orkiestrę inspirowana dramatem Peleas i Melizanda Maurice’a Maeterlincka (2013)

Inne prace

Poza wymienionymi kompozycjami, Alexandre Desplat skomponował muzykę do m.in.

• Piosenek: Songs for cabriolets, Tu rentres chez toi tu travailles (wyk. Karl Zero), O mon bateau, Je suis le Torero de l’amour, Ramon et Pedro (wyk. Eric Morena), We are One (wyk. Westlife) i inne powstałe na potrzeby produkcji kinowych.
• Gry komputerowej: introdukcja muzyczna do gry Splinter cell (2003)
• Wielu reklam telewizyjnych
• Telewizji: Czołówka do programu Whithout walls (Channel 4), filmy krótkometrażowe, wideo klipy.

Nagrody i wyróżnienia

Pozostałe wyróżnienia

Hollywood Film Awards

• 2009 – Wygrana – Kompozytor roku
• 2014 – Wygrana – Kompozytor roku (Gra tajemnic)

Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Palm Springs

• 2008 – Wygrana – Nagroda Fredericka Loewe'a dla Najlepszego Kompozytora (za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona)

Nagroda London Critics Circle

• 2013 – Nominacja – Osiągnięcie techniczne – za muzykę do filmu Rust and Bone

Nagroda Broadcast Film Critics Association (Critics’ Choice Awards)

• 2008 – Nominacja – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Ostrożnie, pożądanie
• 2009 – Nominacja – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2011 – Nominacja – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Jak zostać królem
• 2013 – Dwie nominacje – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmów: Operacja Argo i Kochankowie z Księżyca
• 2015 – Nominacja – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Gra tajemnic

Nagroda Online Film Critics Society

• 2005 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Narodziny
• 2009 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2010 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Fantastyczny pan Lis

Nagroda Central Ohio Film Critics Association

• 2009 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2012 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Drzewo życia
• 2013 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Kochankowie z Księżyca
• 2015 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Grand Budapest Hotel

Nagroda Chicago Film Critics Association

• 2006 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Królowa
• 2007 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ostrożnie, pożądanie
• 2008 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2009 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Fantastyczny pan Lis
• 2012 – Trzy nominacje – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmów: Operacja Argo, Kochankowie z Księżyca i Wróg numer jeden
• 2014 – Dwie nominacje – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmów: Grand Budapest Hotel i Gra tajemnic

Nagroda Los Angeles Film Critics Association

• 2006 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Królowa i Malowany welon
• 2008 – Drugie miejsce – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2009 – Drugie miejsce – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Fantastyczny pan Lis
• 2010 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Autor widmo

Nagroda Phoenix Film Critics Society

• 2008 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
• 2010 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Autor widmo
• 2011 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Strasznie głośno, niesamowicie blisko
• 2014 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Gra tajemnic

Nagroda San Diego Film Critics Society

• 2011 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część II oraz nominacje za muzykę do filmu Strasznie głośno, niesamowicie blisko i Drzewo życia
• 2012 – Dwie nominacje – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmów: Operacja Argo i Kochankowie z Księżyca
• 2014 – Dwie nominacje – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmów: Grand Budapest Hotel i Gra tajemnic

Nagroda Washington DC Area Film Critics Association

• 2012 – Nominacja – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmu Kochankowie z Księżyca

Nagroda Étoile d’Or

• 2006 – Wygrana – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu W rytmie serca
• 2008 – Nominacja – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Wewnętrzny wróg
• 2010 – Wygrana – Najlepsza muzyka – za muzykę do filmów: Prorok, Bojownicy z czerwonego afisza, Potem, Coco Chanel, Chéri
• 2011 – Wygrana – Najlepszy kompozytor – za muzykę do filmu Autor widmo

Bibliografia

• Oficjalna strona internetowa Alexandre’a Desplat (alexandredesplat.net). [dostęp 2013-08-08]. (ang.).
• Profil Alexandre’a Desplat w serwisie filmmusic.pl. [dostęp 2013-08-08]. (pol.).
• Profil Alexandre’a Desplat w serwisie imdb.com. [dostęp 2013-08-08]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Alexandre Desplat w bazie IMDb (ang.)
• Alexandre Desplat w bazie Filmweb
• Dyskografia Alexandre’a Desplat w bazie MusicBrainz (ang.)